“Το να ζητούμε η πόλη να λειτουργεί  κανονικά μετά από 1,5 μέρα χιονιού λίγων μόλις εκατοστών είναι αυτονόητο. Σε ορεινές πόλεις της χώρας μας ή σε βορινότερες χώρες τα σχολεία και η ζωή της πόλης θα έπρεπε, με αυτή τη λογική, να παραμένουν «εκτός λειτουργίας» για μήνες”!


Αυτό τονίζει , σε ανακοίνωσή του, με αφορμή την απόφαση να παραμείνουν –και αύριο Παρασκευή – κλειστά τα σχολεία στη Θεσσαλονίκη, ο υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Κωνσταντίνος Ζέρβας, επικεφαλής της παράταξης “Ναι στη Θεσσαλονίκη”.

Όπως υπογραμμίζει, “η κακοκαιρία των τελευταίων ημερών στη Θεσσαλονίκη δεν ήταν ούτε πρωτοφανής ούτε είχε μεγάλη ένταση. Σίγουρα δεν κράτησε ημέρες, σίγουρα δεν ήταν μία αναπάντεχη εξέλιξη καθώς όλοι είχαν ενημερωθεί για την επιδείνωση του καιρού. Τα προβλήματα που προκάλεσε στη λειτουργία της πόλης όμως ήταν και παραμένουν δυσανάλογα μεγάλα και πολλά και αυτό είναι μία πραγματικότητα ενδεικτική της διαχείρισης στην πόλη μας”.

Ειδικά για τις αποφάσεις να παραμείνουν κλειστά τα σχολεία υποστηρίζει πως φανερώνουν “μία αδικαιολόγητη ροπή στις εύκολες λύσεις, ευθυνοφοβία και αδιαφορία. Η σωματική ακεραιότητα μαθητών και διδασκόντων είναι προφανώς αδιαπραγμάτευτη αλλά μπορεί να εξασφαλιστεί με τον έγκαιρο καθαρισμό των προαύλιων χώρων και των δρόμων πρόσβασης στα σχολεία, εκτός αν το έργο θεωρείται σήμερα «τιτάνιο» και αδύνατο”.

Και προσθέτει:

“Χωρίς πλέον χιονόπτωση, με θερμοκρασίες άνω του μηδενός, μ’ έναν τεράστιο μηχανισμό ανθρώπων και μέσων του Δήμου Θεσσαλονίκης, αλλά και των διδασκόντων, εν έτει 2019 επιλέγεται η εύκολη λύση που κρατά όλα τα σχολεία κλειστά.  Επισημαίνουμε ότι η λύση αυτή δημιουργεί προβλήματα στον οικογενειακό προγραμματισμό καθώς οι εργαζόμενοι γονείς καλούνται να εξασφαλίσουν την παραμονή των παιδιών στο σπίτι. Εθίζει την κοινωνία σε προσεγγίσεις ελάχιστου κοινού παρονομαστή. Χάνονται διδακτικές ώρες, και αποδιαρθρώνεται η εκπαιδευτική διαδικασία, την εβδομάδα ακριβώς μετά τις εορταστικές διακοπές. Παλαιότερες εποχές με πολύ λιγότερα μέσα όλοι θα πάσχιζαν για λύσεις όταν σήμερα όλοι αποφεύγουν ευθύνες, μένουν αμέτοχοι και επιλέγουν τη μηδενική λύση”!

Και καταλήγει: “Όσοι αντιλαμβάνονται την ύπαρξη προβλήματος με τέτοιες λογικές και σε τέτοιες πρακτικές, πρέπει να ορθώσουν το ανάστημά τους και να διεκδικήσουν αλλαγή μοντέλου, άλλου είδους διαχείριση κι επιτέλους υπευθυνότητα”.