Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΛΑΜΑΤΗ*

Ο πρόεδρος της σημερινής ΟΝΝΕΔ, μετά την ομιλία του προέδρου της ΝΔ στο Βελλίδειο, σχολιάζοντας τις εξαγγελίες του σχετικά με τη ΔΑΠ, δήλωσε πως νιώθει ικανοποίηση, δικαίωση και ελπίδα, καθώς:


"..Τα τελευταία χρόνια, η πρωτοπορία που χαρακτήριζε το φοιτητικό κίνημα αποτελεί παρελθόν και στα Πανεπιστήμια είναι αναγκαία μια ριζική αλλαγή.Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ παλεύει μόνη της έναντι όλων, στο «γήπεδο» της ανομίας, κάτω από ανεξέλεγκτους όρους."

Μοιάζει η δήλωσή του να συμβαδίζει με τις προ λίγου καιρού δηλώσεις του υπουργού Παιδείας κ.Γαβρόγλου περί ανάγκης δημιουργίας ενός "ρωμαλέου φοιτητικού κινήματος"...

Στα πανεπιστήμια όμως , όπως τουλάχιστον τα γνώρισα εγώ από πρωτοετής στις αρχές του '90, μέχρι και σήμερα που τα παρακολουθώ, καθώς δεν έκοψα ποτέ τους δεσμούς μου με αυτό, την πρωτοπορία την αποτελούσε, αλλά και την περιέγραφε μία και μόνο παράταξη, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Η ιστορική της διαδρομή μέσα στο χρόνο είναι μεγάλη, χαρακτηρίζεται από μεγάλες στιγμές, αλλά και από στενόχωρες περιόδους. Ποτέ όμως δεν έπαψε να αποτελεί έναν χώρο κοινωνικής ένταξης και πολιτικής εκπαίδευσης.

Εκεί ο νέος φοιτητής μάθαινε και μαθαίνει την και για την πολιτική. Όσο κι αν κατά καιρούς εκμαυλίστηκε από πρακτικές ξένες προς την αποστολή της , δεν έπαψε ποτέ να είναι ένα εργαστήρι παραγωγής πολιτικής. Η ραχοκοκαλιά όλων των προγραμμάτων της ΝΔ διαχρονικά, ακόμη και πολλά από αυτά που ο πρόεδρος προχθές ανέφερε, αποτελείται από προτάσεις και ιδέες που γεννήθηκαν στα μαρμαρένια αλώνια των ελληνικών πανεπιστημίων, από Δαπίτες και Δαπίτισες διαφόρων εποχών.

Όλα αυτά τα χρόνια επίσης η ΔΑΠ πάλευε μόνης της έναντι όλων για την επικράτηση αυτών των ιδεών και των αξιών και δεν έφτασε μόλις τώρα να συμβαίνει αυτό, μέσα στο "γήπεδο της ανομίας", που επικαλείται ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ. Και όταν λέμε όλων εννοούμε όλων: φοιτητικών παρατάξεων, καθηγητικών κατεστημένων, συντεχνιών. Στέκονταν απέναντι ακόμη και στο ίδιο το κόμμα και στις ίδιες τις ηγεσίες του. Δεν είναι τυχαίο ότι η αγορά, η επιστήμη, η παραγωγή, η αυτοδιοίκηση, τα επιμελητήρια , αλλά και η πολιτική είναι γεμάτη από πρώην Δαπίτες και Δαπίτισες, που γράφουν ιστορία στους χώρους που ο καθένας επέλεξε να υπηρετήσει. Και μάλιστα, όλες και όλοι αυτοί, σπούδασαν σε χρόνια με αυξημένη φοιτητική συμμετοχή στα όργανα του πανεπιστημίου, με αφισοκολλήσεις, με συγκρούσεις και σκληρές αντιπαραθέσεις μέσα στα πανεπιστήμια.

Η ΔΑΠ ήταν πάντα ακηδεμόνευτη και όλοι ήθελαν να την έχουν κοντά τους. Ίσως πολλοί, έντεχνα και μεθοδικά, να υποβοήθησαν τις απόπειρες εκμαυλισμού της, προκειμένου να την καταστήσουν ευάλωτη σε καταργήσεις και επανιδρύσεις, καθώς όσο πιο χειραφετημένη και απατρονάριστη παρέμενε, τόσο περιόριζε τις αδηφάγες ορέξεις της εγκαθιδρυμένης κομματικής βαρονίας, της καμαρίλας και του πολιτικού πατερναλισμού.

Πολλοί δε από αυτούς που μέσα στο Βελίδειο χειροκρότησαν με ένταση αυτή την εξαγγελία του προέδρου, υπηρέτησαν και ηγήθηκαν της ΔΑΠ και σίγουρα δεν θα βρισκόταν εκεί που βρίσκονται, αν δεν είχαν περάσει από αυτό το σχολείο. Απορώ πώς με τέτοια ευκολία κατάπιαν αυτήν την προοπτική, αυτόν τον ακρωτηριασμό της προσωπικής τους διαδρομής κι αυτή τη μετάλλαξη του πολιτικού τους DNA.

Με δυο λέξεις ενός λογογράφου, σε μια ομιλία του αρχηγού και με ένα μητρώο στελεχών, δεν μπορεί ούτε να ακυρωθεί η ιστορία μας, ούτε φυσικά να πιστέψουμε πως μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα πολιτικό προσωπικό, που δεν θα είναι γέννημα-θρέμμα της ίδιας της πολιτικής, αλλά άλλων διαδρομών.

Κι αυτό δεν είναι μόνο παγίδα για το κόμμα, αλλά είναι και σοβαρός κίνδυνος για τον τόπο.
*Ο Δημήτρης Γαλαμάτης είναι μέλος της Π.Ε. της Ν.Δ., π. βουλευτής Β Θεσσαλονίκης, π. δήμαρχος Βόλβης 
**Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο λογαριασμό του Δ. Γαλαμάτη, στο Facebook