Οι σημερινές επιλογές μας από το πρόγραμμα του 59ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το οποίο, δυστυχώς, αναπόφευκτα, μπαίνει στην τελική του ευθεία, θέτουν τη γυναίκα στο επίκεντρο.

 “Ζούμε σε μια εποχή όπου οι γυναίκες δεν εκπροσωπούνται επαρκώς στον κινηματογράφο ή εκπροσωπούνται εσφαλμένα, γι’ αυτό ήθελα αυτή η ταινία να απεικονίσει ένα γυναικείο χαρακτήρα που είναι πραγματικός. Η «Παύση» είναι μια γυναικεία ιστορία, ιδωμένη μέσα από τον γυναικείο φακό, πίσω και μπροστά από την κάμερα. Πρόθεσή μου ήταν να δημιουργήσω ένα μωσαϊκό του μικρόκοσμου της πατριαρχικής κοινωνίας και να απεικονίσω την αέναη μάχη μεταξύ των δύο φύλων, συνειδητά και μόνο από την ευαίσθητη και ευάλωτη γυναικεία ματιά. Η ηρωίδα της «Παύσης» μεγάλωσε σε μια πατριαρχική κοινωνία όπου οι γυναίκες ζούσαν στο περιθώριο έχοντας ως κύριο σκοπό της ζωής τους να υπηρετούν τον σύζυγο και τα παιδιά τους. Ακόμα και σήμερα, η ηρωίδα αυτή, όπως χιλιάδες γυναίκες ανά το παγκόσμιο, εξακολουθεί να περνά τη ζωή της μέσα από παρόμοιες καταστάσεις, ανήμπορη να βρει την προσωπική της φωνή και να παλέψει για τον εαυτό της και τα δικαιώματά της. Μέσα από τον φακό της, βλέπει κανείς την πάλη και την αγωνία της. Είναι τόσο αδύναμη που δε μπορεί παρά να ξεφύγει μέσα από τη φαντασία της. Στον φανταστικό αυτό κόσμο της, βρίσκει αγάπη, έρωτα, πάθος, θάρρος και δύναμη, όλα αυτά που δε βρίσκει στην πραγματικότητα. Και τα στοιχεία αυτά τα ζει τόσο έντονα που στο τέλος δε μπορεί ούτε η ίδια να καταλάβει ποια είναι η αλήθεια και ποια η φαντασία. Έχει χάσει την κρίση της και τα συναισθήματά της βρίσκονται σε λίμπο. Η κατάστασή της είναι για το θεατή ένα παράδειγμα προς αποφυγήν.”

Αυτά σημειώνει η Τώνια Μισιαλή, που σκηνοθετεί την ταινία «Παύση», που προβάλλεται σήμερα στο 59ο ΦΚΘ, στην αίθουσα «Τζον Κασσαβέτης», στις 20.00. Στην ταινία της παρακολουθούμε την απεγνωσμένη προσπάθεια μιας γυναίκας να δραπετεύσει από τη δυστυχία ενός καταπιεστικού γάμου χωρίς αγάπη. Η Ελπίδα βρίσκει καταφύγιο σε έναν φανταστικό κόσμο εκδικητικής βίας. Σύντομα, φαντασία και πραγματικότητα συγχέονται.

Νωρίτερα, στις 15.30, στην αίθ. «Σταύρος Τορνές» προβάλλεται η ταινία της Αλεχάντρα Μάρκες Αμπέγια «Τα καλά κορίτσια»: Η σκοτεινή όψη της μπουρζουαζίας του Μεξικού αποτυπώνεται ανάγλυφα στα καλοδιατηρημένα πρόσωπα των γυναικών της καλής κοινωνίας, οι οποίες αρνούνται να αποδεχτούν την πραγματικότητα μιας χώρας σε κρίση. Mία από αυτές τις γυναίκες είναι η Σοφία, η βασίλισσα ενός τακτοποιημένου, λαμπερού μελισσιού… Μια σαρδόνια ταινία για τη συλλογική ψευδαίσθηση μιας κοινωνίας που προτιμά να κοιτάζει το γερασμένο είδωλό της στον καθρέφτη, παρά την αληθινή ζωή έξω από το ανοιχτό παράθυρο.

Στις 17.00 στην «Τώνια Μαρκετάκη», η ταινία «Αντελάιντε» του Τζάστιν Αμόριμ: Η αυτοκαταστροφική Αντελάιντε, η φρόνιμη Ζούλια και η αυτάρεσκη Καρολίνα είναι τρεις αδελφές που μεγαλώνουν υπό το ανήσυχο βλέμμα της μητέρας τους, μιας πρώην εστεμμένης «Μις Πορτογαλία», η οποία νιώθει τα σημάδια του γήρατος να επηρεάζουν και το μητρικό της φίλτρο. Όταν η μητέρα εξαφανίζεται κατά τη διάρκεια του εορτασμού των 50ών γενεθλίων της, οι τρεις κόρες ξεκινούν ένα ξέφρενο κυνήγι αυτογνωσίας παρέα με μια απρόσμενη συντροφιά αγοριών – ένα ταξίδι στο άγνωστο που σύντομα θα καταλήξει σε τραγωδία… Το χρονικό ενός από τα πιο αμφιλεγόμενα εγκλήματα στην ιστορία της Πορτογαλίας, μέσα από τον φακό ενός μεγάλου νέου ταλέντου.

Στις 18.00 στο Ολύμπιν «Μεϊλί» του Ζου Ζου: Η Μεϊλί είναι μια άτυχη γυναίκα: μεγάλωσε χωρίς τους γονείς της, η αδελφή της και ο γαμπρός της την παρενοχλούν διαρκώς ζητώντας χρήματα, η καρδιακή της φίλη –με την οποία σχεδίαζαν να αποδράσουν στη Σαγκάη– την εγκαταλείπει και oι υποσχέσεις που διαφαίνονται στον ορίζοντα είναι απατηλές. Παραδίδοντας ένα συγκλονιστικό, ρεαλιστικό πορτρέτο ενός ανθρώπου που αναζητά απεγνωσμένα λίγη αγάπη, ένας πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης καταφέρνει, παρά το νεαρό της ηλικίας του, να συλλάβει μια μεγάλη, οικουμενική αλήθεια: η μεγαλύτερη ανθρώπινη τραγωδία δεν είναι άλλη από την ελπίδα.


Τέλος, στις 22.30 στην αίθ. «Τζον Κασσαβέτης» προβάλλεται η ταινία «Η δουλειά της», που σκηνοθετεί ο Νίκος Labôt:  Λίγο πριν τα 40, η Παναγιώτα, μια σχεδόν αναλφάβητη νοικοκυρά και μητέρα δύο παιδιών, θα χρειαστεί να αναζητήσει για πρώτη φορά δουλειά, όταν ο άντρας της χάσει τη δική του. Έχοντας ελάχιστα εφόδια, θα προσληφθεί για λογαριασμό μιας ιδιωτικής εταιρείας καθαρισμού σ’ ένα νέο πολυκατάστημα. Εκεί, παρά τις συνθήκες εκμετάλλευσης και εργασιακής απαξίωσης, θα βιώσει μια πρωτόγνωρη αίσθηση οικονομικής και συναισθηματικής ανεξαρτησίας και θα σταθεί για πρώτη φορά στα πόδια της. Ό,τι κι αν ακολουθήσει από κει και μετά, εκείνη δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια…