Με ένα "Όπα" πάμε, εφέτος, στη Γιουροβίζιον. Το τραγούδι του Γιώργου Αλκαίου προκρίθηκε, χθες βράδυ, μεταξύ άλλων δύο (το τέταρτο είχε αποκλειστεί επειδή ακούστηκε... πριν την ώρα του) για να αποδειχθεί, για άλλη μία φορά ότι είμαστε απίστευτοι φαφλατάδες και υπερφίαλοι.
Επί πέντε μήνες οι υπεύθυνοι μας έλεγαν ότι εφέτος στη Γιουροβίζιον θα πάνε νέα πρόσωπα, ότι θα ακολουθηθεί η γραμμή της λιτότητας, ότι θα σκοπεύσουμε στην ποιότητα. Τρίχες! Και μάλιστα, κατσαρές... Η τελετή είχε τουαλέτες, διάσημους τιποτάδες που γέμισαν τα πρώτα καθίσματα, τρία τραγούδια κενά περιεχομένου τα οποία θα έχουμε ξεχάσει σε ένα χρόνο -ειδικά αυτό που πήρε το εισιτήριο για το Όσλο. Για άλλη μία φορά βασίλεψε η κενότητα και η αντιγραφή. Αντιγραφή στις μουσικές, τους στίχους, τις κινήσεις των "καλλιτεχνών". Απορώ για ποιο λόγο μπλέχτηκαν σε όλη αυτήν την ιστορία οι Εμιγκρέ. Αλήθεια, πίστευαν ότι θα "τρυπούσαν" το καλά στημένο οχυρό του βόρβορου που λέγεται "σύγχρονη ελληνική μουσική";
Ας πούμε και μια κουβέντα για την καλλιτεχνική επιμέλεια του Φωκά Ευαγγελινού: Ήταν ίδια με πέρσι, που ήταν ίδια με πρόπερσι.
Με μια λέξη: Τραγωδία. Γιατί εφέτος δε θα ΄χουμε το άστρο του Σάκη, την τσαχπινιά της Καλομοίρας, ή τo σεξαπίλ της Παπαρίζου. Θα ΄χουμε την επιτομή του σκυλάδικου, το αρσενικό αντίγραφο της Ρουσλάνας, μια αντροπαρέα βρακοφόρων-ορεκτικών για γκέι πάρτι(αυτό μπορεί να εκληφθεί και ως προσόν, στο συγκεκριμένο διαγωνισμό).
Μοναδικό θετικό της όλης ιστορίας: Επιτέλους πάμε στο διαγωνισμό με ελληνικό στίχο.