Έφηβος ήμουν όταν ο Νίκι Λάουντα είχε τυλιχθεί στις φλόγες μέσα στο κόκπιτ της Φεράρι στο Νίρμπουργκρινγκ, της Γερμανίας το 1976. Το ατύχημα το είχαμε δει στην Αθλητική Κυριακή... Δεν υπήρχαν, τότε, ζωντανές μεταδόσεις της F1...


Την επόμενη χρονιά, μεταδίδονταν στην Ελλάδα μόνον το Γκραν Πρι του Μονακό. Έκπληκτοι μαθαίναμε ότι ο άνθρωπος που είχε καεί, όχι μόνον είχε επιστρέψει, αλλά χτυπούσε το πρωτάθλημα. Το πήρε, λίγους μήνες αργότερα...

Οι κάμερες τον έδειξαν από κοντά, στην αφετηρία. Μέσα από την κουκούλα φαινόταν τα σημάδια της πάλης με το θάνατο. Κι ο σπίκερ -δε θυμάμαι ποιος ήταν τότε- εξηγούσε τι είχε συμβεί...

Έγινε θρύλος στα μάτια μας. Έγινε έκφραση. Όταν παίρναμε για καμία βόλτα τα αυτοκίνητα των γονιών  μας, χρόνια αργότερα, πάντα μας συνόδευε η έκφραση: "Δε θα τρέχεις σαν το Λάουντα"!

Περιμέναμε ότι ο Νίκι Λάουντα θα ζήσει αιώνια. Τον είχαμε στο μυαλό μας υπεράνθρωπο. Αυτόν που νίκησε το θάνατο. Σήμερα αποδείχτηκε πως ήταν θνητός. Πέθανε, σε ηλικία 70 ετών, σε νοσοκομείο της Ελβετίας, από προβλήματα στα νεφρά.

Το ατύχημα στη Γερμανία έγινε υπό βροχή. Είχε προηγηθεί σύσκεψη των οδηγών της F1 στη διάρκεια της οποίας ο Λάουντα είχε προτείνει να αναβληθεί ο αγώνας. Ο αντίπαλός του στο δρόμο, ο Βρετανός Τζέιμς Χαντ, ήταν αυτός που ξεσήκωσε και τους υπόλοιπους, για να γίνει ο αγώνας. Ο Χαντ δεν συγχώρεσε ποτέ στον εαυτό του την επιμονή του. Κέρδισε το πρωτάθλημα με τον Λάουντα στο κρεβάτι του νοσοκομείου, να προσπαθεί να αναρρώσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα κι αποχώρησε.

Ο Αυστριακός επέστρεψε στους αγώνες την ίδια χρονιά. Ήταν αργά για να σώσει την παρτίδα. Είχε, όμως, σώσει τον ίδιο του τον εαυτό. Υπέφερε, ακόμη, από τα εγκαύματα και δυσκολευόταν να φορέσει το κράνος, όμως έτρεχε! Την επόμενη χρονιά, πήρε τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή. Αλλά και το 1977...

Το 1979 αποφάσισε να αποχωρήσει. Δεν έμεινε, όμως, για πολύ, έξω από τα κόκπιτ. Το 1982 επέστρεψε, με τη Μακλάρεν. Δύο χρόνια αργότερα πήρε το τρίτο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ήταν οι εποχές που οι ομάδες ήταν πολύ κοντά σε τεχνολογία η μία στην άλλη και έπαιζε ρόλο και ο οδηγός, για να πάρει κάποιος μια νίκη...

Ο Λάουντα ήταν ένα ζωντανό κομπιούτερ. Οδηγούσε με βάση την απόλυτη λογική. Μετρούσε τις πιθανότητες σε κάθε στροφή. Κυριαρχούσε στο συναίσθημα. Το ακριβώς αντίθετο από τον Άιρτον Σένα...  Ζούσε μέσα στο πολύχρωμο τσίρκο της F1. Υπήρξε σύμβουλος της Scuderia Ferrari, επικεφαλής της αγωνιστικής ομάδας της Jaguar, σχολιαστής της γερμανικής τηλεόρασης τα Σαββατοκύριακα των αγώνων, μη εκτελεστικός πρόεδρος της Mercedes AMG Petronas F1 Team - του ανήκε το 10%.

Άρχισε την πορεία του στη μετεφηβική ηλικία, με ένα Μίνι Κούπερ που του είχε αγοράσει η γιαγιά του. Η αστική του οικογένεια αντιδρούσε. Ήθελε να ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του, αλλά εκείνος αγαπούσε την ταχύτητα.

Το πρόβλημα στα νεφρά, που τον πήρε από κοντά μας σήμερα, οφείλεται σε εκείνο το τραγικό ατύχημα στη Γερμανία. Είχε εισπνεύσει τοξικά αέρια που κατέστρεφαν σιγά - σιγά τα ζωτικά του όργανα. Πολέμησε και μ' αυτό.

Τελικά, ήταν άνθρωπος όπως κι εμείς. Είναι, όμως, θρύλος...

Καλό παράδεισο Νίκι Λάουντα... Ο παράδεισος δεν έχει ταχύτητες. Ή, μήπως, έχει;