Οκτώβριος ήτανε. 1998. Ένας φίλος μεσολάβησε - και ζήτησε να με δει. Τότε, για μας, ο Λάζαρος Χατζηνάκος ήταν ο άνθρωπος που έβγαλε εφημερίδα στο Ίντερνετ, που είχε καθιερώσει τίτλους μιας λέξης στο πρωτοσέλιδο, που είχε δημιουργήσει το “Επιχειρείν”, το “Θ” και το Club “Θ”. Πρωτόγνωρα πράγματα.



Περιμένοντας να ρθει γιατί είχε κάτι… θέματα με την “Όρκα”, το αγαπημένο του σκάφος, κατάφερα να χύσω ένα ποτήρι φραπέ πάνω μου. Όσο κι αν προσπάθησα φιλότιμα στην τουαλέτα της “Μακεδονίας” να καθαρίσω τη ζημιά, ήταν αδύνατο.


Με εμφάνιση λέτσου περίμενα τον διευθυντή. Πέρασε από δίπλα μου, στάθηκε, με κοίταξε και είπε:


-Έλα μικρούλη! Πάμε!


Τον ακολούθησα στο γραφείο του, στην πίσω γωνιά του δευτέρου ορόφου. Μιλήσαμε δέκα λεπτά. “Θέλω να ΄ρθεις για αρχισυντάκτης” μου είπε, μετά από 10 λεπτά στα οποία είχε καταφέρει να ξεχάσω την άθλια εμφάνισή μου. Τα περί δημοσιογραφίας, ιδεών, Ίντερνετ είχαν ξεπεράσει τα πάντα.


Από τότε ξενυχτήσαμε αρκετές φορές μαζί, για την πρώτη σελίδα. Δυο βραδιές τις θυμάμαι χαρακτηριστικά: Το βράδυ του ναυαγίου του “Σάμινα”, που γράφαμε κι οι δύο πάνω στα κείμενα στο ατελιέ, την ώρα που κλείναν τα σελίδια, εγώ στη Θεσσαλονίκη κι εκείνος στη Μακεδονία και το βράδυ της πυρκαγιάς κοντά στα ΕΛΠΕ (όχι της δεκαετίας του ‘80, στην Τζετ Όιλ, αλλά μιας μικρής σε έκταση), όταν άρπαξε την ψηφιακή μηχανή κι έφυγε εκείνος, διευθυντής εκδόσεων, για να κάνει ρεπορτάζ…


Θυμάμαι και τον χαβαλέ, μια άλλη βραδιά, που… ψάχναμε ανοικτά συρτάρια, μπας και κάποιος ξέχασε κανένα ξηροκάρπι, να βάλουμε κάτι στο στόμα μας.


–Ξέρω πού θα πάμε, είπε. Και μ’ οδήγησε στο γραφείο της Μαρίας, που βρήκαμε μια μπανάνα, τα αγαπημένα του φιστίκια κι ένα σημείωμα: “Με μέτρο”!



Εκείνη η προσπάθεια του Λάζαρου Χατζηνάκου στη “Μακεδονία” και τη “Θεσσαλονίκη” μετά την αποχώρηση Ραπτόπουλου και την ανάληψη της διοίκησης από τον Σαχπατζίδη, έμελλε να μην τελεσφορήσει. Το πνεύμα και οι ιδέες του Λάζαρου δεν ήταν δυνατό να περιοριστούν σε μια εργοστασιακή γραμμή παραγωγής, όπως ήθελε τις εφημερίδες ο Γ. Σαχπατζίδης και στις αλλοπρόσαλλες επιχειρηματικές τακτικές του, που δεν είχαν σχέση με τη δημοσιογραφία (ακόμη τότε πιστεύαμε στο νόημα της λέξης και του επαγγέλματος και δεν είχαν ισοπεδωθεί όλα από “επενδυτές” που έχουν σκοπό το κέρδος χωρίς να κάνουν, όμως, πωλήσεις, για να μην ανεβαίνει και το… κόστος). Δεν είχε ανάγκη, όμως, ο Λάζαρος, αυτήν την προσπάθεια για να αποδείξει το παραμικρό. Τα είχε αποδείξει όλα, από νωρίς στην επαγγελματική του ζωή.


Ο Λάζαρος έφυγε, σήμερα, λίγο πριν τις 6 το πρωί, σε ηλικία 61 ετών, νικημένος από την επάρατη νόσο. Ταλαιπωρήθηκε πολύ τα έξι τελευταία χρόνια, μπαινοβγαίνοντας στο “Θεαγένειο”, όπου μία φορά τον πέτυχα κι εγώ κι έτσι έμαθα το πρόβλημά του. Ως την τελευταία στιγμή, όμως, δεν παρέδωσε τα όπλα. Αισιόδοξος εκ φύσης, μέσα στην αρρώστια του έδωσε και την ψυχή του για τη γιορτή της Αλ. Σβώλου και για την “Παρέλαση των Ζώων” στο Βόλο.


Ανέλαβε το 1992 τη διεύθυνση της εφημερίδας «ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ» και ένα χρόνο αργότερα εξέδωσε το περιοδικό «ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ - Η Οικονομία στα Βαλκάνια». Τον Αύγουστο του 1995 συντόνισε ομάδα συντακτών και τεχνικών που δημιούργησαν την πρώτη ιστοσελίδα ελληνικής εφημερίδας στο διαδίκτυο: makthess.gr.


Δίδαξε Δημοσιογραφία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και έχει εκδώσει μια σειρά από τεχνικά περιοδικά (ΤΕΧΝΟΓΡΑΦΗΜΑ, ΚΤΙΡΙΟ) και πολιτιστικά έντυπα (ΕΞΩΣΤΗΣ).


Το 1997 ανέλαβε ως Γενικός Διευθυντής την επανέκδοση των εφημερίδων «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», «ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ» και του περιοδικού «ΕΠΙΛΟΓΕΣ». Την περίοδο 2001-2004 ήταν προϊστάμενος του Γραφείου Τύπου του υπουργείου Ανάπτυξης στην Αθήνα, ενώ από τον Σεπτέμβριο του 2004 και μέχρι τον Φεβρουάριο του 2012 εργάστηκε στην Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας – Θράκης, όπου πραγματοποίησε μεταξύ άλλων δύο καινοτόμες έρευνες για την Τουριστική Ανάπτυξη Ελλάδος και Βουλγαρίας. Οι έρευνες αυτές παρουσιάστηκαν σε δεκάδες συζητήσεις και στο κεντρικό κτίριο της Κομισιόν Berlaymont στη βελγική πρωτεύουσα. 


Συνέχισε  καθημερινά να αρθρογραφεί στο διαδίκτυο με ποσοστό αναπηρίας 88%, καθώς από το 2013 διαγνώστηκε με καρκίνο οισοφάγου και πνευμόνων. Συνεργασίες του έχουν φιλοξενηθεί στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» και άλλες εφημερίδες πανελλαδικής εμβέλειας.


Τον τελευταίο μας καφέ τον ήπιαμε στο κυλικείο του Δημαρχείου της Θεσσαλονίκης, πριν, περίπου, οκτώ μήνες, μαζί με άλλους δύο συναδέλφους. Είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για δημοσιογραφία, για ανάπτυξη, να κάνουμε σχέδια και να παρατηρήσουμε τις… σημαίες της πόλης! Το μάτι του Λάζαρου έβλεπε, πάντα, τη λεπτομέρεια που οι υπόλοιποι έχαναν. Κι αυτό, στο επάγγελμά μας, έχει ιδιαίτερη σημασία…


Σήμερα, από το πρωί, διαβάζω τα καλύτερα για τον Λάζαρο. Ακόμη κι από ανθρώπους που, όταν ζούσε κι όταν πάλευε, δεν είχαν βρει μια καλή κουβέντα γι αυτόν. Έτσι είναι η ζωή…


Εγώ ξέρω ότι, πάνω από όλα, ο Λάζαρος Χατζηνάκος, έδωσε δουλειά σε δεκάδες –για να μην πω εκατοντάδες- πιστεύοντας πάντα στους νέους και στην ορμή τους.


Καλό ταξίδι Λάζαρε. Σου εύχομαι να βρεις τη γαλήνη, σ’ αυτά τα νερά που πλέεις, τώρα, με την “Όρκα”… Καλή αντάμωση! Αλλά να το ξέρεις: Στο σκάφος, δεν ανεβαίνω! Για να τα πούμε, να βγεις στη στεριά!


Τη φωτογραφία την έκλεψα από το Facebook του Μιχάλη Δώσσα. Αποτυπώνει τον Λάζαρο που θέλω να θυμάμαι.


Δ.Ι.Ασ.


Technorati Tags: