Ας ξεκινήσουμε απο μια βασική παραδοχή. Οτι ο Αντρέα Πίρλο δεν υπήρξε ποτέ ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Πάντα ήταν μπροστά του ένας Ζιντάν, ένας Μέσι, ένας Κριστιάνο Ρονάλντο. Αλήθεια ομώς, εχετε δεί πιο σημαντικό ποδοσφαιριστη στην Γιουβέντους στην Εθνική Ιταλίας; Δεν ήταν ποτέ ο καλύτερος, αλλά σιγουρα ήταν πάντα ο πιο σημαντικός.Ο Αντρέα Πίρλο στο τελευταίο μεγάλο τουρνουά της καριέρας σκοπεύει να το επιβεβαιώσει για μία ακόμη φορά. Η Ιταλία ηδη χορεύει στους ρυθμούς τους και το πρώτο μάτς κόντρα στην Αγγλία απλά το επιβεβαιωσε. . Ο Αντρέα Πίρλο είναι ο τελευταίος μεγάλος ποδοσφαιριστης που έκανε καριέρα μετά το 2000 μόνο με το μυαλό και την τεχνική του. Τίποτα άλλο. Μυαλό και τεχνική. Η καριερα του πάντως δε ηταν στρωμμένη με δάφνες. Ποτέ. Αλλαγες θέσεων, ομάδων, αλλά οπως συμβαίνει πάντα στην ζωή, αυτος που δεν τα παρατάει βγαινει πάντα νικητης.
Κατέκτησε τα πάντα με τη Μίλαν, τη Γιουβέντους, την Εθνική Ιταλίας. Και να φανταστειτε ότι η Ιντερ τον έστειλε ως αποτυχημένο στη Μίλαν ζητώντας εκτός από μερικά εκατ. ευρώ ως αντάλλαγμα τον Κροάτη με βέλγικο διαβατήριο ποδοσφαιριστή Ντράζεν Μπρίντσιτς!!! Αυτη ηταν η πρωτη τυχερη στιγμή του. Επεσε πάνω στον Αντσελότι. Ο οποιος αποτέλεσε τον μέντορα του, το στήριγμα του, τον καλύτερο φίλο του. Και μετα στην εθνική Ιταλίας ο Μαρσέλο Λίπι, ο οποιος ειχε πει καοποτε για τον Πίρλο: «Ο Αντρέα είναι ο πιο σιωπηλός ηγέτης που γνώρισα ποτέ μου. Μιλάει μόνο με τα πόδια του…»
Ο ιδιος εχει κάνει σαφές οτι δεν πρόκειται να ακολουθησει την προπονητική μόλις ολοκληρώσει το ποδόσφαιρο: «Όταν σταματήσω το ποδόσφαιρο, δεν δίνω ούτε μία πιθανότητα να γίνω προπονητής. Θα ζήσω μία πολύ ήσυχη ιδιωτική ζωή». Το πιθανότερο είναι ότι θα ασχοληθεί με το οινοποιείο που έχει φτιάξει, αφού η μεγάλη του αγάπη μετά το ποδόσφαιρο είναι τα κρασιά. Πριν απο καιρό κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία του και η πλέον συγκλονιστική αφήγησή του έχει να κάνει με τον χαμένο τελικό για τον ίδιο και τη Μίλαν στην Κωνσταντινούπολη από την Λίβερπουλ. «Σκεφτόμουν να σταματήσω επειδή, μετά την Κωνσταντινούπολη, τίποτα δεν είχε πια νόημα. Ο τελικός με έκανε να πεθαίνω από ασφυξία. Πώς έγινε δεν ξέρω αλλά γεγονός παραμένει πως όταν το απίθανο γίνεται πραγματικότητα κάποιος γαμιέται. Σε αυτή την περίπτωση, γαμήθηκε όλη η ομάδα. Μία μαζική αυτοκτονία όπου όλοι πιαστήκαμε από το χέρι και πηδήξαμε από τη γέφυρα του Βοσπόρου. Μετά τον τελικό δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε, δεν μπορούσαμε να κινηθούμε. Μας είχαν διαλύσει πνευματικά και η ζημιά γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη καθώς περνούσαν οι ώρες. Είχαμε εφεύρει μία νέα αρρώστια με πολλαπλά συμπτώματα: το σύνδρομο της Κωνσταντινούπολης. Δεν αισθανόμουν πια ότι ήμουν παίκτης και αυτό ήταν αρκετά καταστροφικό. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν ένιωθα πια άνδρας. Ντρεπόμουν να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Η μόνη πιθανή λύση που σκεφτόμουν ήταν να σταματήσω. Και τι ντροπιαστική απόσυρση θα ήταν αυτή. Δεν θα ξαναδώ ποτέ αυτό το ματς με τη Λίβερπουλ».Θα κλείσω το κείμενο με μια δήλωση του Αγγλου διεθνή ποδοσφαιριστή της Μάντσετερ Πόλ Σκόουλς: «Ο Πίρλο είναι ο καλύτερος δημιουργός του κόσμου. Δώσε του χρόνο και θα σε καταστρέψει». Αμφιβάλει κανείς;