Με την εντύπωση ότι ενημερώνονται είναι οι χρήστες του Facebook. Βλέπουν αναρτήσεις "ενημερωτικών" ιστοσελίδων και θεωρούν πως η ενημέρωση... συνεχίζεται από απεργοσπάστες. Είναι έτσι;


Η αλήθεια είναι πως όχι. Κανένα ρεπορτάζ δεν υπάρχει στο Διαδίκτυο. Μόνον η αναπαραγωγή Δελτίων Τύπου που εκδίδουν διάφοροι οργανισμοί και, όπως είναι φυσικό, προβάλλουν αυτό που θέλουν οι εκδότες τους -κι όχι κάτι διαφορετικό. Κύριο παράδειγμα, τα Δελτία Τύπου της ΕΛΑΣ, με τα οποία έχουν γεμίσει τα Διαδικτυακά ΜΜΕ.

Δυστυχώς, σε αυτήν την απεργία, το μόνο που βλέπουμε είναι φοβισμένα παιδιά, που, με τη δικαιολογία "δε με ασφαλίζει το Ιντερνετικό μέσο στο ΕΤΑΠ - ΜΜΕ, οπότε για ποιον λόγο να απεργήσω", ουσιαστικά στηρίζουν τον εργοδότη τους, να συνεχίζει να τους δίνει 200 € μαύρα, για να δουλεύουν σε συνθήκες γαλέρας... Την ίδια στιγμή, το "κοινό" που διαβάζει μόνον Δελτία Τύπου, δίκαια αναρωτιέται ποια είναι η χρησιμότητα ενός δημοσιογράφου: Μήπως για να αναρτά στο Διαδίκτυο όσα γράφουν άλλοι; Οι άνθρωποι που δουλειά τους έχουν να προωθούν και να υποστηρίζουν τα αιτήματα όσων δεν έχουν φωνή δίνοντάς τους φωνή και βήμα, υποχωρούν μπροστά στο ενδεχόμενο του χαμένου μεροκάματου...

Δε θα αναλύσουμε εδώ το πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι μια απεργία τώρα, που η διαβούλευση για το ασφαλιστικό ολοκληρώθηκε και κατατέθηκε στη Βουλή. Ίσως η απεργία αυτή θα έπρεπε να γινόταν όταν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες υποτίθεται ότι συνομιλούσαν με υπουργούς και γενικούς γραμματείς κι επέστρεφαν στα διοικητικά συμβούλια, για να ενημερώσουν πως "οι επαφές και το λόμπιγκ πάνε καλά"... Όμως δεν είναι η ώρα της απόδοσης ευθυνών. Είναι η ώρα του αγώνα. Κι αν στα 25 και τα 30 σου δεν είσαι πρόθυμος να πολεμήσεις, στα 45 και τα 50 σου θα ψάχνεις μια τρύπα να χωθείς...

Αυτά!

Δ.Ι.Ασ.