Οι επιλογές μας από το πρόγραμμα της σημερινής, προτελευταίας ημέρας του 59ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αποτελούν ένα κινηματογραφικό ταξίδι στην τόσο μακρινή, μα και τόσο κοντινή, ιδιοσυγκρασιακά, για τους Έλληνες, Λατινική Αμερική.

Ξεκινώντας νωρίς, στις 13.00, στην αίθ. «Φρίντα Λιάππα» με την ταινία των Κριστόμπαλ Λεόν και Χοακίν Κοσίνια «Το σπίτι-λύκος»: Η Μαρία, μια νεαρή γυναίκα, βρίσκει καταφύγιο σ’ ένα σπίτι στον νότο της Χιλής, μετά την απόδρασή της από μια σέκτα Γερμανών φανατικών θρησκευόμενων. Την καλωσορίζουν δύο γουρούνια, που φαίνεται να είναι οι μοναδικοί ένοικοι. Σαν σε όνειρο, το σύμπαν του σπιτιού αντιδρά ανάλογα με τα συναισθήματα της Μαρίας. Τα ζώα μεταμορφώνονται σταδιακά σε ανθρώπους και το σπίτι γίνεται ένα εφιαλτικό σκηνικό. Ένα παραμύθι γεμάτο συμβολισμούς για τη σύγχρονη ιστορία της Χιλής, το οποίο, όπως και το σπίτι του τίτλου, μεταμορφώνεται διαρκώς, χάνει την κατεύθυνσή του και τελικά αφηγείται την ιστορία ενός νέου, αδιάβατου δρόμου.

Στις 15.00 στην αίθ. «Τώνια Μαρκετάκη», η ταινία «Η δωδεκάχρονη νύχτα» του Αλβάρο Μπρέχνερ: Σεπτέμβριος του 1973. Η Ουρουγουάη τελεί υπό στρατιωτικό καθεστώς. Το κίνημα των ανταρτών Τουπαμάρος έχει ήδη συνθλιβεί. Τα μέλη του έχουν βρεθεί στη φυλακή, αφού υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια. Μια φθινοπωρινή νύχτα, τρεις κρατούμενοι (ανάμεσά τους και ο Πέπε Μουχίκα, ο κατοπινός πρόεδρος της χώρας) απομακρύνονται από τα κελιά τους για μια μυστική αποστολή. Η εντολή είναι σαφής: «Αφού δεν μπορούμε να τους σκοτώσουμε, ας τους τρελάνουμε». Οι άνδρες θα μείνουν στην απομόνωση για 12 χρόνια. Μια λυρική ιστορία επιβίωσης για τη δύναμη του πνεύματος σε καιρό πολέμου και για τους πείσμονες «τρελούς» της Ιστορίας που επανεπινόησαν όχι μόνο τον εαυτό τους, αλλά τα όρια της ανθρώπινης κατάστασης.

Στις 17.30 στην «Τώνια Μαρκετάκη» προβάλλεται η ταινία «Πολύ αργά για να πεθάνουν νέοι» της Ντομίνγκα Σοτομαγιόρ: Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 στη Χιλή, ένας μικρός αριθμος οικογενειών φτιάχνουν μια αυτόνομη κοινότητα στους πρόποδες των Άνδεων, μακριά από τις ανέσεις του πολιτισμού. Σ’ αυτή την επίγεια εκδοχή της ουτοπίας, τρεις έφηβοι μεγαλώνουν σε επιτάχυνση, περιμένοντας με ανυπομονησία την εποχή που δεν θα εξαρτώνται από τους γονείς τους, σε μια χώρα που ετοιμάζεται να αλλάξει σελίδα μετά το τέλος της δικτατορίας του Πινοτσέτ. Μια μύχια, αισθαντική περιπλάνηση στα τοπία της μνήμης, όπου κάθε τείχος ή φυσικό σύνορο έχει γκρεμιστεί, γίνεται συλλογικό πορτρέτο μιας γενιάς που έμαθε να ζει με τη μελαγχολία των προσωπικών και πολιτικών ψευδαισθήσεων.


Στις 20.30 στη «Φρίντα Λιάππα», η ταινία της Ανα Κατς «Ονειρεύομαι τη Φλοριανόπολις»: Ένα μεσήλικο ζευγάρι και τα έφηβα παιδιά τους ξεκινούν ένα ταξίδι από την Αργεντινή στη Βραζιλία για να απολαύσουν πιθανώς τις τελευταίες τους οικογενειακές διακοπές – μια που οι γονείς βρίσκονται σε διάσταση, μετά από πολλές δεκαετίες έγγαμου βίου. Καθώς παραδίνονται στην ομορφιά του καρτποσταλικού τοπίου και στη ζεστασιά των τυχαίων συναντήσεων, νέοι και γηραιότεροι ήρωες μαθαίνουν ξανά τι σημαίνει να ζεις ακούγοντας τις επιθυμίες σου. Μια ευεργετική ταινία για την ανεμελιά του καλοκαιριού, που δεν είναι απλώς η πιο θερμή εποχή του χρόνου, αλλά μια συνειδητή στάση ζωής.

Τέλος, στις 22.30 στην αίθ. «Τζον Κασσαβέτης», «Obscuro Barroco» της Ευαγγελίας Κρανιώτη: Ένα ντοκιμαντέρ με στοιχεία μυθοπλασίας και θέμα τη μεταμόρφωση σε μια πόλη των άκρων: το Ρίο ντε Τζανέιρο. Η ταινία αναζητά απαντήσεις για την ταυτότητά μας μέσα από το φύλο, το καρναβάλι και τις πολιτικές διαμάχες, θέτοντας ερωτήματα σχετικά με την επιθυμία μεταμόρφωσης του σώματος, τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.