Του Νώντα Στυλιανίδη


Σε ημερίδα οικονομικού ενδιαφέροντος, που διοργανώνει φορέας του ευρύτερου δημοσίου… Ώρα έναρξης λέει το πρόγραμμα, επτά το απόγευμα.


Πρώτο λάθος, να πας στην ώρα σου. Προφανώς όλοι διαβάζουν μόνο το "απόγευμα" οπότε έρχονται κατά την διάθεση τους.
Παίρνω καφέ από το μπουφέ της διοργάνωσης και κάθομαι, καθότι έρημος και μόνος, να περιμένω. Αρχίζουν κατά τις 7,30 σιγά σιγά να καταφθάνουν. Πρώτα στον μπουφέ, καφεδάκι, τυροπιτάκι και ενδείξεις ότι όλοι λίγο πολύ είναι γνωστοί.. Πηγαδάκια και σκόρπιες λέξεις... Και πέφτουν και ονόματα. Ο τάδε, ο δεινά, έτσι αλλιώς..

Αρχίζουν να ανάβουν τα τσιγάρα.. Στον κλειστό, κλιματιζόμενο χώρο.. Η φωτιά σβήνει με φωτιά σου λέει. Οπότε τόσο πολιτικό άναμμα  θέλει τσιγάρο. Πολύ.. Ανοίγω ένα παράθυρο ν ανασάνω.. Έρχεται η γραμματέας και μου το κλείνει με αυστηρό ύφος...

“Καίει αιρκοντισιο(!!) κύριε”!

-Μα καπνίζουν! Φλόμωσα, λέω. ¨

“Και τι να κάνω εγώ;  Να μαλώσω με εκατό ανθρώπους”; μου λέει και πάει στον πάγκο της. Να συνεχίσει το τσιγάρο της..

Κουτσοπίνω τον καφέ και περιμένω την έναρξη..

Κάποια στιγμή κατά τις οχτώ, κάποιος φωνάζει: Ελάτε ρε ν’ αρχισουμε! Και ορμάν στην αίθουσα. Αφήνοντας πίσω πλαστικά ποτήρια γεμάτα χυμούς, γόπες και καφέδες. Ματσαλιασμενες τυρόπιτες και κουλουράκια.

Φεύγει ο ο διπλανός μου, που μου εξηγούσε σοβαρότατο το συσχετισμό κρίσης, μακεδονικού ζητήματος και εβραίων. Την ώρα που με χαιρετά, πετά μια μεγαλοπρεπή γόπα στον καφέ μου!!! Αγωνιστική. Εθνικά φορτισμένη..