Του ΝΩΝΤΑ ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗ

Μια ακόμη σύντομη επίσκεψη στην πρωτεύουσα. Στο κλεινόν άστυ ,την Αθήνα.


Κάθε φορά είναι η αλήθεια, σαν αυθεντικός επαρχιώτης, κρατώντας το φανταστικό καλάθι από την μια και την κότα απ τ’ άλλο χέρι, γυρνούσα στις γειτονιές της ψάχνοντας αυτά τα μικρά διαμάντια που την καθορίζουν ως πρωτεύουσα.

Την μια το αγαλματάκι του σκύλου στη Κυψέλη, την άλλη μια μικρή αυλή που  έγινε ταβερνάκι, πιο μετά κάτι μαγαζιά που πουλούν αντικειμενάκια εξαιρετικού σχεδιασμού και αμφιβόλου χρηστικότητας, κάτι ωραία καφέ σε ταράτσες με θέα το ηλιοβασίλεμα στην Ακρόπολη.

Και να μην ξεχάσω τις μικρές γευστικές διαδρομές. Μπορεί η γενέτειρα Θεσσαλονίκη να ‘ναι η βασίλισσα του φαγητού και των τιμών, αλλά και η Αθήνα, ανάλογα με το διαθέσιμο βαλάντιο διαθέτει εξαιρετικές γωνίες όπου προσφέρονται υπέροχα τερψιλαρύγγια. Επήλυδες εστιάτορες προσφέρουν τις αναμνήσεις του τόπου τους στο πιάτο και αλλοδαποί σερβίρουν το άρωμα της μακρινής πατρίδας τους.

Όμως τούτη τη φορά, η γεύση ήταν πικρή. Από την γεύση της ανθρώπινης ταπείνωσης και δυστυχίας. Μπορεί να ‘χει το λούστρο της η πρωτεύουσα και τα δεκάδες στελέχη, με τα ωραία κουστουμάκια και το υψιπετές ύφος, όμως η κούραση και η ανέχεια φωνάζουν. Μπορεί οι κράχτες να γεμίζουν τα in μαγαζάκια σε "ψαγμένες" συνοικίες και ρίγη να συνταράσσουν κορεσμένες ψυχές, χωμένες σε προχώ ενδυμασίες, αλλά, δυο στενά πιο πίσω, τα κλειστά μαγαζιά, οι ανήλιαγοι δρόμοι γεμάτοι αγωνιώδη γκράφιτι και οι παρίες των φυλών του Ισραήλ συνθέτουν μιαν άλλη πραγματικότητα.


Αυτά τα παρκινγκ ανθρώπινων ζωών και ονείρων αφήνουν μιαν άλλη γεύση. Πικρή. Που πρέπει να γλυκάνει.


Κείμενο και φωτογραφίες είναι του Νώντα Στυλιανίδη. Παρακαλούνται όσοι αντιγράψουν, να αναφέρουν την πηγή και τον συγγραφέα.