Δεν πιστεύω στα μάτια μου: Εκατοντάδες είναι οι αναρτήσεις στο Φέισμπουκ, ανθρώπων που λοιδορούν την επιτυχία της Κορακάκη, που προσπαθούν να μειώσουν αυτό που πέτυχε, που ειρωνεύονται όσους είπαν συγχαρητήρια.


Σε άλλες εποχές, κάποιοι μπλόγκερ θα έγραφαν πέντε πράγματα (αν γνώριζαν) γι αυτήν, κάποια αθλητικά σάιτ θα μας ενημέρωναν για τις προσπάθειές της, κάποια κανάλια θα μας γνωστοποιούσαν τους αγώνες που έκανε για να κερδίσει το Ολυμπιακό μετάλλιο, με προσωπικό μόχθο και στηριζόμενη μόνο στην αγάπη της οικογένειάς της...

Θυμήθηκα όταν, πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, με το συνεργείο του ΑΝΤ1 TV, είχα επισκεφθεί το μικρό διαμέρισμα της Βούλας Πατουλίδου, κάτω από την Θύρα 7 του γηπέδου του ΠΑΟΚ, όπου μιλήσαμε για τις προσπάθειές της, για την απόφαση να αφήσει το μπάσκετ, να αγωνιστεί στο στίβο, να αλλάξει αθλήματα, να επιλέξει το σπριντ με εμπόδια. Μιλήσαμε για τους ανθρώπους που τη στήριξαν, ακόμη και για τα γούρια της (αλήθεια, εκείνο το λούτρινο τη συνοδεύει ακόμη;)...

Κι όταν η Βούλα έγινε Πατουλίδου και σήκωσε στις πλάτες της την Ελλάδα, θυμάμαι ότι παντού διάβαζες μόνον ευχαριστήρια και διθυράμβους. Δεν ήταν και λίγο, βλέπετε, το κατόρθωμά της. Ήταν το πρώτο ελληνικό χρυσό... Από εκεί ήρθε κι η άνοιξη για τον ελληνικό στίβο. Ακόμη κι άνθρωποι που δεν είχαν πιστέψει ότι θα κατάφερνε κάτι στη Βαρκελώνη, έδιναν τα συγχαρητήριά τους, θαμπωμένοι από τη λάμψη του χρυσού, αλλά και παραδεχόμενοι το πείσμα της....

Και τώρα; Τώρα, ήρθε το Φέισμπουκ. Κι από εκεί που ζούσαμε σε μία χώρα όπου όλοι είχαν άποψη, τώρα, όλοι έχουν και άποψη και βήμα για να την εκφράσουν.

Το τι διαβάσαμε για το κορίτσι από τη Δράμα, που σπουδάζει στη Θεσσαλονίκη κι έφθασε από εδώ στην κορυφή του κόσμου, δεν περιγράφεται... Άλλοι έγραψαν για άθλημα τις ελίτ, αναφερόμενοι στη σκοποβολή. Άλλοι μπέρδεψαν το επάγγελμα του πατέρα της, με την αγάπη της για τα... όπλα. Άλλοι έκαναν συγκρίσεις με άλλα αθλήματα, λες και το καθένα δεν έχει τις δυσκολίες του. Άλλοι στηλίτευαν τους πολιτικούς που έσπευσαν να της δώσουν συγχαρητήρια (οι ίδιοι, προφανώς, που θα τους κατηγορούσαν ως αδιάφορους αν δεν έλεγαν το παραμικρό). Άλλοι μας καλούσαν σε συμμετοχή σε... λαϊκά αθλήματα...

Στις υπόλοιπες χώρες του κόσμου, οι χρήστες του Facebook το χρησιμοποιούν για την επικοινωνία. Να πουν κάτι, να το γνωστοποιήσουν στους φίλους τους. Εμείς, το μετατρέψαμε στο καφενείο του χωριού: Να μαλώσουν οι μπλε με τους πράσινους, όπως γινόταν στη δεκαετία του 80...

Κι όμως, ένα απλό μπράβο, θα αρκούσε. Κι η σιωπή, για όσους αγαπούν να είναι μίζεροι, θα ήταν το καλύτερο δώρο...

Αλλά να μη ξεχνάμε, όπως είπε κι ο μεγάλος αμερικανός φιλόσοφος Κλιντ Ίστγουντ: "Opinions are like assholes. Everybody has one..."
Δ.Ι.Ασ.