Το αριστουργηματικό Roma του Αλφόνσο Κουαρόν, μεγάλου νικητή του φετινού Φεστιβάλ Βενετίας, προβάλλεται σήμερα Σάββατο (Ολύμπιον, 20.30) στο 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ύστερα από την άδεια που εξασφάλισε το φεστιβάλ από το Netflix για να παρουσιάσει την ταινία σε ειδική φεστιβαλική προβολή για την Ελλάδα.

Πρόκειται για μια σημαντική επιτυχία για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το οποίο εξασφαλίζει την προβολή του Roma, ύστερα από μια φεστιβαλική πορεία σε κορυφαία φεστιβάλ στον κόσμο. Η ταινία αποθεώθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας, όπου κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι και ύστερα από μια φεστιβαλική πορεία με σταθμούς μεταξύ άλλων τα Τέλιουραϊντ, Τορόντο, Νέα Υόρκη, Ζυρίχη και Λονδίνο, έχουμε την ευκαιρία να την δούμε σήμερα στη Θεσσαλονίκη.

Πρόκειται για μια ταινία με υψηλές προδιαγραφές προβολής, σε ανάλυση εικόνας 4Κ και με σύστημα ήχου Dolby Surround 7,1. Ο σκηνοθέτης δούλεψε για μήνες με ιδιαίτερη φροντίδα τα τεχνικά χαρακτηριστικά της ταινίας και ειδικότερα τον ήχο της.

Στο Roma o βραβευμένος με όσκαρ Αλφόνσο Κουαρόν μας χαρίζει ένα βαθιά προσωπικό, ημιαυτοβιογραφικό, ασπρόμαυρο βραδυφλεγές δράμα για τους αφανείς ήρωες της ιστορίας. Γυρίζουμε στις αρχές του ’70, στη συνοικία Ρόμα του Μεξικού και ζούμε έναν χρόνο από τη ζωή μιας οικογένειας που γίνεται μάρτυρας των πολιτικών αναταραχών της εποχής. Εμπνευσμένος από τις γυναίκες της παιδικής του ηλικίας ο Κουαρόν παραδίδει μια ωδή στον άνθρωπο.

Επιλογές από το υπόλοιπο πρόγραμμα της ημέρας:
Η  ταινία Dead Women Walking (Φρίντα Λιάππα, 19.00) της Ισραηλινής Αγκάρ Μπεν-Ασέρ αποτελεί μια ανθολογία από εννιά σπαρακτικές βινιέτες που αποτυπώνουν τις τελευταίες εβδομάδες, επισκέψεις, στιγμές και επιθυμίες γυναικών καταδικασμένων σε θάνατο, επιχειρεί να ερμηνεύσει με μόνο εργαλείο το ατόφιο συναίσθημα το πώς βλέπει τελικά η δυτική κοινωνία την έμφυλη βία. Διαπλέκοντας με δωρικό ύφος τις μικρές αφηγήσεις των τροφίμων και των δορυφόρων τους, μια νέα σκηνοθέτις από το Ισραήλ μάς οδηγεί σε μια αχαρτογράφητη περιοχή, υπενθυμίζοντάς μας μια άβολη αλήθεια: ένα 90% των γυναικών που εκτίουν ποινή φυλάκισης είναι θύματα κακοποίησης.
Ο Πύργος (Φρίντα Λιάππα, 21.45) του Ματς Γκρόρουντ είναι ένα πανέμορφο ανιμέισον για τις ρίζες της μνήμης που μας δένουν σ’ έναν τόπο και για τα φτερά της φαντασίας που μας ταξιδεύουν πέρα απ’ αυτόν, το οποίο αντλεί υλικό από την εποχή που ο σκηνοθέτης ήταν δάσκαλος σ’ αυτόν τον καταυλισμό του Λιβάνου: η Ουάρντι, μια εντεκάχρονη Παλαιστίνια, ζει με όλη της την οικογένεια στη Βηρυτό του Λιβάνου, στον προσφυγικό καταυλισμό όπου γεννήθηκε. Ο αγαπημένος της προπάππος, ο Σίντι, ήταν ένας από τους πρώτους κατοίκους που εγκαταστάθηκαν στον καταυλισμό μετά την εκδίωξή τους από τα σπίτια τους το 1948. Όταν μια μέρα ο Σίντι τής δίνει το κλειδί του παλιού του σπιτιού στη Γαλιλαία, η Ουάρντι φοβάται πως ο προπάππος της έχει χάσει κάθε ελπίδα να γυρίσει. Καθώς αναζητά τις χαμένες του ελπίδες μέσα στον καταυλισμό, θα συγκεντρώσει μαρτυρίες για την οικογένειά της, γενιά προς γενιά.
Τέλος, η ταινία «Το Τελ Αβίβ Φλέγεται» (Τώνια Μαρκετάκη, 22.15) του Σαμέ Ζοαμπί παρακολουθεί έναν φιλόδοξο νέο Παλαιστίνιο σεναριογράφο, που κάνει την πρακτική του στην παραγωγή μιας δημοφιλούς σαπουνόπερας  και προσπαθεί να επωφεληθεί από την καθημερινή του επαφή με έναν Ισραηλινό φρουρό στα σημεία ελέγχου, για να δώσει ώθηση στην καριέρα του. Κερδίζοντας ένα μεγάλο στοίχημα –το γύρισμα μιας στοχαστικής κωμωδίας για τη φορτισμένη, σύνθετη πραγματικότητα της Μέσης Ανατολής–, ο σκηνοθέτης ανακαλεί τα λόγια του Τσάρλι Τσάπλιν: «Για να γελάσεις πραγματικά, πρέπει να μπορείς να εκφράσεις τον πόνο σου και να παίξεις μαζί του».