Ήθελα να δω το ματς. Μουντιάλ της Αργεντινής ήταν αυτό... Η μάνα μου, όμως, επέμενε: Να κοιμηθώ, γιατί έρχονταν και οι εξετάσεις για το Λύκειο. Κι επειδή, τις τελευταίες νύχτες, εκεί γύρω στις 2.30, μας ξυπνούσε ο σεισμός...


"Κοιμήσου, Δημητράκη, μήπως και χρειαστεί να ξυπνήσουμε, πάλι, να κατεβούμε κάτω", μου είπε...

Πού να περιμέναμε ότι, εκεί γύρω στις 11 το βράδυ, θα μας ξυπνούσε ένα κούνημα απίστευτο, που δεν είχα ξανανιώσει στη μικρή -ως τότε- ζωή μου: Τζάμια, πόρτες, έπιπλα έτριζαν, σοβάδες έπεφταν, πολύφωτα κινούνταν σα δαιμονισμένα... 

-Το παιδί, φώναξε η μάνα μου κι άρπαξα τον, κατά 11 χρόνια, μικρότερο αδελφό μου. Άνοιξα την πόρτα κι άρχισα να κατεβαίνω, με τον μικρό στην αγκαλιά, αναζητώντας τα σκαλιά, που έφευγαν κάτω από τα πόδια μου. Κατάφερα να φθάσω στον πρώτο, όταν άνοιξε η πόρτα του διαμερίσματος εκεί και η κυρία Στάσα, ηλικιωμένη γυναίκα από το Ζαγκλιβέρι, μου φώναξε:

-Σταμάτησε τώρα παιδί μου. Πήγαινε πιο σιγά...

Ένοιωθα, όμως, ακόμη το κούνημα... Ακόμη κι όταν βρέθηκα στον δρόμο, όταν είδα να βγαίνει από την πολυκατοικία η μάνα μου με μια τσάντα αλλαξιές (την είχαμε έτοιμη, δίπλα στην πόρτα, μαζί με ένα... τσεκουράκι, για την περίπτωση που δεν μπορούσαμε να βγούμε διαφορετικά), κουνιόμουν ολόκληρος! 

Όταν ντυνόμασταν (καλοκαίρι ήταν και είχαμε ξαπλώσει με τα εσώρουχα) αντιλήφθηκα προς τι τόσο... κούνημα: Τα πόδια μου έτρεμαν -ακόμη ως εκείνη την ώρα, κοντά 10 λεπτά μετά το σεισμό, παρά το ότι δεν ένοιωθα τρόμο! Ήταν η πρώτη κρίση αδρεναλίνης... 

Βρεθήκαμε στο δάσος του Σέιχ Σου, όπως όλοι οι Τριανδριώτες. Περάσαμε τη νύχτα εκεί ως το άλλο πρωί που επέστρεψε ο πατέρας μου (εργάζονταν στην Ειδομένη, όπου επίσης είχαν νοιώσει τον καταστροφικό σεισμό). Μας πήρε και πήγαμε στο σπίτι της αδελφής του στον Εύοσμο -μονοκατοικία με κήπο. Εκεί απλώσαμε το... τσαντίρι μας για περίπου 15 μέρες. Κι έπειτα, πήγαμε στο Βαθύλακο, το χωριό της γιαγιάς και του παππού μου, σχεδόν αποφασισμένοι να μην ξαναγυρίσουμε.

Ξαναγυρίσαμε, όμως. Είμαστε, τελικά, αδιόρθωτοι εμείς οι άνθρωποι.Ελπίζουμε, ως τα τελευταία μας. Είναι η ελπίδα η μεγαλύτερη δύναμή μας, που είναι, ταυτόχρονα, η μεγαλύτερη αδυναμία μας...

Δ.Ι.Ασ.