Γιατί το λέμε αυτό;
Στα παλιά μεσαιωνικά χρόνια πίστευαν πως οταν ένας άνθρωπος πέθαινε, η ψυχή του παρέμενε επι σαράντα ολόκληρες μέρες μέσα στο σπίτι. Πολλοί μάλιστα ισχυρίζονταν οτι το διάστημα αυτό έβλεπαν την ψυχή του νεκρού να μπαίνει σε διάφορα δωμάτια , να στρώνει τα κρεβάτια, να μαγειρεύει, να ξεσκονίζει και τέλος να σκουπίζει, ακριβώς όπως την εποχή που ηταν ζωντανός. Ιδιαίτερη προτίμιση του πεθαμένου αν ηταν γυναίκα ηταν η σκούπα. Τον περισσότερο καιρό τον περνούσε με το σκούπισμα ακόμη και οταν το σπίτι δεν είχε ανάγκη απο καθαριότητα. Γιαυτό οταν μια γυναίκα πέθαινε ηταν έθιμο να βάζουν πίσω απο την πόρτα μια καινούργια σκούπα. Πίστευαν ακόμη οτι αν η ψυχή της νεκρής δεν ερχόταν να σκουπίσει η σκούπα θα άρχιζε να κλαίει. Απο την παράξενη αυτή πρόληψη, έμεινε και η παροιμιώδης έκφραση "θα βάλω τη σκούπα μου να κλαίει".