Παραμονές των εκλογών του 2010. Τον Χάρρυ Κλυν τον γνώριζα από την καλλιτεχνική δουλειά του. Ούτε είχαμε συναντηθεί ποτέ. Ούτε συμφωνούσα με την απόφασή του να διεκδικήσει τη δημαρχία. Θεωρώ ότι όταν είσαι από τη μια μεριά του ποταμιού, πρέπει να μένεις εκεί, γιατί αν το περάσεις, δεν μπορείς να πας πίσω.


Παρόλα αυτά, η μοίρα το ΄φερε να γνωριστούμε. Και να με θεωρήσει φίλο του, κάτι που με τιμά ιδιαίτερα.

Δυο, μόλις, βδομάδες πριν τις εκλογές, έγινε καταγγελία σε βάρος ενός συνεργάτη του, για συμπεριφορά σε βάρος δημοσιογράφου. Το θέμα συζητήθηκε στην ΕΣΗΕΜ-Θ κι από την πρώτη στιγμή διαφώνησα με την έκδοση καταδικαστικής απόφασης σε βάρος του. Θεωρούσα κάτι τέτοοιο, δυο βδομάδες πριν την κάλπη, ότι έγερνε τη ζυγαριά από την άλλη πλευρά. Ότι ήταν ωμή παρέμβαση της ΕΣΗΕΜ-Θ στις εκλογές στο Δήμο Καλαμαριάς. 

Έγινε μάχη με τον αείμνηστο Δ. Γουσίδη. Ήταν κάθετος. Κι εγώ το ίδιο. Βρήκα μοναδική στήριξη στον Γ. Αδάμ, που συμφώνησε μαζί μου. Η ανακοίνωση βγήκε, εγώ καταψήφισα.

Δυο μέρες μετά δέχτηκα ένα τηλεφώνημα. Ήταν ο Χάρρυ Κλυν. Οι συνδικαλιστικοί μου αντίπαλοι είχαν φροντίσει να μαθευτεί πως δεν στήριξα την πρόταση του προέδρου. Προχωρούσαν παρά πέρα: Ότι, δήθεν, ο Χάρρυ ήταν η επιλογή της Νέας Δημοκρατίας και το ΄κανα για πολιτικούς λόγους. Εγώ που ποτέ δεν ήμουν, ούτε είμαι, γραμμένος σε κόμμα. Σε αντίθεση με μέλη του δ.σ. που ήταν μέλη κόμματος κι είχαν ενεργή δράση (δικαίωμά τους, φυσικά και καλά έκαναν και κάνουν). Και, φυσικά, ο Βασίλης Τριανταφυλλίδης δεν είχε γίνει, ξαφνικά, Δεξιός... 

Ο Χάρρυ βρήκε το τηλέφωνό μου και ήθελε να με ευχαριστήσει, αν και δε με γνώριζε. Του το είπα στα ίσια: "Όποιος και να ΄ταν, το ίδιο θα ΄κανα. Το θεωρούσα εμπλοκή της ΕΣΗΕΜ-Θ σε εκλογές. Κι οι δημοσιογράφοι οφείλουν να καταγράφουν και να παρουσιάζουν όλες τις πλευρές. Εμείς πήραμε απόφαση χωρίς να ακούσουμε τον ενεχόμενο".

Αυτό το εκτίμησε ακόμη περισσότερο. Και από τότε, ήπιαμε και δυο - τρία τσίπουρα (το ένα απέναντι από την υπηρεσία καθαριότητας του Δήμου Καλαμαριάς, όπου ήταν και η κυρία Χαρίκλεια). Μιλούσαμε στο τηλέφωνο αρκετά συχνά, ως τότε που έχασε τον αγαπημένο του γιο. Μιλήσαμε τότε και είδα  το πόσο του είχε στοιχίσει. Ήταν καταρρακωμένος κάτι που φάνηκε στη βραδιά που οργάνωσε για τον Νικόλα Τριανταφυλλίδη το Φεστιβάλ Κινηματογράφου με τον ΠΑΟΚ, όταν προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ του. Δεν είχε προσέλθει. Δεν μπορούσε.

Σήμερα ο Χάρρυ, ο Βασίλης μας, πήγε να συναντήσει τον Νικόλα. Τον αγαπημένο του γιο. Καλό ταξίδι ρε Χάρρυ! Κάνε τους, εκεί πάνω, να κατουρηθούν στα γέλια με το καυστικό χιούμορ σου, την απίστευτη σπιρτάδα σου, το κοφτερό μυαλό σου και την ελεύθερη γλώσσα σου! Θα συναντηθούμε ρε φίλε! Και θα πιούμε εκείνο το τσίπουρο που, τελευταία, όλο το αφήναμε γι αργότερα. Λάθος μου. Άλλο ένα. Συγχώρεσέ με.

Κουράγιο κυρία Χαρίκλεια...

Δ.Ι.Ασ.