Γιορτάζοντας τα είκοσι χρόνια του, το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης κοιτάζει πίσω στην πρώτη διοργάνωσή του, σε δύο από τις ταινίες που προβλήθηκαν σε αυτό, αναζητώντας τους δημιουργούς και τους ήρωές τους καθώς και την πορεία τους μέσα στις δύο δεκαετίες που πέρασαν.


Μπορεί μια ταινία να αλλάξει τη ζωή σου; Ειδικά ένα ντοκιμαντέρ που την καταγράφει, τη συλλαμβάνει ή δοκιμάζει να την εξηγήσει; Η φετινή διοργάνωση διευρευνά μια απορία που γεννιέται σχεδόν σε όλους μας μετά το τέλος κάθε ταινίας, μια ερώτηση που συχνά έρχεται στο μυαλό μας: «Τι συνέβη μετά;»

Στο πλαίσιο αυτό σήμερα Πέμπτη στην αίθουσα «Παύλος Ζάννας» θα προβληθεί στις 17.00 το ντοκιμαντέρ «Στο σπίτι του πατέρα μου» (1997), όπου η Φάτιμα Τζεμπλί Ουαζανί μιλά για τη θέση της γυναίκας στη μαροκινή κοινωνία μέσα από τη δική της ιστορία και την άρνηση της να αποδεχτεί έναν καταπιεστικό γάμο, αλλά και της Ναϊμά Σεντίκι που επέλεξε μια διαφορετική διαδρομή: Ένας γενναίος και βαθιά προσωπικός στοχασμός πάνω στην ιστορία της οικογένειάς της σκηνοθέτιδας και της ενηλικίωσής της μέσα στους περιορισμούς της μαροκινής κοινωνίας. Στα 18 της χρόνια, η Φάτιμα απαρνήθηκε τις παραδόσεις και έφυγε από το σπίτι της για να γλυτώσει από το ενδεχόμενο ενός σκλαβωτικού γάμου, σαν κι αυτούς που κατέστρεψαν τη ζωή της μητέρας και της γιαγιάς της. Κατά τη γνώμη του πατέρα της, «η γυναίκα πρέπει να φεύγει από το σπίτι δύο φορές στη ζωή της: τη μια για να παντρευτεί, και την άλλη για να ταφεί». Η Φάτιμα θα επιστρέψει για λίγο στον κόσμο αυτό, μέσα από την εμπειρία της Ναϊμά, μιας κοπέλας που, σε αντίθεση με τη Φάτιμε, έχει ενστερνιστεί τις παραδόσεις και ξαναγυρίζει στο Μαρόκο για να παντρευτεί.

Αύριο Παρασκευή, και πάλι στην αίθουσα «Παύλος Ζάννας», στις 20.00, θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τα «Νυχτολούλουδα» (1998) του Νίκου Γραμματικού, ένα ντοκιμαντέρ που ασχολήθηκε με την εκπαίδευση των παιδιών με προβλήματα όρασης και μας γνώρισε τον Μανώλη Διαμαντίδη, ένα δωδεκάχρονο τότε αγόρι που ανακάλυπτε με τον δικό του τρόπο έναν κόσμο που δεν είχε δει ποτέ. Η ιδιαίτερη, άκρως ενδιαφέρουσα, και άγνωστη σε μας εκπαίδευση των παιδιών με προβλήματα όρασης, αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο στην προσπάθειά τους να ενταχθούν σε μια κοινωνία, για την οποία μαθαίνουν ότι στηρίζεται, κυρίως, στην αίσθηση της όρασης. Ο 12χρονος (τότε) Μανώλης, μαζί με τους φίλους του, όλα παιδιά εκ γενετής τυφλά, μας παρασύρουν στο δικό τους κόσμο, όπου όλες οι αισθήσεις τους, κατ' ανάγκη, οξύνονται. Στη διαδρομή τους, μας δείχνουν πώς συλλαμβάνουν και εκτιμούν τις λεπτομέρειες ενός εξωτερικού κόσμου που δεν είδαν ποτέ, τον τρόπο με τον οποίο ξεπερνούν τα εμπόδια που τους βάζει, και πώς, εντέλει, με τις αισθήσεις τους σε διαρκή επαγρύπνηση, τον γνωρίζουν

Είκοσι χρόνια μετά, τι συνέβη λοιπόν στη ζωή των πρωταγωνιστών αλλά και των σκηνοθετών που τις κατέγραψαν; Πόσο καθοριστική υπήρξε η συνάντηση τους; Οι απαντήσεις θα δοθούν σε δυο προβολές, που σίγουρα θα είναι συγκινητικές