Είναι πολύ σημαντικό να έχεις αναμνήσεις. Κι αν κάποιοι ενοχλούνται όταν τις διαβάζουν, προφανώς συγχύζονταν και με τον... παππού τους, όταν διηγούνταν ιστορίες... Επειδή, όμως, αναμνήσεις διαθέτω, ήρθε η ώρα για την... ιστορία της Κυριακής, με αφορμή το θάνατο του Μάικλ Τσιμίνο...



Ήταν 1981. Τελείωνα το Λύκειο και με τον Αντώνη και τον Στέλιο πήγαμε να δούμε τον Ελαφοκυνηγό. Δεν το είχαμε καταφέρει στην πρώτη προβολή -καθότι... ανήλικοι- και πήγαμε, έναν χρόνο μετά, στη Β Προβολή, για να δούμε το αριστούργημα του Μάικλ Τσιμίνο.

Ο κινηματογράφος ήταν το Ρίο. Στην Εγνατία. Στη θέση του, σήμερα, υπάρχει η καφετέρια του ΑΠΘ, ανάμεσα από τις στάσεις του ΟΑΣΘ Αγίας Σοφίας και Ιασωνίδου. Ανεβήκαμε, με την υπόδειξη του ταμία, στον εξώστη, "μήπως κι έρθει η αστυνομία βρε παιδιά, κι είναι και ακατάλληλο το έργο" (οι άλλοι δύο παρέμεναν... ανήλικοι).

Τις σκηνές που θυμάμαι, από την ταινία, τις θυμάμαι από εκείνη την πρώτη φορά: Το κυνήγι του ελαφιού στο δάσος, το γλέντι με μπίρες, μπιλιάρδο και "I love you baby" του Φράνκι Βάλι στο τζουκ μποξ, τη συνταρακτική σκηνή της ρωσικής ρουλέτας... Έμειναν χαραγμένες στη μνήμη μου. Θεωρούσα τον Τσιμίνο από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες. Κάτι σαν Πέκινπα...

Έναν χρόνο μετά, είδα την Πύλη της Δύσεως στο Αριστοτέλειον (αυτό υπάρχει ακόμη και δε χρειάζεται συστάσεις). Η αίθουσα γεμάτη, αλλά δεν θυμάμαι ούτε σκηνή από την ταινία. Ήταν μια απογοήτευση που υποβάθμισε τον σκηνοθέτη στο προσωπικό μου Top Ten σκηνοθετών. Αντίθετα, ο Πέκινπα κέρδισε θέσεις προς τα πάνω...

Όπως και να ΄χει, ο Τσιμίνο "έφυγε", σήμερα και θα μου μείνει η απορία... Αλλά ακόμη και μόνον τον Ελαφοκυνηγό να είχε σκηνοθετήσει, θα ήταν αρκετό για να μείνει στην ιστορία... Αν και προσωπικά μου άρεσε και η Χρονιά του Δράκου...

Ο Τσιμίνο πέθανε σήμερα, 3 Ιουλίου 2016, σε ηλικία 77 ετών. Τον Ελαφοκυνηγό τον γύρισε το 1978. Ο θάνατός του ανακοινώθηκε πρώτα από τον διευθυντή του Φεστιβάλ των Καννών Τιερί Φεμό και μετά από την αμερικανική εφημερίδα The New York Times, η οποία επικαλέστηκε τον Έρικ Βάισμαν, φίλο και πρώην δικηγόρο του σκηνοθέτη.

Σύμφωνα με δήλωση του Βάισμαν στους New York Times, ο σκηνοθέτης βρέθηκε νεκρός στην κατοικία του στο Λος Άντζελες. Τα αίτια του θανάτου του δεν έχουν διευκρινιστεί.

Ποιος ήταν ο Τσιμίνο



Ο Μάικλ Τσιμίνο τιμήθηκε το 1979 με το Όσκαρ σκηνοθεσίας για τον «Ελαφοκυνηγό», μια τρίωρη εποποιία που αναφέρεται στον πόλεμο του Βιετνάμ μέσα από τη ζωή τριών φίλων.

Εκτός από το αγαλματίδιο για την καλύτερη σκηνοθεσία, η ταινία είχε βραβευθεί με άλλα τέσσερα Όσκαρ, μεταξύ των οποίων αυτό της καλύτερης ταινίας.

Ο Μάκλ Τσιμίνο γεννήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 1939 στη Νέα Υόρκη. Ο πατέρας του ήταν μουσικός εκδότης και η μητέρα του στυλίστρια. Ο ίδιος σπούδασε ζωγραφική στο Πανεπιστήμιο του Γέηλ (1961) και του Νιού Χέιβεν (1963) πριν σκηνοθετήσει διαφημιστικά σποτ για την τηλεόραση.

Το 1971 εγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες και άρχισε να γράφει σενάρια για ταινίες, όπως οι «Περιπέτεια στο διάστημα» και «Ένα Μάγκνουμ 44 για τον επιθεωρητή Κάλαχαν», πριν σκηνοθετήσει τη «Μεγάλη ληστεία της Μοντάνα» το 1974, με τον Τζεφ Μπρίτζες και τον Κλιντ Ίστγουντ, ο οποίος έκανε και την παραγωγή της ταινίας.

Η μεγάλη επιτυχία ήρθε όμως το 1978 με τον «Ελαφοκυνηγό». Αντίθετα, η «Πύλη της Δύσεως» (1980) ήταν μια εμπορική αποτυχία που αποδείχθηκε μοιραία για την United Artist, που είχε επενδύσει πολλά σ' αυτή την ταινία των 3 ωρών και 40 λεπτών. 

Ο Τσιμίνο χρειάστηκε να περιμένει πέντε χρόνια πριν επιστρέψει στις επιτυχίες το 1985 με τη «Χρονιά του Δράκου» με θέμα την κινεζική μαφία, αλλά η κοινότητα των Ασιατών τον κατηγόρησε για ρατσισμό.

Ακολούθησαν τρεις εμπορικές αποτυχίες: «Ο Σικελός» (1987), «Ώρες αγωνίας» (1990) και «The Sunchaser», που υπήρξε η τελευταία ολοκληρωμένη ταινία του το 1996.

Και για να κλείσουμε, αν κάποιος δεν γουστάρει τις αναμνήσεις ή δεν έχει ο ίδιος, πρόβλημά του...

Δ.Ι.Ασπροπούλης