Ο Φίλιππος Τσιτσόπουλος (γεν. 1967), Έλληνας καλλιτέχνης που ζει στην Ισπανία, μετά την Valencia, τη Σεβίλλη και τη Μαδρίτη, το Freies Museumτου Βερολίνου, την Αγκόνα και τη Ρώμη, τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και το Λίβερπουλ, το Μόναχο και άλλες πόλεις, παρουσιάζει στη Θεσσαλονίκη ένα συνεκτικό σύνολο της δουλειάς του. Σε ένα είδος ψηφιακού πολυφωνικού θεάτρου, στο...
οποίο ο ίδιος συμμετέχει ως μοναδικός ηθοποιός και performer, η συνολική εγκατάσταση φέρνει κοντά τη μουσική, το θέατρο, τη φιλοσοφία,τη ζωγραφική και αποτελεί μια υψηλής αισθητικής πρόταση, με έντονο λυρικό και βιωματικό χαρακτήρα.
Ο ίδιος σημειώνει: «Το 1993, όταν πέθανε η μητέρα μου, ο πατέρας μου, επαγγελματίας ηθοποιός, έπαιζε τον Πολώνιο στον Άμλετ του Σαίξπηρ, σε μια εξαιρετική ερμηνεία. Ο άνθρωπος αυτός μόλις είχε θάψει τη γυναίκα του, τη μητέρα μου, και αφιέρωνε την παράσταση σ’ εκείνη. Ήταν φανερό ότι όλα στη σκηνή ήταν για εκείνη. Η κορύφωση ήρθε όταν ο Πολώνιος, διαβάζοντας το ερωτικό γράμμα της κόρης του στον Άμλετ, έλεγε «Doubtthat the stars are on fire, Doubt sundot moves, Doubt truth to be a liar. But never doubt about my love, Never doubt about my love, never doubt Never doubt about my LOVE, ABOUTMY LOVE, ABOUT MY LOVE!». Ο πατέρας μου επαναλάμβανε ασταμάτητα την τελευταία φράση «μην αμφιβάλλεις ποτέ για την αγάπη μου». Οι υπόλοιποι ηθοποιοί είχαν μείνει άναυδοι, ενώ αναγκάστηκαν να σταματήσουν την παράσταση, γιατί το κοινό δεν σταματούσε να χειροκροτεί. Εγώ δεν μπορούσα να κουνηθώ. Αφού πέθανε και ο πατέρας μου, αποφάσισα να δω όλα τα βίντεο των παραστάσεων όπου είχε παίξει, να διαβάσω όλους τους μονολόγους του, να καταλάβω όλη μου την παιδική ηλικία μέσα σε ένα σπίτι γεμάτο θέατρο. Άρχισα να δουλεύω αυτό το τεράστιο έργο των 72 βίντεο, από τα οποία επέλεξα 52, όσα χρόνια δούλευε ο πατέρας μου στο θέατρο».
Ο άνθρωπος που αφιερώνεται στην τέχνη ή στην τρέλα, στη θρησκεία ή στην παράνοια, ήταν το υποκείμενο που δημιουργήθηκε. Ο Φίλιππος Τσιτσόπουλος ξεκίνησε υποκρινόμενος τον Πολώνιο. Μεταμορφώνει τον εαυτό του και το κεφάλι του με ζωντανά στοιχεία, φτιάχνοντας μια εύπλαστη μάσκα αντί για τα κόκκινα γένια του Πολωνίου. Και επικοινωνεί με τον πατέρα που έφυγε, αναδιαμορφώνοντας διαρκώς τη σχέση με τη συναισθηματική διάσταση του βίου, συναιρώντας την τέχνη και τη ζωή, το βίωμα και τη φαντασία, την τέχνη και την πραγματικότητα, τη μνήμη και το παρόν, τη ζωή και το θάνατο. Από την Δευτέρα 26 έως και την Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου, θα φιλοξενηθεί στο Block 33 (26ης Οκτωβρίου 33) η εικαστική και θεατρική performance του Φίλιππου Τσιτσόπουλου, υπό τον γενικότερο τίτλο «Tonight We Love Each Other», στα πλαίσια των 46ων «Δημητρίων».
Ο Φίλιππος Τσιτσόπουλος θα εμφανιστεί στην σκηνή του Block 33, την πρώτη και την τελευταία ημέρα της έκθεσης (26 και 29/9), στις 10 το βράδυ.
Η είσοδος για το κοινό θα είναι ελεύθερη.Η βίντεο εγκατάσταση του Φίλιππου Τσιτσόπουλου μαζί με την περφόρμανς του και υπό τη μουσική υπόκρουση του έργου του Johannes Brahms (op.86) και άλλων μουσικών έργων, έρχεται να διεγείρει χαμένες αισθήσεις, να ανακαλέσει στιγμές της ιστορίας της τέχνης και αλληγορίες της ψυχής. Επίσης, να οδηγήσει, μέσα από μια βιωματική καταβύθιση στο φαινομενικά παράλογο, σε μια νέα σχέση με τον εαυτό.

Tonight We Love Each Other
Μία εικαστική – Θεατρική performance του Φίλιππου Τσιτσόπουλου
Δευτέρα 26 - Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011 Ώρα έναρξης: 22:00
Είσοδος: ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Τοποθεσία: Πολυχώρος Πολιτισμού Block 33 (26ης Οκτωβρίου 33, τηλ.2310 533533, 6936 277995,
site. www.block33.gr)
Είδος: ΘΕΑΤΡΟ
Πρόσβαση με τα λεωφορεία: 31, 40

Organisation: 46α ΔΗΜΗΤΡΙΑ
12/09/2011 - 25/10/2011ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
Παραγωγή: Ιωάννα Σουρούδη
Επιμέλεια: Θούλη Μισιρλόγλου

«Το πιο δημιουργικό και δυνατό έργο παρουσίασε ο Φίλιππος Τσιτσόπουλος με τη σειρά βίντεο που έδειξε. Παίζει, με μια εντυπωσιακή σκηνογραφία, με διάφορα πεδία - μουσική, θέατρο, φιλοσοφία και ζωγραφική - για να ταλαντευτεί ανάμεσα στον τρόμο και τη μαγεία, το λυρισμό και το μπαρόκ, πορτρέτα φετίχ ενός χαμένου πατέρα που υπήρξε ηθοποιός σε έργα του Σαίξπηρ. Μια οραματική τοιχογραφία που ανακαλεί Bosch, Arcimboldo, Durer… και, μακριά από το να «ξαναεπισκέπτεται» απλώς την ιστορία της τέχνης ή την κόλαση της ιστορίας, τις αναδομεί με όρους απολύτως σύγχρονους».
Daniele Gillemon, Le Soir