Η βράβευσή του από το Μορφωτικό ίδρυμα της ΕΣΗΕΜΘ μαζί με τον συναθλητή του, Ιορδάνη Πασχαλίδη, ήταν το γεγονός των τελευταίων εβδομάδων για την αθλητική κοινότητα της Θεσσαλονίκης. Ο Κώστας Τριγκώνης επιβεβαίωσε πως δεν είναι απλά ένας μεγάλος πρωταθλητής της ιστιοπλοΐας, κι ένας πολίτης του κόσμου με την αθλητική και όχι μόνο έννοια, αλλά και ένας σκεπτόμενος Θεσσαλονικέας. Ενας «επίμονος» και σκεπτόμενος Θεσσαλονικιός που η σχέση του με την πόλη του είναι άρρηκτη και μυσταγωγική. Δεμένη με συναισθήματα και αντιλήψεις που ξεπερνούν τα όρια ενός απλού πολίτη, όπως και ο ίδιος έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια ενός απλού αθλητή. Οι σκέψεις του, όπως τις κατέγραψε και τις εκφώνησε στο κοινό του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΜΘ, συγκίνησαν και συνάρπασαν. Τις εξασφαλίσαμε και τις παραθέτουμε αυτούσιες, γιατί έχουν σημαντική και διαχρονική αξία.

Η πόλη που μισώ να αγαπώ.

«Ήρθα σ' αυτή την πόλη σε ηλικία 3 ετών περίπου. Μαγεία το νερό και αυτή η όψη της προς την θάλασσα.
Αυτές οι διαφορετικές εικόνες που σου δίνει κάθε φορά.
Στη Θάλασσα όλα μοιάζουν ίδια, αλλά ποτέ δεν είναι. Κάπως έτσι κι αυτή η πόλη.
Εκεί που την βαριέσαι, εκεί και θα σου δώσει μια άλλη εικόνα, μια άλλη οπτική και θα την ξανακοιτάξεις με άλλο μάτι.
Κάτι που με «ενοχλούσε» πάντα σ' αυτή την πόλη ήταν η ομορφιά της. Ναι, η ομορφιά της. Αυτή η ομορφιά που σε καθηλώνει και από ένα σημείο και μετά σε «βολεύει» σε μια καθημερινότητα στην κυριολεξία στάσιμη.
Ο χρόνος στην πόλη αυτή, ακόμη και σήμερα που η πληροφορία τρέχει με την ταχύτητα του φωτός, κυλά με «άλλους» ρυθμούς.
Σ' έναν κόσμο που αλλάζει με ασύλληπτες ταχύτητες, αισθάνομαι ότι η πατρίδα μου, η πόλη μου, ζει με την «ψευδαίσθηση» ότι αλλάζει.
Ναι, συμβαίνει, αλλά με τέτοιους ρυθμούς που είναι μαθηματικά αδύνατον να προλάβεις τις όποιες εξελίξεις...
Υπάρχουν πολλές στιγμές που πνίγομαι. Που εξαγριώνομαι, που εγκλωβίζομαι στην αφόρητη «κίνηση» της πόλης που σου προκαλεί ασφυξία...
Άλλες φορές παραιτούμαι. Ανέχομαι το μέτριο, το αδιάφορο, το δε... βαριέσαι...

Ενώ μου δόθηκαν πολλές ευκαιρίες να φύγω απ' την πόλη και την χώρα για καθαρά επαγγελματικούς λόγους, έκανα την επιλογή μου.
Ποτέ, άλλωστε, δεν έπαιρνα τις αποφάσεις μου με βάση το σήμερα, αλλά πάντα με την λογική που ήθελα να δώ τον εαυτό μου στο μέλλον.

Μου πήρε πολλά χρόνια ώστε να αποδεχθώ την πραγματικότητα αυτής της πόλης.
Μια πόλη βαθιά συντηρητική και άτολμη μ' ένα χρώμα σαν τον ουρανό της, αυτές τις μέρες. Γκρι... Μια πόλη με βαθιά ιστορία, τοποθετημένη σε μια μαγική τοποθεσία, όμορφη... Μια πόλη που όλοι γουστάρουν να ζουν, μα κανείς δεν θέλει να δουλέψει στους απαιτούμενους ρυθμούς πλην εξαιρέσεων.
Μια πόλη που διώχνει τους νέους που ως νέοι Τομ Σώγιερ την εγκαταλείπουν όταν τελειώσουν οι σπουδές τους. Βασικά, για να είμαστε απόλυτα ειλικρινεις, δεν τους διώχνει η πόλη, αλλά οι άνθρωποί της.
Πάντα σκεφτόμουν για ποιό λόγο πρέπει να φύγω για να δω προκοπή.
Για ποιό λόγο μου απαγορεύεται στην κυριολεξία να πιάσω τον ουρανό στον τόπο που ζω... "Life is a bitch" λενε... Κουραφέξαλα...
Αλλά ας πάμε για λίγο πίσω. Τι με κάνει να επιμένω λοιπόν; Τι είναι αυτό που με κάνει να μένω. Πολλά μπορώ να πω γι' αυτό, αλλά θα μείνω σε δύο.
Μια από τις προσωπικές αδιαπραγμάτευτες αξίες για μένα είναι η πάλη. Το να μένω εκεί που είμαι και να προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις, να βελτιώσω τα πραγματα. Η φυγή είναι ο εύκολος δρόμος τις περισσότερες φορές. Αλλοι δεν θα συμφωνήσουν με την άποψη αυτή, αλλά για μένα η φυγή ήταν πάντα ο πιο εύκολος τρόπος. Το να πας όμως κόντρα στο ρεύμα, όχι απλά για να πας, έχει νόημα. Ειδικά δε όταν έχεις και όραμα, τότε αξίζει τον κόπο.
Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη μ' ένα μέτωπο μοναδικό προς την θάλασσα που την κάνει, σε συνδυασμό με την ιστορία της και όποια αρχιτεκτονική της έχει απομείνει, μοναδική στον πλανήτη.

Μέσα σ' αυτό βάλτε και τις καιρικές συνθήκες που την κάνουν μοναδικό ιστιοπλοϊκό προορισμό κυρίως για τα καταμαράν, με τα οποία ασχολούμαστε. Και όχι μόνο.
Είναι το ιδανικό μέρος να χαλαρώσεις (το χαλαρά αλλιώς) και ιδανικός προορισμός γι' αυτούς που ψάχνουν κάτι διαφορετικό. Έχει και την Χαλκιδική δίπλα, διότι σαν την Χαλκιδική ...δεν έχει!
Είναι μια πόλη που ως επισκέπτης θα την λατρέψεις. Μια βόλτα στο κέντρο, στην Άνω πόλη, στα Λαδάδικα, θα σε πάει πολλά χρόνια πίσω. Αυτή είναι η γοητεία αυτής της πόλης. Η Ιστορία της, οι μυρωδιές της, μια πόλη πολυπολιτισμική.
Μια πόλη που θα μπορούσε να μετατραπεί σε παγκόσμιο ναυταθλητικό κέντρο που θα μπορούσε να γεννήσει γνώση η να συγκεράσει την γνώση του κόσμου όλου πάνω στο δικό μας αντικείμενο. Και πόσα ακόμη όμορφα θα μπορουσα να πω...
Ως εδώ όμως...
H Θεσσαλονίκη για μένα είναι μια πόλη που με πληγώνει. Ισως αυτό να είναι και το κίνητρό μου να επιμένω και να προσπαθώ σ' αυτό που γνωρίζω να κάνω. Αυτό το «δεν γίνεται» που κυριαρχεί με τρελαίνει...
Η «άρνηση» της παραδοχής της πραγματικότητας σε αρκετά πράγματα.
Η προσπάθεια να μείνουν όλα ίδια και το μόνο που αλλάζει σ' αυτήν την πόλη να είναι η μόδα, τα καφέ και τα εστιατόρια.
Το μοναδικό που δεν αλλάζει είναι τα μυαλά μας και ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε και βλέπουμε τα πράγματα που μας συμβαίνουν...
Αυτό το.... δε βαριέσαι ρε αδερφέ, τα λόγια τα πολλά, που καταλήγουν στην εξής έκφραση, «εγώ το είπα ότι θα γίνει έτσι», αλλά όταν ρωτάμε γιατί δεν επετράπη το «κακό» καταλήγουμε στην έκφραση «δεν είναι η δουλειά μου». Ποιανού δουλειά είναι προσωπικά δεν το κατάλαβα ποτέ.
Το αθηνοκεντρικό κράτος -η αιώνια δικαιολογία- το οποίο μας στραγγαλίζει όντας εμείς ανήμποροι να φτιάξουμε ό,τι μπορούμε μόνοι μας, βρίσκοντας λύσεις σε προβλήματα που μας ταλανίζουν χρόνια τώρα.
Μια πόλη με ασύλληπτο κυκλοφοριακό, χωρίς αστικές συγκοινωνίες, η οποία γυρνά παραδοσιακά γύρω απ' το κέντρο της.
Μ' έπνιγε κι ακόμα με πνίγει αυτό. Στη θάλασσά της όμως και το αθλημα της ιστιοπλοΐας βρήκα τον άπλετο χώρο να δημιουργήσω που δεν είχα στην στεριά. Βρήκα τον δρόμο που με οδήγησε στις θάλασσες του κόσμου. Συναναστράφηκα με άλλους ανθρώπους, οι οποίοι επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο σκέψης μου. Ταξίδεψα σ' όλο τον κόσμο, μ' ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Στην αγκαλιά της ένιωσα τι σημαίνει πραγματικά να είσαι ελευθερος. Όταν είμαι μέσα εκεί, αισθάνομαι πραγματικά ότι κανείς δεν μπορεί να με επηρεάσει, καθοδηγήσει, ελέγξει, επιβάλλει την θέλησή του. Υπακούω στους νόμους της και αυτούς της φύσης. Εκεί μέσα είμαι εγώ και όχι κάποιος άλλος. Εκεί μέσα έμαθα να αντιμετωπίζω την αλήθεια όποια κι αν είναι, όσο πόνο κι αν κουβαλάει. Έχω καταλάβει ότι η αλήθεια είναι το μόνο μέσο που σε βοηθά να βρεις τις πραγματικές λύσεις για τα όποια σου προβλήματα ώστε να καταφέρεις να φτάσεις εκεί που επιθυμείς.
Να είμαι ανοιχτός στο νέο και διαφορετικό χωρίς όμως να διαπραγματεύμαι τις βασικές αξίες μου. Μου έμαθε το μέτρο, να ακούω (ξέρω ότι πολλοί γελάτε), να παρατηρώ και πάνω απ' όλα να αναρωτιέμαι γιατί. Να θέλω να μαθαίνω για ποιό λόγο μου συμβαινει αυτό που μου συμβαίνει. Κι όταν το γιατί δεν φτάνει να εξηγήσει τα ανεξήγητα, εκεί μπαίνει το ένστικτο και το συναίσθημα. Αυτή είναι η περιοχή που μου αρέσει να κινούμαι. Εκεί που η λογική τερματίζει και μπαίνει το συναίσθημα, το όνειρο, το θέλω. Εκεί που σου λένε όλοι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρεις, εκεί που τελειώνει η δική τους λογική, ξεκινά η δική μου. Η άρνηση του «περιβάλλοντος» είναι ένα τεράστιο κίνητρο για μένα, και σ' αυτήν την πόλη η άρνηση περισσεύει, όπως και η ομορφιά της που διεγείρει την φαντασία μου.
Αυτή η επιμονή, ίσως σε μερικές περιπτώσεις θα μπορούσες να την πεις εμμονή, είναι ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό πάνω μου. Μια επιμονή που πηγάζει απ' το πάθος και την αγάπη που έχω γι' αυτό που κάνω, για τον τόπο μου, την πόλη μου.
Κι αν έχω κάνει λάθη... Αυτό που καταλαβαίνω, όμως, όσο περνούν τα χρόνια κι ο χρόνος μου εδώ «σώνεται» κι ο ήλιος οδεύει προς την δύση του, είναι ότι τα λάθη και οι αποτυχίες μου καθημερινά αρχίζουν να κερδίζουν όλο και περισσότερη αξία στο αξιακό μου σύστημα.
Αισθάνομαι ότι επάνω τους έχτισα την ικανότητα, η οποία με βοήθησε να πετύχω πράγματα, μα πάνω απ' όλα μου έδωσε το δικαίωμα να μπορώ να συνεχίσω να το κάνω σε πολύ δύσκολους καιρούς για την πόλη και τη χώρα.
Άλλωστε, όπως μου είπε και ένας άνθρωπος, ο οποίος συνεβαλε κι αυτός στο οικοδόμημα που λέγεται Κώστας Τριγκώνης, στον αθλητισμό και την ζωή δεν υπάρχει η λέξη ήττα. Ή νικάς ή μαθαίνεις. Χάνεις πραγματικά μόνο όταν τα παρατάς. Αυτό το πρόσθεσα εγώ.
Αγαπώ τον τόπο μου. Ο τόπος μου ως ενα βαθμό διαμορφωσε αυτό που ο Κώστας ειναι σήμερα. Ήταν η αφετηρία αυτού που ακολούθησε και είμαστε όλοι εδώ μαζί σήμερα. Αλλοίμονο σ' αυτούς που ξέχασαν... Οι μνήμες μου είναι άρρηκτα συνδεδεμενες με εικόνες και ανθρώπους μετρημένους στα δάχτυλα απ' αυτή την πόλη. Γνωρίζω ότι το πιο πιθανό σενάριο στον αγώνα που κάνω σε προσωπικό και ομαδικό επίπεδο να επηρεάσω τα μυαλά των ανθρώπων αυτής της πόλης μέσα απ' τις πράξεις μου θα καταλήξει σε ήττα. Δύσκολα τα βάζεις με την πλειοψηφία. Ήττα είπα; Κώστα, είπαμε... Ή νικάς ή μαθαίνεις. Χάνεις μόνο όταν τα παρατάς και προσωπικά δεν σκοπεύω να τα παρατήσω... Θα συνεχίσω να δίνω τον αγώνα μου με όποια μέσα διαθέτω, προσπαθώντας για το καλύτερο».

http://ana.gr