Η Σύνοδος Κορυφής του Δεκεμβρίου υπέκυψε τελικά στις θέσεις της κα Μέρκελ, αν και η τελευταία έβαλε αρκετό νερό στο κρασί της. Η εμπλοκή υπό προϋποθέσεις, των ιδιωτών επενδυτών στη διαδικασία των προς πτώχευση κρατών αποτελεί λοιπόν μια κατ’ αρχήν συμφωνία των αρχηγών των κρατών-μελών της ΕΕ. Ο νέος ‘Μόνιμος Μηχανισμός Κρίσεων’, αν τελικά υιοθετηθεί, θα τεθεί σε εφαρμογή με την εκπνοή της υφιστάμενης ασπίδας προστασίας των 750 δις ευρώ, στις 30 Ιουνίου του 2013.
Επόμενα βήματα έως την τελική του αποδοχή: To Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 16ης-17ης Δεκεμβρίου, κατά τα προβλεπόμενα, εξουσιοδότησε την Επιτροπή και το Συμβούλιο ECO/FIN να ετοιμάσουν την τελική πρόταση με όλες τις τεχνικές λεπτομέρειες. Η Επιτροπή μετά από σχετική διαβούλευση με την Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή και τις Μόνιμες Εθνικές Αντιπροσωπείες, θα ετοιμάσει εισήγηση προς το Συμβούλιο ECO/FIN, που θα καταλήξει στο επόμενο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Αν τελικά οι αρχηγοί των κρατών-μελών τα ‘βρουν’ μεταξύ τους τότε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πρέπει να εκφράσει τη δική του θετική άποψη. 
Οι Χριστιανοδημοκράτες όμως (με 265 έδρες) μαζί με τους Φιλελεύθερους (με 84 έδρες) δεν εξασφαλίζουν την απαραίτητη πλειοψηφία από μόνοι τους (σε σύνολο 736 εδρών) με σκοπό την αποδοχή της εν λόγω πρότασης. Η Σοσιαλιστική ομάδα παρουσιάζεται αρνητική απέναντι στις θέσεις Μέρκελ, υποστηρίζοντας λύσεις πιο ‘Ευρωπαϊκές’ (ευρωομόλογο κλπ). Αν κρατήσουν παρόμοια στάση οι υπόλοιπες πολιτικές ομάδες, τότε η λογική που εισάγει ο εν λόγω μηχανισμός δεν θα περάσει. Μακάρι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ως από μηχανής θεός, με την αρνητική του στάση να σώσει την Ευρώπη από την λαίλαπα που έρχεται. 
Σε περίπτωση άρνησης της πλειοψηφίας του Ευρωκοινοβουλίου να αποδεχθεί την πρόταση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, το όλο πρόβλημα θα επαναπεμφθεί στην Επιτροπή. Αυτή οφείλει να ετοιμάσει νέα πρόταση προς το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, λαμβάνοντας υπόψη όμως τις απόψεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Εκεί το σίριαλ θα τελειώσει, αν δεν επιτευχθεί εκ νέου ταύτιση απόψεων Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και Κοινοβουλίου. Αν επιτευχθεί η προβλεπόμενη πλειοψηφία, τότε η απόφαση αυτή εύλογα δε θα είναι ίδια με την αμέσως προηγούμενη έμπνευσης Μέρκελ. Από την άλλη η όλη διαδικασία μπορεί να ανοίξει δειλά το δρόμο προς το ευρωομόλογο με την προτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. 
Η εκτίναξη των επιτοκίων δανεισμού στα τέλη του 2010, σε βάρος των προς πτώχευση χωρών αποτελεί τη θλιβερή εισαγωγή του νέου Μηχανισμού Κρίσεων, που τρόμαξε πραγματικά ή προσχηματικά τους τραπεζίτες. 
Οι υπό προϋποθέσεις ενσωμάτωση των τραπεζών στον εν λόγω μηχανισμό δεν ανακόπτει τα παιγνίδια των επιτηδείων τραπεζιτών, που εκδηλώνονται με πρόφαση τους μελλοντικούς κινδύνους που συνεπάγονται γι’ αυτούς οι προτεινόμενες ρυθμίσεις. Αυτό δικαιολογεί κατά τους ίδιους, την αύξηση των επιτοκίων δανεισμού σε βάρος των αδυνάμων κρατών-μελών το 2010, αν και οι προτεινόμενες αλλαγές έχουν σημείο έναρξης τα μέσα του 2013!. 
Αν συνεχίσει αυτή η κατάσταση, τότε η θέση των υπερχρεωμένων χωρών θα είναι ιδιαίτερα δυσχερής με απρόβλεπτες εξελίξεις. Πόσο θα αντέξει η Ελλάδα να δανείζεται από τις αγορές με επιτόκιο γύρω στα 12%; Μήπως ο νέος μηχανισμός ωθεί σε τελική ανάλυση, τα κράτη με μεγάλο χρέος ταχύτερα στην κήρυξη πτώχευσης; Κάτι τέτοιο δε θα συνέβαινε αν γινόταν αποδεκτή η λύση για το ευρωομόλογο ή αν υιοθετούταν ένας μηχανισμός ρευστότητας όμοιος εκείνου του ΔΝΤ (με απούσες λοιπόν τις ιδιωτικές τράπεζες και επιτόκια δανεισμού πολύ χαμηλότερα).

* Ο Δ. Μάρδας είναι Αν. καθηγητής του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ