Γράφει ο Νώντας Στυλιανίδης

Είμαι με το βεσπάκι μου στην Εγνατία. Φανάρι. Σταματάω. Μπρος πίσω αυτοκίνητα. Ξαφνικά με λούζει κυριολεκτικά εύοσμο υγρό.


Ο μπροστινός αποφάσισε να μη χάσει χρόνο και να καθαρίσει τα τζάμια του. Μόνο που, λόγω κακής ρύθμισης, οι πιτσιλίθρες έπλεναν και τον περίγυρο. 

Ξαφνιάστηκα. Δεν είναι και ό,τι καθημερινό ένα ξαφνικό ντουζάκι εν μέση οδό.

"Εεεεε" φωνάζω! Για να σταματήσει ο καταιονισμός. Οπότε ανοίγει το παράθυρο ο οδηγός και αγριεμένος ρωτάει. 

"Τι θες; Τι φωνάζεις; Δεν μπορώ να πλύνω τα τζάμια μου; Δεν σε είδα! Τι φωνάζεις", επιθετικά!

"Με έκανες μούσκεμα", ξαναλέω, "φτιάξ' τα τουλάχιστον να μη μας πλένεις", επιμένω ο παθών. 

Η ευτραφείς πλατινέ συνοδός του εγωπαθούς οδηγού περνά στην επίθεση:

"Καλά είναι. Δεν ξέρουμε εμείς; Εσύ ξέρεις"; 

Άλλαξε το φανάρι, έφυγε συνεχίζοντας τις πλυστικές εργασίες με το σπορ αυτοκίνητό του, το φέρων πινακίδες επαρχίας.

Δυστυχώς η απόσταση μεταξύ του τρακτέρ του φορτωμένου επιδοτούμενα γεωργοκηπευτικά μέχρι το σπορ αμαξάκι και το βραδινό σκυλάδικο είναι πολύ μικρή. Δεν προλαβαίνεις να μάθεις τρόπους.