Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*

Ήταν τέτοιες μέρες της Άνοιξης. Μοσχομύριζαν ολάνθιστες οι πασχαλιές στις γειτονιές. Με τα μωβ λουλούδια τους, λες και συμμετείχαν στην κατάνυξη της μεγαλοβδομάδας. Νόμιζες, ότι είχαν ανθίσει μόνο και μόνο για να στολίσουν τον Επιτάφιο.


Τώρα θυμάμαι. Ήταν Απρίλης του ΄66. Παλληκαράκι ήμουν, μαθητής στην Ε΄Δημοτικού. Και είχα χαρά μεγάλη, γιατί δεν θα φορούσα το Πάσχα ...κοντό παντελόνι. Είχα αποκτήσει το πρώτο κοστούμι μου, γιατί, όπως έλεγαν οι γονείς μου "είχα ρίξει μπόι".

Η χαρά μας τότε, αφού δεν είχαμε σχολείο, ήταν να βοηθούμε στις προετοιμασίες της εκκλησίας της γειτονιάς μας, για τις μέρες της Μ.Εβδομάδας. Όλη η τσακαλοπαρέα, μπορεί να κάναμε του κόσμου τις ζαβολιές όλη τη μέρα, μεταμορφωνόμασταν όμως στα καλύτερα παιδιά, όταν πλησίαζε η ώρα των ακολουθιών. Άλλος χτυπούσε την καμπάνα, άλλος βοηθούσε στο άναμμα και το σβήσιμο των κεριών, άλλος έκανε τις δουλειές που έπρεπε στο ιερό.

Ανέκαθεν μου άρεσε να ψάλλω. Ήμουν ο πιο μικρός στο αναλόγιο, μαζί με τους ψάλτες και άλλους από την γειτονιά, που ήθελαν να βοηθούν στην απόδοση των εξαιρετικών ύμνων. Ένας απ αυτούς, ήταν ο πατέρας της αδελφών Μαγγίρα, ο Χρήστος, που είχε εξαιρετική φωνή.

Ολόκληρη η περιοχή της Κυψέλης στην Ξάνθη, αντηχούσε από τις μελωδίες που ...ξεχείλιζαν από την εκκλησιά μας, τη Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Ήταν η δική μας εκκλησία. Έτσι τη νοιώθαμε , μικροί και μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες, γιατί όλοι μαζί την κτίσαμε. Με αρχηγό ένα φωτισμένο παπά και δάσκαλο. Τον παπα- Βασίλη Καπετανόπουλο, που ζει σήμερα ευτυχισμένος, στην Τριανδρία. Αλλά αυτή είναι μια μεγάλη ιστορία, που θα τη γράψω άλλη φορά.

H φωτογραφία είναι από την ομάδα "Παλιές Φωτογραφίες της Ξάνθης", στο Facebook κι είναι αλλαγμένη επειδή στην αρχική της μορφή απεικονίζονταν κάτοικοι της πόλης.

*Ο Γιάννης Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος