Του Επαμεινώνδα Στυλιανίδη

Τον Μάρτιο του 1925, ο Ελι Μοδιάνο εγκαινιάζει την ολοκαίνουρια σκεπαστή αγορά τροφίμων της Θεσσαλονίκης,στο κέντρο της πόλης, στο χώρο της πιο παλιάς εβραϊκής συναγωγής.


Ο Έλι Μοδιάνο είναι ένας δραστήριος νέος μηχανικός,εγγονός του Σαούλ Μοδιάνο,που μας άφησε την γνωστή στοά Σαούλ,και δημιουργός δύο άλλων εμβληματικών κτιρίων της πόλης,του τελωνείου στο λιμάνι και της Βίλλας Μοδιάνο, σημερινό λαογραφικό μουσείο,στην οδό Βασ. Όλγας, στην τότε περιοχή των Εξοχών.




Για πολλά χρόνια,η κλειστή αγορά τροφίμων ,γνωστή απλά ως "Μοδιάνο", έσφυζε από ζωή και οι φωνές των μανάβηδων, των χασάπηδων και των ψαράδων ,έδιναν τον τόνο και τον βηματισμό της γεύσης. Τα φώτα ,πάνω από τα προϊόντα,με τα τενεκεδένια "καπελάκια"τους, έντονα λευκά στα ψάρια και λίγο κόκκινα ,ίσα να τονίζουν τα κρέατα, έδιναν μιαν άλλη αίσθηση στις πολύβουες διαμπερείς στοές ...

Όμως ο κύκλος κλείνει και αφού διέγραψε μια λαμπρή πορεία , η αγορά σταδιακά απώλεσε τα φώτα τις φωνές και τα πειράγματα που αντιβοούσαν στο αίθριο της και αφού πέρασε από την απαραίτητη  ταβερνοποιηση, έφτασε η ώρα της αναγέννησης.




Ετσι,έκλεισε ο κύκλος λειτουργία της και σήμερα,με μια νέα εταιρεία ως ανάδοχο ,περιμένει σιωπηλή ,πριν κλείσει τα εκατό της χρόνια να ανοίξει και πάλι για να υποδεχτεί την πελατεία της.

Αυτή ,η κλειστή σήμερα αγορά,η άδεια από ανθρώπους αλλά γεμάτη από αναμνήσεις και ιστορία,ήταν ο χώρος της εναρκτήριας ξενάγησης της νέας περιόδου τη δράσης "περίπατοι στην πόλη",που συνδιοργανώνουν η ΧΑΝΘ και η ΕΛΛΕΤ.




Περπατήσαμε στους διαδρόμους ,όπου τα λίγα υπολείμματα της δραστηριότητας φαντάζουν σαν σωροί αναμνήσεων,ανεβήκαμε στα εσωτερικά δώματα και μάθαμε για την αρχιτεκτονική της.
Και ως πιστοποίηση της παρουσίας βγήκαμε και κάποιες φωτογραφίες . Ιστορικές. Γιατί αυτό που ζήσαμε δεν θα υπάρξει ξανά.





Για λίγο είμαστε και μεις ένα κομμάτι της ιστορίας.