Η Σάρα Ντράιβερ, εξέχουσα μορφή του ανεξάρτητου σινεμά, στην οποία το 20ό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ έδωσε «λευκή κάρτα» για να διαλέξει αγαπημένα της ντοκιμαντέρ, τα οποία προβάλλονται στο φεστιβάλ, είναι παρούσα, όλες αυτές τις μέρες, στις αίθουσες
προλογίζοντας τις ταινίες που η ίδια διάλεξε, αλλά και με αφορμή την προβολή της δικής της καινούργιας δημιουργίας. Πρόκειται για το ντοκιμαντέρ «Αληθινή έκρηξη: Η ύστερη εφηβεία του Ζαν-Μισέλ Μπασκιά», που προβάλλεται σήμερα στις 18.00 στην αίθουσα «Σταύρος Τορνές».

Το ντοκιμαντέρ μελετά την κληρονομιά του Ζαν Μισέλ Μπασκιά, του καλλιτέχνη που συνδέθηκε όσο κανείς με την τέχνη του δρόμου, την αστική περιπλάνηση, το γκραφίτι, τον Γουόρχολ και την άγρια ζωή στη Νέα Υόρκη του ’80. Είναι ένα ερωτικό γράμμα για αυτό το «κράμα Μότσαρτ και Ρεμπό» και για μια εποχή ελευθερίας που χάθηκε ανεπιστρεπτί. Όπως η ίδια η σκηνοθέτρια σχολίασε το Σάββατο, στη συζήτηση De(re)constructing Legends, που πραγματοποιήθηκε στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, το ντοκιμαντέρ αφηγείται πώς ο Μπασκιά ανακαλύπτει τον εαυτό του ως καλλιτέχνη. Ωστόσο, σύμφωνα με την ίδια, δεν είναι «μόνο ένα παράθυρο στην τέχνη του Ζαν Μισέλ, αλλά και στη Νέα Υόρκη εκείνης της περιόδου, μια πόλη όπου κανείς δεν ήθελε να μείνει τότε. Εμείς είχαμε μια κοινότητα καλλιτεχνών, οργανικά δεμένη, εν μέρει εξαιτίας και του κινδύνου που υπήρχε. Η πόλη έμοιαζε σαν μια παιδική χαρά χωρίς κανόνες, όπου ακόμη και οι αστυνομικοί ένιωθαν φόβο. Έπειτα, υπήρχαν και τα ναρκωτικά. Στις αρχές του ’80 αρχίσαμε να χάνουμε φίλους από τα ναρκωτικά που μέχρι τότε ανάμεσα στους καλλιτέχνες ήταν απενοχοποιημένα. Αυτή η κοινότητα καλλιτεχνών ήταν μικρή, όλοι γνωριζόμασταν. Κάθε μορφή τέχνης -ζωγραφική, λογοτεχνία, φωτογραφία, σινεμά, περφόρμανς, μουσική, χορός, γονιμοποιούσε την άλλη τότε. Όλοι μας προσπαθούσαμε να πρωτοπορήσουμε, όλοι μας προσπαθούσαμε να γίνουμε ποιητές και είχαμε μεταξύ μας μία τρομερή αίσθηση κοινότητας και αλληλεγγύης».