Το βλέπω όλο και πιο συχνά, ειδικά σε κάποια ριάλιτι της ελληνικής τηλεόρασης: Ξεκάλτσωτοι άνδρες... Με πανάκριβα, όμως, σκληρά παπούτσια!


Δεν ήξερα. Κι επειδή δεν ήθελα να μου πουν "δεν ήξερες, δε ρώταγες;", αποφάσισα να ρωτήσω. Πιο κοντά σε μένα, η κόρη μου, Μαρία Αργυρώ. Στυλίστρια έχει τελειώσει, κάτι θα γνώριζε. Κι έτσι ήταν.

Έμαθα, λοιπόν, ότι το... ξεκάλτσωτο, είναι το τρεντ της εποχής. Ή, κάπως έτσι τέλος πάντων.

Θυμήθηκα τα παιδικά χρόνια μου, στο μακρινό 1960. Τότε που, όταν κάποιος φορούσε παπούτσια χωρίς κάλτσες, σήμαινε αυτόματα ότι αυτός ο άνθρωπος δεν είχε πού την κεφαλήν κλίνει. Ή, πολλές φορές, πού την κεφαλήν να πλύνει... Με άλλα λόγια, πένονταν. Ήταν ο απόλυτα φτωχός που, κάπου βρήκε ένα ζευγάρι παπούτσια, αλλά δεν είχε δραχμή (σ.σ. νόμισμα του παρελθόντος, μετά τη μνα) για να πάρει ένα ζευγάρι κάλτσες, να ζεσταθούν τα ποδαράκια του...

Θυμήθηκα και τα νεανικά μου χρόνια, στο (επίσης) μακρινό 1980. Τότε που, αν έβλεπες, για παράδειγμα, άγριο ξημέρωμα, άνδρα χωρίς κάλτσες στο λεωφορείο, σήμαινε κατά πάσα πιθανότητα ότι αναγκάστηκε να φύγει άρον άρον από κάποιο σπίτι, μάλλον επειδή είχε επιστρέψει αιφνιδίως ο... σύζυγος της κυρίας.

Η όλη εικόνα μου κάνει ιδιαίτερα απωθητική. Ακόμη και οι φωτογραφίες ανθρώπων ξεκάλτσωτων, μου μυρίζουν ποδαρίλα. Τη δέχομαι, φυσικά, όταν το παπούτσι είναι αθλητικό, αν και θα προτιμούσα εκείνες τις (κακάσχημες, ομολογουμένως) κάλτσες που σταματούν κάτω από τον αστράγαλο. Τη δέχομαι, άνευ κουβέντας, με μαλακά μοκασίνια, ειδικά καλοκαίρι.

Όμως προσωπικά δεν έχω την παραμικρή αίσθηση του στυλ. Στο κάτω - κάτω της γραφής, περί ορέξεως... κολοκυθόπιτα.

Δ.Ι.Ασ.