yomAsoah079Νεαρός ήταν ο Χαϊμ 'Αλβο, όταν έφυγε από το γκέτο της Θεσσαλονίκης, διέσχισε όλη την Ελλάδα και, με κίνδυνο της ζωής του, πέρασε στην Τουρκία κι από εκεί στην Αίγυπτο. Όμως δεν κρύφτηκε… Κατετάγη στην Ελληνική Βασιλική Αεροπορία, έγινε σμηνίας και πολέμησε τους Γερμανούς… >>>

 

Ήταν ο κύριος ομιλητής –ως επίτιμο μέλος της συνέλευσης της Ισραηλίτικης Κοινότητας Θεσσαλονίκης- στην επιμνημόσυνη δέηση(ασκαβά) για τα θύματα του Ολοκαυτώματος, μεταξύ των οποίων περίπου 50.000 Έλληνες Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, που αφανίστηκαν από τη ναζιστική θηριωδία.

Η ιστορία που διηγήθηκε στους παρευρισκόμενους ήταν μια ιστορία τόλμης, ανθρωπιάς και αλληλεγγύης: Απέδρασε από το γκέτο της Θεσσαλονίκης, όπου κρατούνταν. Έλληνες σιδηροδρομικοί, όταν έμαθαν ποιος ήταν και τι σκόπευε να κάνει, τον βοήθησαν να φθάσει, από τη Θεσσαλονίκη στο Βόλο με τρένο –κι από εκεί στην Αθήνα. Τον παρουσίασαν ως γιο ενός από τους μηχανοδηγούς…

Στην Αθήνα κρύφτηκε για ένα διάστημα σε σπίτια Ελλήνων χριστιανών, μαζί με τον αδελφό του και στη συνέχεια πέρασαν με βάρκα στην Τουρκία και από εκεί στην Αλεξάνδρεια.

Κι ενώ μπορούσε να ζήσει σε κάποια από τις ουδέτερες περιοχές, εκείνος πήγε και κατατάχθηκε στην Ελληνική Βασιλική Αεροπορία. Ήθελε να υπηρετήσει τη χώρα του, την Ελλάδα και να πολεμήσει τους Γερμανούς καταχτητές της…

Από εκείνη την περίοδο θυμάται δυο πράγματα: «Τους ανθρώπους, που βοήθησαν τους συνανθρώπους τους με κίνδυνο της ζωής τους, χωρίς να λυγίσουν και να φοβηθούν. Υπάρχουν πολλά δείγματα τέτοιων ανθρώπων. Το δεύτερο, το πόσο Έλληνες ήταν οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης κι όλης της Ελλάδας. Σκεφτείτε ότι έφυγαν, αλλά δεν κοίταξαν να κρυφτούν. Κατετάγησαν στον ελληνικό στρατό και πολέμησαν για την Ελλάδα», λέει.

Εξάλλου, η περιοχή Καλλιδοπούλου είναι γεμάτη δρόμους που πήραν τα ονόματά τους από επιφανείς Εβραίους της Θεσσαλονίκης που πολέμησαν για την Ελλάδα…

Στην Ιερά Συναγωγή Μοναστηριωτών, όπου τελέστηκε η επιμνημόσυνη δέηση, έξι Εβραίοι που επέζησαν του Ολοκαυτώματος άναψαν από ένα κερί, για τη μνήμη των 6.000.000 Εβραίων – θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας. Με τρεμάμενα χέρια, από τη συγκίνηση, οι ηλικιωμένοι Εβραίοι άναβαν τα κεριά και τα μάτια τους βούρκωναν, από θύμησες που δεν μπορούν να ξεχάσουν. Από ιστορίες ανθρώπινες που έζησαν σε μια εποχή την οποία κανείς δε θέλει να δει να έρχεται ξανά…