Πάλι με την ψυχη στα δόντια, πάλι με το αγχος. Πάλι η Βραζιλία αδικεί τον εαυτο της, πάλι η Βραζιλία δίνει τροφή στους επικρητές της. Στους τέσσερις με αγχος, και με Τιάγκο Σίλβα και Νειμάρ εκτός απο τον ημιτελικό. Και τώρα τι γλινεται; Ελα μου ντέ. Οσο η ομάδα δεν πείθει, τοσο το αγχος μεγαλώνει τοσο η αμφισβητηση για την δυναμική της βρίσκει χώρο να διεισδυσει στις καρδιές των φανατικών οπαδών της. Την εβλεπα κόντρα στην Κολομβια, και με εζωναν τα φιδια. Καποιες στιγμές πονούσα ο ιδιος για την εικόνα που ειχα μπροστα μου. Κορυφαιος ολων ο Λουίς και ο Νειμάρ να περπατά, οσο ο Φρέν δεν υπάρχει στο γήπεδο. Βλέπω το Μουντιάλ που διεξάγεται στη Βραζιλία από την αρχή. Από την πρώτη μέρα, την πρώτη σέντρα, το πρώτο λεπτό και έχω δει σχεδόν τα πάντα. Ειδικά από τη σελεσάο τα έχω δει όλα.
Ξεκινάω και πάλι κάποιες αναφορες για την μεγάλη μου καψούρα σε επίπεδο εθνικών ομάδων και Παγκοσμίου Κυπέλλου. Μεγάλωσα με... μαγεία οπως ειπα και αλλες φορές. Οι πρώτες θολές έστω εικόνες έρχονται από την παρέα του Ντιρσέου το 1978 και ακολούθησαν εκείνες των Ζίκο, Σόκρατες και λοιπών Θεών της μπάλας που την έκρυψαν στην Ισπανία το 1982. Οι αναμνήσεις αυτές μπερδεμένες με τις διηγήσεις του πατέρα για τη Βραζιλία του '70 με τους Πελέ, Ζαϊρζίνιο, Τοστάο που σταματούσαν ακόμα και πολέμους, έφτιαξαν τον μεγαλύτερο μύθο στο μυαλό μου. Με τέτοια ένταση, με τόσο έντονα χρώματα που δεν τα έσβηνε τίποτα. Ούτε ο Ρόσι που έπαιζε λαθραία στο Espana '82, ούτε ο Ζοέλ Μπατς ο τρισκατάρατος που πεταγόταν σα γάτα στα πέναλτι του μεγαλύτερου προημιτελικού που έχω δει, ούτε ο αχώνευτος Μαραντόνα με τον Κανίγια.
Το πρόβλημα είναι ότι ακόμα και στο ποδόσφαιρο, τα κάστρα πέφτουν από μέσα. Όσα, δηλαδή, δεν κατάφεραν όλοι οι ποδοσφαιρικοί εχθροί του κόσμου, τα κατάφεραν οι ίδιοι οι καριόκας με τον Σκολάρι και την ομάδα που κατέβασαν εφέτος. Δεν μπορώ να τους βλέπω. Στην πρεμιέρα έδωσα τόπο στην οργή διότι όλοι ξέρουμε τι εστί πρεμιέρα Μουντιάλ. Η συνέχεια, όμως, με ξενέρωνε όλο και πιο πολύ. Τόσο που θα ξεστράβωνα μόνο με 2-3 γκόμενες από το καρναβάλι του Ρίο στα πόδια μου.
Βλέπω τον Φρεντ, τον Ζο, τον Γουίλιαν και κάτι άλλα παλτά που όμοιά τους τα έχω πετάξει από τη ντουλάπα και με πιάνει τρέλα. Δεν μπορώ να τους συγκρίνω με την ομάδα του 1994 των Μπεμπέτο-Ρομάριο, δεν γίνεται να τους βάλω δίπλα σε εκείνους του 2002 -εννοείται- με τα τέσσερα "R" και τον Καφού, θα τους βάλω δίπλα στα ιερά τέρατα; Ούτε οι ίδιοι οι Βραζιλιάνοι το κάνουν. Ποτέ μια εθνική Βραζιλίας στο παρελθόν, δεν ειχε βασιστεί τόσο πολύ σε έναν παίκτη, που όσα ρεκόρ και να κάνει στα 22 του, θα χρειαστεί ακόμα πολλά χιλιόμετρα να φτάσει τους παραπάνω. Μπορεί να τον αδικεί η γενιά του. Τώρα όμως του 'λαχε και στο κάτω-κάτω δε φταίει. Αλλά ούτε κι εγώ που μεγάλωσα με ποδοσφαιρικές αξίες και ιδανικά της μπάλας τέτοια που με κάνουν να λέω ότι είναι πιο πιθανό να δούμε το νέο Μαρακανά να γκρεμίζεται, παρά αυτή τη Βραζιλία να το σηκώνει. Και τωρα χωρις τον Νειμάρ τα πράγματα γίνονται πολύ πιο δύσκολα. Μα πάρα πολύ δύσκολα..Μονο με εναν Νταβίντ Λουίς δεν μπορεις να πάς πουθενά. Ουτε με την αμυντική μαεστρία του Σκολάρι. Ισως την προστατέψει ο Ιησούς, ισως η ιδια η μοίρα. Το ερωτημα ομως παραμένει. Γιατι η Βραζιλία αδικεί τον εαυτό της;



με πληροφορίες απο το provocateur.gr/