Γράφει και φωτογραφίζει ο ΝΩΝΤΑΣ ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗΣ

Πρώτα ήταν τα περιστέρια. Αυτά τα ποντίκια του ουρανού. Που, ενώ είναι συμπαθητικά και χαριτωμένα να ταΐζεις από το χέρι της καλής σου καλαμπόκια και σιτάρια, το παραγόμενο από την κατανάλωση αυτή δεν είναι καθόλου συμπαθητικό. 


Εφ ω και επιστρατεύτηκαν στην αρχή αγκαθωτά συρματοπλέγματα και καλαμάκια και μετά τις διαμαρτυρίες οικολογικών και ορνιθολογικών οργανώσεων αντικαταστάθηκαν από πλαστικά, διάφανα, εύκαμπτα λογχοειδή ούτως ώστε να συγκεραστούν τα πάντα: Απομάκρυνση των πτηνών, μη τραυματισμός τους και αισθητική αφάνεια. Τέλεια.



Το ίδιο όμως μάλλον δεν ισχύει και για τα ανθρώπινα μέτρα. Όπως φαίνεται, αγανάκτησαν οι κάτοικοι η κάποιοι εξ αυτών από την όχι και τόσο ευπρεπή συνήθεια των νέων ανά τις εποχές,να κάθονται αντί στο παγκάκι, στην κουπαστή της πλάτης. Πατώντας γερά στο παγκάκι...

Οπότε ως επακόλουθο κανείς να μην μπορεί να κάτσει να ξαποστάσει ή να πει δυο κουβέντες με τον φίλο του, ανεβαίνοντας την αρχαία πομπική οδό, την Δημ. Γούναρη.

Και πάρθηκαν σκληρά μέτρα. Εδραία!! Καρφιά για τον κwλ0... του άλλου. Αυθεντικά, σκληρά, ατσάλινα. Εκπολιτισμός στην θέση του πολιτισμού.