Κηδεύεται αύριο, Δευτέρα στον ιερό ναό Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης στο Κοιμητήριο Ζωγράφου ο ηθοποιός Ντάνος Λυγίζος, που πέθανε το απόγευμα της παραμονής των Χριστουγέννων.


Τα τελευταία χρόνια, ο ηθοποιός διέμενε στη Στέγη Ηλικιωμένων, την οποία εγκατέλειψε στις 15 Νοεμβρίου προκειμένου να νοσηλευθεί στην πνευμονολογική κλινική ιδιωτικού νοσηλευτηρίου.

Ο ηθοποιός είχε σπουδάσει στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου. Στο ελληνικό θέατρο πρωτοπαρουσιάσθηκε το 1964. Διακρίθηκε στις επιθεωρήσεις, ενώ στην τηλεόραση έγινε γνωστός τη δεκαετία του '70.

Από την τηλεόραση τον γνωρίσαμε, όταν, ενώ η tv είχε, ακόμη, μικρές κι ασπρόμαυρες οθόνες, εμφανίζονταν -κυρίως σε σόου μέρες σαν κι αυτές- για να σατιρίσει τις ειδήσεις! Ακόμη θυμάμαι, προσωπικά, το δελτίο εκείνο που άλλα έλεγε κι άλλα εμφανίζονταν στην οθόνη, χαρίζοντάς μας γέλιο. Αυτό έκανε και τα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης, όταν ήταν από τα βασικά στελέχη της εκπομπής "Όχι τα Νέα του Αντ-1", μαζί με την Ελένη Ράντου.




Τον είχα δει σε -ελάχιστες- κινηματογραφικές ταινίες, αλλά αυτό που θυμάμαι ήταν μια παράσταση των "Δέκα Μικρών Νέγρων", στη Θεσσαλονίκη, με πρωταγωνιστή τον Βόγλη. Ήταν ο ίδιος ο Λυγίζος που εξιστορούσε:

Στη Θεσσαλονίκη, το θέατρο ήταν μικρότερο και, για να χωρέσουν τα σκηνικά, τα είχαμε μικρύνει. Έτσι είχαμε... εξαφανίσει μία πόρτα. Εγώ, έπαιζα τον υπηρέτη. Έβγαινα σε μια στιγμή αμηχανίας, που ο Βόγλης, ως Ηρακλής Πουαρό, στεκόταν στο τζάκι, πάνω στο οποίο υπήρχαν δέκα μικρά πανέμορφα αγαλματάκια, κανείς δε μιλούσε, εγώ έμπαινα από τη μία πόρτα, ρωτούσα"θέλει κανείς λίγο ουίσκι", δεν απαντούσε κανείς, έπαιρνα το μπουκάλι κι αποχωρούσα από την άλλη πόρτα.
Έτσι θα γινόταν και στη Θεσσαλονίκη. Μόνον που ο σκηνοθέτης είχε την φαεινή ιδέα να παίζω χωρίς γυαλιά. Κι ο σκηνογράφος να βάλει καφέ μπουκάλι ουίσκι πάνω σε καφέ τραπεζάκι. Και να λείπει... μία πόρτα. Εγώ, είχα μετρήσει τα βήματα, βγήκα στη σκηνή από την πόρτα, μέτρησα τρία βήματα, ρώτησα "θέλει κανείς λίγο ουίσκι", δεν απάντησε κανείς κι έσκυψα να πάρω το μπουκάλι. Αυτό ήταν! Δεν έβλεπα τίποτα! Ψαχούλεψα, το βρήκα, το βαλα κακήν κακώς στο δίσκο, γύρισα να φύγω. Είχα αλλάξει, όμως, τα βήματα. Βγήκα, με μεγαλοπρέπεια, από τον... τοίχο, ο Βόγλης είχε βάλει τα γέλια, όπως ακουμπούσε στο τζάκι αυτό κουνιόταν πέρα δώθε, τα δέκα αγαλματάκια άρχισαν να πέφτουν και να σπάνε στη σκηνή, ο φροντιστής φώναζε "αυλαία, αυλαία" και η σκηνή ολοκληρώθηκε κακήν κακώς!

Ο Ντάνος Λυγίζος μας χάριζε σπουδαίες στιγμές. Μας χάριζε γέλιο. Κι αυτό, δε συγκρίνεται με τίποτε. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάζει, από αύριο...

Η οικογένειά του επιθυμεί, αντί στεφάνων, να κατατεθούν χρήματα στο Χαμόγελο του Παιδιού στον τραπεζικό λογαριασμό (ΕΤΕ 116/296076-12).