Οι πολλαπλές αφηγήσεις του προσφυγικού ζητήματος, μέσα από διαφορετικές προσεγγίσεις καταγραφής και δημοσιοποίησής του, οι πολιτικές και ανθρωπιστικές διαστάσεις του, καθώς και τα ζητήματα ηθικής που συχνά εγείρονται αποτέλεσαν, μεταξύ άλλων, τα θέματα της συζήτησης «Αποτυπώνοντας το προσφυγικό ζήτημα: Μέθοδοι, στόχοι, προκλήσεις, δεοντολογία», που πραγματοποιήθηκε χθες Τετάρτη, στην αίθουσα Παύλος Ζάννας, στο πλαίσιο του 18ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Τη συζήτηση συντόνισε ο Κωνσταντίνος Αϊβαλιώτης, διευθυντής του Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου της Αθήνας, και συμμετείχαν οι Ανέστης Αζάς, σκηνοθέτης - καλλιτεχνικός υπεύθυνος της Πειραματικής Σκηνής (-1) του Εθνικού Θεάτρου, Γιώργος Μουτάφης, φωτορεπόρτερ, Μάρθα Μπουζιούρη, κοινωνική ανθρωπολόγος -σκηνοθέτρια cross-media projects και Μαριάννα Οικονόμου, σκηνοθέτιδα.

Ανοίγοντας τη συζήτηση, ο Κωνσταντίνος Αϊβαλιώτης παρατήρησε ότι η αποτύπωση κοινωνικών ζητημάτων συνδέεται άμεσα με την εικόνα, καθώς περιέχει την έννοια της αναπαράστασης: «Όσες φορές κι αν έχει συζητηθεί η διάσταση της αναπαράστασης στην τέχνη, ποτέ δεν έχει λείψει η ανάγκη συζήτησης γι’ αυτή, δεδομένου ότι οι συγκυρίες αλλάζουν, όπως και τα πολιτικά γεγονότα αλλά και ο τρόπος καταγραφής της εικόνας και η χρήση της».

Στη συνέχεια το λόγο πήρε η σκηνοθέτιδα Μαριάννα Οικονόμου, η οποία αναφέρθηκε στη δική της εμπλοκή στο προσφυγικό μέσα από το ντοκιμαντέρ της Ο πιο μακρύς δρόμος, που προβάλλεται στο 18ο ΦΝΘ. Η ίδια επισήμανε, μεταξύ άλλων για το ιδιαίτερο αυτό εγχείρημα: «Η αφορμή μου δόθηκε πριν δύο χρόνια, δηλαδή πριν τη μεγάλη προσφυγική κρίση, όταν έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο ‘’Στο σχολείο ξεχνώ τη φυλακή’’. Πρόκειται για ένα εκπαιδευτικό εγχειρίδιο που με συγκλόνισε στο οποίο ανήλικοι πρόσφυγες αφηγούνταν το ταξίδι τους στην Βόρεια Ευρώπη. Προέκυψε λοιπόν το ερώτημα πώς τα παιδιά αυτά που ξεκινούν από την Ασία καταλήγουν στη φυλακή κατηγορούμενα για κακουργηματική πράξη αντιμετωπίζοντας ποινές ως και 25 χρόνια. Αυτό ήταν το έναυσμα για να κάνω το ντοκιμαντέρ».

Βιωματική βάση είχε η προσέγγιση του φωτορεπόρτερ Γιώργου Μουτάφη, ο οποίος έχει καταγράψει πολλές ανθρωπιστικές κρίσεις σε περισσότερες από 20 χώρες, στη Μέση Ανατολή, την Αφρική και τα Βαλκάνια. Ο κ. Μουτάφης έδωσε έμφαση στην ανάγκη δημοσιοποίησης του προσφυγικού, παρά τη σκληρότητα των εικόνων που καταγράφει ή ίσως και εξαιτίας τους. «Θέλω να μιλώ για τους ανθρώπους που φωτογραφίζω. Ήμουν στο Κομπάνι της Συρίας όταν έγινε η σφαγή, είδα βομβαρδισμούς. Έχω καταντήσει να φωτογραφίζω πτώματα τους τελευταίους μήνες στις ακτές των νησιών ή υποσιτισμένους στην Ειδομένη. Πιστεύω στη φωτογραφία, θέλω να κάνω τον θεατή να νιώσει. Αν και δεν έχω γνώσεις ψυχολογίας, προσπαθώ οι εικόνες που αποτυπώνω να έχουν δεύτερα επίπεδα, όταν τις δει κάποιος να αισθανθεί για να σκεφτεί στη συνέχεια. Είναι δύσκολο να φωτογραφίζεις τέτοιες στιγμές. Προκύπτουν θέματα ηθικής για το τι φωτογραφίζεις, αλλά και εάν πρέπει να φωτογραφίσεις. Δεν ξέρω γιατί φωτογραφίζω ή τι θέλω να πω, ξέρω όμως ότι πρέπει να λέμε ιστορίες κι αυτό με γεμίζει γιατί πλέον δίνω αξία σε μικρά πράγματα της καθημερινότητας, όλο αυτό με έχει αλλάξει σαν άνθρωπο».

Ο σκηνοθέτης Ανέστης Αζάς αναφέρθηκε στην προσωπική του εμπλοκή στο προσφυγικό μέσα από την παράσταση «Υπόθεση Φαρμακονήσι ή το δίκαιο του νερού». Αφετηρία της παράστασης ήταν η τραγωδία της 20ής Ιανουαρίου 2014 στο Φαρμακονήσι, όπου δώδεκα άνθρωποι, μεταξύ των οποίων οχτώ παιδιά ηλικίας 3 έως 11 ετών, έχασαν τη ζωή τους. «Η ιδέα για το Φαρμακονήσι γεννήθηκε από μία είδηση που διάβασα πριν ένα χρόνο ότι καταδικάστηκε ένας 21χρονος Σύριος διακινητής σε 145 έτη φυλάκισης ως μοναδικός υπεύθυνος για το ναυάγιο. Δεν το χωρούσε ο νους μου αυτό, πώς δηλαδή είναι δυνατόν να ρίχνουν την ευθύνη σε έναν από τους επιζώντες. Η προσέγγισή μας ήταν να δείξουμε ή να καταλάβουμε τον εγχώριο ρατσισμό, ο οποίος έχει να κάνει με το πώς αναπαράγεται ένα καθεστώς αποκλεισμού στη νομοθεσία».

Στην παράσταση «Υπόθεση Φαρμακονήσι» την έρευνα και τη δραματουργία υπογράφει η κοινωνική ανθρωπολόγος – σκηνοθέτρια Μάρθα Μπουζιούρη, η οποία παρατήρησε, μεταξύ άλλων: «Άρχισα να σχηματίζω άλλη εικόνα από τη γενικευμένη που είχα όταν άρχισα να ταξιδεύω στον αραβικό κόσμο και Μέση Ανατολή. Είδα ότι η κυρίαρχη εικόνα που φτάνει σε μας δεν είναι αρκετά πλουραλιστική. Νιώθω ότι αναγάγεται σε θέαμα το προσφυγικό, η διάσταση της αλληλεγγύης είναι φυσικά παρούσα, αλλά την ίδια στιγμή υπάρχει αυτή η όχι τόσο φωτεινή πλευρά που αφορά ζητήματα καιροσκοπισμού, κέρδους. Φτάνοντας στην τέχνη εγείρονται ζητήματα αισθητικοποίησης του ακραίου, του πόνου. Η θυματοποίηση και δραματοποίηση μιας κατάστασης στοχεύει στην ευαισθητοποίηση, αλλά την ίδια στιγμή ανοίγει και άλλες διαστάσεις».

Η συζήτηση έκλεισε με την ανταλλαγή προβληματισμών ανάμεσα στους συμμετέχοντες και άτομα από το κοινό σχετικά με το προσφυγικό ζήτημα και τους πολλαπλούς τρόπους προσέγγισής του.