Ο ΠΑΟΚ βίωσε τους χειρότερους εφιάλτες που μπορεί να βιώσει ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος το τελευταίο διάστημα. Είδε να χάνει αυτά που κέρδισε με κόπο και θυσίες εντός του αγωνιστικού χώρου.
Γράφει ο Γιάννης Χατζηιωαννίδης

Είδε τις δικαστικές αίθουσες να αποφασίζουν για το πώς πρέπει να είναι η βαθμολογία. Είδε διαιτητές να αποφασίζουν αυτοί, με τι σκορ ολοκληρώνεται ένας ποδοσφαιρικός αγώνας. Είδε ομάδα να μην κατεβαίνει να αγωνίζεται και όμως να κερδίζει 0-3. Είδε άλλη ομάδα να κλείνεται στα αποδυτήρια. Αν όλα αυτά δεν είναι εφιάλτες, τότε τι είναι; Από το όλα στο τίποτε. Ο ΠΑΟΚ είναι μακράν η καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος, που όμως οι δικαστές αποφάσισα πώς δεν θα πάρει το πρωτάθλημα.

Για πολλούς όλη αυτή η ιστορία που μοιάζει σαν ένα κακόγουστο αστείο, σφυρηλάτησε ακόμη περισσότερο το dna του ΠΑΟΚτσή, έδεσε ακόμη περισσότερο την ομάδα, και ένωσε όλη την οικογένεια του συλλόγου. Ίσως όλοι αυτοί οι πρωταγωνιστές αυτής της κωμωδίας ( δικαστές, διαιτητές, όργανα της ΕΠΟ, αξιωματούχοι του υφυπουργείου αθλητισμού, αθηναϊκά ΜΜΕ), δεν ένιωσαν και δεν γνώρισαν ποτέ τι σημαίνει να είσαι ΠΑΟΚ. Τι συμβολίζει ο ΠΑΟΚ. Θα κάνω μια προσπάθεια να τους θυμίσω τι είναι ΠΑΟΚ. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, αλλά θα την κάνω την προσπάθεια.

Τι είναι ΠΑΟΚ λοιπόν; Μήπως η απάντηση βρίσκεται στην ιστορία του; Στους παίκτες του; ή μήπως την ορίζει η ιστορία του κάθε ανθρώπου; Είναι απλό ποδόσφαιρο ή το πάθος των οπαδών του; Η χαρά της νίκης; ή λύπη της ήττας; ή ο πόνος για την απουσία όσων μοιράζονταν τον σύλλογο;

Είναι η αυτοθυσία, η ανάγκη να τα πάμε καλύτερα, η γενναιότητα μπροστά στις αντιξοότητες; Ο ΠΑΟΚ είναι η ελπίδα των πολλών και το όνειρο ενός παιδιού; Ναι, ο ΠΑΟΚ είναι όλα αυτά και αλλά ακόμη. Κι όμως πιο σημαντικό από το να μάθουν τι είναι ο ΠΑΟΚ είναι να μάθουν τι σημαίνει ΠΑΟΚ για κάθε έναν από αυτούς ξεχωριστά. Αυτό γίνεται μόνο με τα συναισθήματα.

O ΠΑΟΚ σημαίνει πολλά περισσότερα από μια ποδοσφαιρική ομάδα. O ΠΑΟΚ δεν είναι μια ομάδα των κατακτήσεων είναι ένα κλαμπ της επιβίωσης. Κύπελλα, τίτλοι και ακριβοί παίκτες μπορεί να είναι ο λόγος της ύπαρξης ορισμένων άλλων συλλόγων, στην ήπειρο μας.

Για τον ΠΑΟΚ δεν είναι αυτό. Ο ΠΑΟΚ υπάρχει για να εμπνέει, να επιμένει και να επιβιώνει. Είναι ένα σύμβολο του τί μπορεί να κάνει το ανθρώπινο είδος, ακόμη και στις χειρότερες συνθήκες. Είναι το ταραχώδες ταξίδι από τη μία ακτή του Αιγαίου στην άλλη, από την Βασιλεύουσα (Κωνσταντινούπολη) την Πόλη (η μοναδική πόλη που το Π γράφεται με κεφάλαιο) σε μια άγνωστη πόλη,την Θεσσαλονίκη, στο ταραχώδες 1922, για μια νέα ζωή με δυσκολίες και ελπίδες.

Για να είσαι ΠΑΟΚ πρέπει να είναι σε θέση να πεις “η ζωή συνεχίζεται.” Είναι να οικοδομήσεις τα πάντα από το μηδέν, αν έρθεις σε αυτό το σημείο. Δεν γίνεται και δεν πρέπει να εξομοιωθούν όλα αυτά σε ένα απλό αθλητικό σωματείο, ποτέ.

Ο ΠΑΟΚ είναι μία έμπνευση, είναι μια αθλητική ομάδα γεμάτη από την φιλοσοφία μιας ζωής. Και δεν πρέπει ποτέ να σταματήσει να εμπνέει, μόνο και μόνο επειδή δεν έχει τους τίτλους άλλων συλλόγων. Ειδικά όταν ολόκληρη η κληρονομία του, λέει κάτι διαφορετικό!

Στο ποδόσφαιρο όπως και σε άλλους τομείς της κοινωνικής ζωής ο ΠΑΟΚ προβάλετε στην πρωτεύουσα ως εξαίρεση. Σε καμία άλλη πόλη της Ελλάδας η ομάδα ποδοσφαίρου δεν προκαλεί τόσα πυρετώδη σχόλια, τόση πολεμική, τόσα δράματα. Που οφείλεται αυτό το χωρίς προηγούμενου πάθος; Χωρίς αμφιβολία το ποδόσφαιρο ενδιαφέρει όλες τις τάξεις της τοπικής κοινωνίας .

Το ποδόσφαιρο και ο ΠΑΟΚ βρήκαν στην Θεσσαλονίκη μια λαϊκή παράδοση , σε ένα ιδιαίτερα ευνοϊκό υπόστρωμα για να ριζώσει. Ο ζήλος για τον ΠΑΟΚ έχει τις ρίζες του και σε μια άλλη παράδοση της Βόρειας Ελλάδας, τον κοσμοπολιτισμό της από τους πρόσφυγες του 1922.

Συμβαίνει άλλωστε συχνά οι νεοφερμένοι σε μια πόλη να υπεραυτίζονται μαζί της- όπως έγινε το 1922- σαν να πληρώνουν με αυτό τον τρόπο το συμβολικό αντίτιμο της ενσωμάτωσης τους στην τοπική κοινωνία Για τους πρόσφυγες και τα παιδιά των προσφύγων , η προσκόλληση στον ΠΑΟΚ και η παρουσία τους στις κερκίδες είναι σαν τελετουργίες μειησης στον δρόμο για την ενσωμάτωση.

Υπό αυτές τις συνθήκες κάθε επίτευγμα του ΠΑΟΚ εντός αγωνιστικών χώρων, φαντάζει σαν συμβολική εκδίκηση σε μια δύσκολη μοίρα και σαν την ονειρεμένη ευκαιρία να περιγελάσει το κέντρο, το κατεστημένο, τα κέντρα εξουσίας. Η Τούμπα άλλωστε είναι είναι από τα σπάνια γήπεδα στην Ευρώπη όπου οι οπαδοί τραγουδάνε όχι μόνο το όνομα της ομάδας αλλά και το γεγονός ότι ανήκουν σε έναν τόπο (ΠΑΟΚ ζούμε στην Πόλη να σε δούμε).

Σηκώνουν συχνά σημαίες της Μακεδονίας, της Κωνσταντινουπολης, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ενδεικτικό απόηχο μιας εθνικής ταύτισης που επιθυμούν να θυμίζουν. Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ δηλώνουν – όπου σταθούν- περήφανοι που είναι Βόρειοι, απόγονοι του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας, γνήσιο τέκνο της Βυζαντινής φιλοσοφίας και παράδοσης.

Στα πανό μεταφράζουν με έμφαση αυτήν ακριβώς την δίψα αναποδογυρίσματος της ιστορίας . Η ταύτιση με έναν σύλλογο, και δη όπως ο ΠΑΟΚ, δεν προσλαμβάνεται ούτε θεωρείται από τους οπαδούς σαν ένα απλό σημάδι κοινής ένταξης, αλλά σαν σύμβολο ενός ιδιαίτερου τρόπου συλλογικής ύπαρξης που ενσαρκώνει το dna και του συλλόγου και των οπαδών.

Αυτές είναι κάποιες από τις λέξεις που μπορούν – όσο δύσκολο να είναι- να αποδώσουν του τι είναι ΠΑΟΚ. “η μήπως όχι;

Δεν ξέρω αν όλοι αυτοί, μπορέσουν να καταλάβουν το συναίσθημα των λέξεων. Για να σας πω την αλήθεια, δεν με αφορά. Γιατί απλά ποτέ δεν πρόκειται να γίνουν ένας από εμάς. Ποτέ δεν πρόκειται να μάθουν τι σημαίνει να είσαι ΠΑΟΚ, και τι πρεσβεύει για τον κάθε οπαδό του ο ΠΑΟΚ. Πάντως σίγουρα δεν πρεσβεύει κλεμμένους τίτλους και χάρτινα πρωταθλήματα….