Του ΝΩΝΤΑ ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗ


Επιτροπή σοφών, λέει για το ασφαλιστικό. Γέμισα πεζά ερωτήματα μπροστά σ αυτόν το βαρύγδουπο τίτλο.


Τι ακριβώς καθορίζει την σοφία σε κάτι; Η γνώση, η βαθιά εντρύφηση; Η επί χρόνια πολλά ανατομή του θέματος; Και πόσων χρονών γίνεσαι σοφός άραγε;

Και το άλλο. Τι δουλειά κάνει ένας σοφός άραγε; Κι αυτή η σοφία δίδεται έτσι, για το καλό του κόσμου, ή επ αμοιβή; Και πόση;

Κι άμα είσαι σοφός το λες έτσι απλά; Φεύγεις το πρωί και λες στο έτερον ήμισυ "φάε το μεσημέρι, θα αργήσω. Έχουμε επιτροπή σοφών, μωρέ, ξέρεις τώρα". Η η παραδοχή αυτής της ιδιότητας την αναιρεί ταυτόχρονα;

Θέλει σοφία άραγε και πόση για να πετσοκόψεις τα όνειρα ανθρώπων; Με τι καρδιά στέλνεις στον αγύριστο χιλιάδες μεσήλικες που πίστεψαν και πλήρωναν χρόνια για να ζήσουν λίγα και αξιοπρεπή χρονάκια όταν η λευκότης της κεφαλής θα προεξοφλούσε την εξόδιο ακολουθία; Θέλει πολλή σοφία;

Όπως τους έβλεπα χτες στις ειδήσεις, τα μέλη της επιτροπής, δεν τους έκοψα και για πολύ μεγάλους. Μια χαρά ηλικιακά φαίνονταν. Πότε πρόλαβαν και γίναν τόσο σοφοί; Μήπως, λέω μήπως, οι άνθρωποι είναι απλοί μισθοσυντήρητοι τεχνοκράτες και τα άθλια ΜΜΕ τους ντύσαν την τήβεννο του σοφού; Μα κι αυτούς, όμως, δεν τους άκουσα να λεν κάτι, να αρνούνται αυτό το άγος.

Κι αν τελικά είναι σοφοί, τι θα κάνουν τώρα; Άλλη επιτροπή η τελεύτησαν ενδόξως τη δράση τους και θα αναπαυθούν στις εθνικές δάφνες; Δεν μπορώ να φανταστώ πεζή επιστροφή στην άθλια καθημερινότητα ενός γραφείου όπου ο καθένας μπορεί ασέβως να απευθύνει το λόγο στη σοφή κεφαλή: "Ρε συ σοφέ, πιάσε ένα στυλό γιατί αυτό το ρημάδι τελείωσε"...