Την πρώτη της πολιτική ομιλία επέλεξε να την δώσει στο ΤΕΕ/ΤΚΜ, η Άννα Κουκουδέα υποψήφια βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας. Η κ. Κουκουδέα επέλεξε τον χώρο του Τεχνικού Επιμελητηρίου που αντιπροσωπεύει έναν κλάδο που χτυπήθηκε βάναυσα από την κρίση.



Η κ. Κουκουδέα κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι υποδαύλισε την οποία προσπάθεια να έρθει πιο γρήγορα η ανάπτυξη και έδωσε ως παράδειγμα την αναστολή έργων, όπως ακόμα και αυτό της μαρίνας στον ΟΛΘ.

«Με την μείωση των μισθών, την περικοπή επιδομάτων Περάσαμε σε μια νέα εποχή, και τώρα που είμαστε ένα βήμα πριν την ανάπτυξη ο ΣΥΡΙΖΑ μας βάζει στην περιπέτεια των εκλογών» είπε η κ. Κουκουδέα που ως πολιτικός μηχανικό γνωρίζει από πρώτο χέρι τα προβλήματα του κλάδου.

«Για μας τους μηχανικούς που η οικοδομή έχει σχεδόν χαθεί, καλούμαστε να βρούμε νέες προοπτικές για την πατρίδα μας. Φυσικά η λύση να φύγουμε στο εξωτερικό δεν είναι η σωστή. Αντίθετα έχουμε την τεχνογνωσία να δώσουμε σε ξένες χώρες»

Αναφερόμενη στη κατάσταση στο ΤΕΕ, η κ. Κουκουδέα τόνισε: «Μετά την κατάργηση της χρηματοδότησης μας (πόρος 2% ), το ζήτημα της βιωσιμότητάς του ΤΕΕ προβάλλει επιτακτικά. Η κυβερνητική πολιτική να μην ενταχθεί στον κρατικό προϋπολογισμό και η συμμόρφωση της Διοικούσας Επιτροπής του ΤΕΕ με αυτές τις εντολές, οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση του. Η ιδιωτικοποίηση υλοποιείται με τα προγράμματα ΕΣΠΑ στα οποία εντάσσεται το σύνολο σχεδόν των εργαζομένων. Οι λογαριασμοί που δεν πληρώνονται και οι ελλείψεις σε βασικά είδη υγιεινής (χαρτοπετσέτες, σαπούνι, χαρτιά υγείας) είναι εικόνα χρεοκοπίας».

«Η κοινωνική ασφάλιση από κοινού με τη δημόσια παιδεία και την δημόσια υγεία αποτέλεσαν τους βασικούς πυλώνες γύρω από τους οποίους οικοδομήθηκε σταδιακά από τα τέλη του 19 ου αιώνα έως σήμερα το σύγχρονο κοινωνικό κράτος. Ιδίως, η κοινωνική ασφάλιση αποτελεί την κορυφαία θεσμική εγγύηση της κοινωνικής συνοχής και δικαιοσύνης των σύγχρονων ευρωπαϊκών κοινωνιών. Στην περίπτωση της Ελλάδας, ο θεσμός της Κοινωνικής Ασφάλισης ανατρέχει στον Μεσοπόλεμο και στην ίδρυση του ΙΚΑ , με τον ν . 6298 του 1934. Έκτοτε, ο θεσμός αυτός, επεκτεινόμενος σταδιακά, έφτασε να καλύπτει το σύνολο των εργαζομένων διαμορφώνοντας ένα κοινωνικό επίπεδο προστασίας που για την συντριπτική πλειονότητα των συμπολιτών μας εθεωρείτο έως πρόσφατα αυτονόητο και οριστικά κεκτημένο».