Συμπληρώνονται, σήμερα πέντε χρόνια, από τότε που ο Μανώλης Ρασούλης πέρασε σε άλλη διάσταση. Συμπληρώνονται σήμερα πέντε χρόνια άρνησης για μένα, καθώς επιμένω πως, όπου να ΄ναι, θα χτυπήσει το κουδούνι και θα μπει στο σπίτι...


Απλά, άργησε. Όπου να ΄ναι, θα χτυπήσει η πόρτα και θα μπει μέσα, χαμογελαστός και θα φωνάξει: "Γεια σου Ντεμέτερ"! Μετά, αν είναι καλοκαίρι, θα ζητήσει από τη Μαρία... ψάρια. Κι αν είναι χειμώνας, μακαρόνια με κιμά.

Κι αφού φάμε, θα καθίσουμε στους καναπέδες, θα ζητήσει χαρτί και στυλό, για να γράψει, θα δούμε το ματς (δεν έχει σημασία ποιος παίζει, ο Μανώλης είναι λάτρης της μπάλας), θα μιλήσουμε για τη Μέση Ανατολή (αν και, πλέον, η κουβέντα θα εστιάζονταν μάλλον στην προσφυγική και την οικονομική κρίση, όπου ο Μανώλης θα επέμενε -και θα είχε δίκιο- λέγοντας πως η κρίση είναι, πάνω από όλα, κρίση πολιτισμού)...



Ψάχνω ακόμη τη συχνότητα της ΕΡΤ για να ακούσω, κάθε Κυριακή, την εκπομπή του "It's all Greek to me", αλλά φαίνεται πως άλλαξε το πρόγραμμα και δεν τη βρίσκω.

Κι όταν προσγειωθώ σε αυτό που οι άλλοι λεν πραγματικότητα, φθάνει ένα γρήγορο ψάξιμο στο Youtube για να τον δω, να τον ακούσω και να τραγουδήσω μαζί του.



Τα πέντε αυτά χρόνια είναι πέντε χρόνια ΜΕ τον Μανώλη. Γιατί, απλά, ούτε στιγμή δεν έλειψε από κοντά μας. Βρίσκεται εδώ, ανάμεσά μας. Μπορεί να ΄χει κάνει τον εαυτό του αόρατο, αλλά οι ιδέες του και τα τραγούδια του είναι μέσα στην καρδιά μας.

Γεια σου ρε Μανώλη! Κι όλοι εσείς: Να θυμάστε όταν σας τη δίνει, από τη μούχλα βγαίνει η πενικιλίνη, που κάνει κάθε αρρώστια ξου και ντα, φθάνει να ΄ναι ο Φλέμινγκ εκεί κοντά...