Το 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού και σήμερα Τρίτη με τις προγραμματισμένες προβολές στις αίθουσες, κι όχι μόνον αυτό, αλλά επεκτείνεται
τόσο με δρώμενα εκτός των κινηματογραφικών αιθουσών, στο πλαίσιο της δράσης «Απ' το σινεμά στο θεάτρο και από το θέατρο στο σινεμά», όσο και με προβολές εκτός κέντρου της πόλης, στα ανατολικά (Καλαμαριά) και τα δυτικά (Σταυρούπολη).

Ας δούμε όμως τις σημερινές μας επιλογές από το πρόγραμμα του φεστιβάλ.

Χωρίς κανόνα 
Στην ενότητα του φεστιβάλ Film Forward περιλαμβάνονται ταινίες που δεν υπακούουν σε κανόνες. Πρόκειται για ταινίες που παίρνουν ρίσκα, δεν φοβούνται τον πειραματισμό, κοιτάζουν μπροστά προαναγγέλοντας το καινούργιο. Στο πλαίσιο αυτό το PCAI (Polyeco Bananaland Contemporary Art Initiative), ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που έχει σκοπό να προάγει την περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση, μέσα από τη σύχρονη τέχνη, εστιάζοντας στην κινούμενη εικόνα ανάθεσε σε Έλληνες και διεθνείς δημιουργούς τη δημιουργία έργων τα οποία παρουσιάστηκαν πρώτη φορά στην έκθεση Paratoxic Paradoxes στο Μουσείο Μπενάκη την άνοιξη του 2017, παράλληλα με τη διεθνή έκθεση της documenta 14 στην Αθήνα. Τέσσερα απ' αυτά τα έργα προβάλλονται σήμερα στο φεστιβάλ σε μία προβολή στις 17.00 στον «Παύλο Ζάννα».

Αναλυτικότερα, στο έργο Always a Body, Always a Thing η Εύα Παπαμαργαρίτη εξετάζει τη μεταμόρφωση και τη μορφολογική/οντολογική ρευστότητα και μέσα από μια σειρά παράδοξων –καταγεγραμμένων ή και φανταστικών– περιστατικών με κοινό χαρακτηριστικό την κατάποση πλαστικού από έμβιους οργανισμούς (ψάρια, βατράχους), οι οποίοι έτσι μεταλλάσσονται, καθώς και την εμφάνιση πλήθους αχαρακτήριστων άμορφων μαζών σε φυσικά τοπία (λιβάδια, λίμνες). Στο What the Sun Has Seen η Agnieszka Polska χρησιμοποιεί υλικό που παράγεται από ηλεκτρονικούς υπολογιστές για να εστιάσει στην ατομική και την κοινωνική υπευθυνότητα, απέναντι στη γλώσσα, την επιστήμη και την ιστορία και την περίπλοκή τους σχέση. Με έναν ποιητικό, αινιγματικό και σχεδόν ενοχλητικό τρόπο, η ταινία μετατρέπεται σε ένα είδος σχολιασμού της κατάστασης του κόσμου μας και θέτει το ζήτημα της ηθικής μας ευθύνης στο παρόν. Στο Bananaland η Λουκία Αλαβάνου χρησιμοποιεί υλικό που γυρίστηκε στο Νότιο Εκουαδόρ, συρραμμένο με αποσπάσματα από αμερικανικά παιδικά ντοκιμαντέρ της δεκαετίας του '50 σχετικά με την προέλευση της «μπανάνας» και άλλες προπαγανδιστικές πηγές, είναι τα σημείο εκκίνησης αυτού του αμφίσημου φιλμ που στοχεύει να επαναδιατυπώσει μια επώδυνη αφήγηση. Το δε Stomach of the World της Εύας Κοτάκτοβα προσεγγίζει τον κόσμο ως μια μεγάλη χωματερή: Μια δημόσια αυτοψία του στομάχου κάποιου, ή ένα μάθημα να «ξεμάθουμε» την συμπόνια προς τους άλλους. Γεμίζοντας το στομάχι ως μια θεατρική παράσταση κατά τη διάρκεια της οποίας τα σκηνικά εξαφανίζονται έως ότου δεν υπάρχει πια πουθενά να τοποθετηθούν.
Οι ταινίες για το βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου  
Το συγκεκριμένο βραβείο απονέμεται από το 2007 κάθε χρόνο, σε μια προσπάθεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να στηρίξει την πολιτιστική πολυμορφία και να βοηθήσει την οικοδόμηση γεφυρών μεταξύ των Ευρωπαίων.

Η πρώτη υποψήφια ταινία «120 χτύποι το λεπτό» του Ρομπέν Καμπιγιό (αίθ. «Τζον Κασσαβέτης», 12 μ.) μάς μεταφέρει στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Ενώ το AIDS έχει ήδη κοστίσει αμέτρητες ζωές τα τελευταία δέκα χρόνια, οι ακτιβιστές της Act Up στο Παρίσι, πολλαπλασιάζουν τις δράσεις τους με σκοπό να ανατρέψουν τη γενική αδιαφορία. Ο Νατάν, νεοφερμένος στην ομάδα, θα συγκλονιστεί από τη δυναμικότητα του Σον, ενός από τα ιδρυτικά μέλη της οργάνωσης, που καταναλώνει τις τελευταίες του δυνάμεις του στη μάχη ενάντια στο κράτος και τις φαρμακευτικές εταιρείες.

Στις 14.00 στον «Παύλο Ζάννα» προβάλλεται το «Γουέστερν» της Βαλέσκα Γκρίζεμπαχ. Στον δικό της ορισμό αυτού του ανδροκρατούμενου είδους, οι καουμπόηδες είναι οι Γερμανοί υπάλληλοι μιας κατασκευαστικής εταιρείας που αναλαμβάνει έργα στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οι ινδιάνοι είναι οι Βούλγαροι γηγενείς που φαντάζουν εξωτικοί –άλλοτε διασκεδαστικοί κι άλλοτε επικίνδυνοι– στα μάτια των εισβολέων, αλλά η Δύση παραμένει άγρια και σταθερά προσανατολισμένη στην «ανάπτυξη». Μέσα από τα μάτια ενός μοναχικού παρατηρητή που επιβλέπει ένα μεγάλο έργο στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, γινόμαστε μάρτυρες μιας νέας σύγκρουσης πολιτισμών.

Σημειωτέον πως η τρίτη υποψήφια ταινία για το βραβείο LUX προβάλλεται αύριο Τετάρτη στις 13.00 στην αίθ. «Τζον Κασσαβέτης». Πρόκεται για το «Αίμα των Σάμι» της Αμάντα Κέρνελ, ένας φόρος τιμής και αγάπης για όσους έμειναν και όσους έφυγαν από μια κοινωνία στην άκρη του κόσμου, και ταυτόχρονα μια εναλλακτική, προσωπική αφήγηση για το αποικιοκρατικό παρελθόν μιας «πολιτισμένης» χώρας, μέσα από τα μάτια μιας έφηβης. Η 14χρονη Έλε Μάργια ανήκει στη φυλή των Σάμι, που ζουν εκτρέφοντας ταράνδους. Βρισκόμαστε στη δεκαετία του ‘30 κι ο ρατσισμός καλά κρατεί· έτσι, στο οικοτροφείο της κάνουν βιολογικές εξετάσεις που μετρούν το πότε μπορεί ένας ιθαγενής να εισαχθεί στην κοινωνία των λευκών. Η Έλε Μάργια αρχίζει να ονειρεύεται μια άλλη ζωή. Αλλά για να καταφέρει να ζήσει το όνειρό της, πρέπει να γίνει κάποια άλλη και να σπάσει όλους τους δεσμούς με την οικογένεια και την κουλτούρα της