Το ποδόσφαιρο αναθρέφει τις θεότητες του και τις εκθέτει στην εκδίκηση των πιστών του. Με την μπάλα στα πόδια και το εθνόσημο στο στήθος, ο παίκτης πηγαίνει να κατακτήσει δόξα για την πατρίδα στο μακρινό πεδίο της μάχης.Επιστρέφοντας ο νικημένος ποδοσφαιριστής είναι ένας έκπτωτος άγγελος.

Το 1958 στο αεροδρόμιο της Εσέισα το πλήθος πετούσε κέρματα στους παίκτες της εθνικής Αργεντινής που επέστρεφαν σαν αποτυχημένοι από το Μουντιάλ της Σουηδίας. Στο Μουντιάλ του 1982 ο Κασέλι έχασε πέναλτι και του έκαναν την ζωή αφόρητη στην Χιλή. Δέκα χρόνια αργότερα μερικοί παίκτες της Αιθιοπίας ζήτησαν πολιτικό άσυλο από τον ΟΗΕ μετά την ήττα τους με 6-1 από την Αίγυπτο. Υπάρχουμε γιατί κερδίζουμε. Αν χάσουμε παύουμε να υπάρχουμε. Η Φανέλα της εθνικής ομάδας έχει γίνει το πλέον αναμφισβήτητο σύμβολο της συλλογικής ταυτότητας, και αυτό όχι μόνο στις μικρές και στις φτωχές χώρες, που έχουν ανάγκη από το ποδόσφαιρο για να εμφανιστούν στον χάρτη. Όταν η Αγγλία αποκλείστηκε από τα προκριματικά του Παγκοσμίου κυπέλλου του 1994 η εφημερίδαDaily Mirror κυκλοφόρησε στην πρώτη της σελίδα με τον εξής τίτλο: Το τέλος του κόσμου. Στο ποδόσφαιρο όπως και οπουδήποτε αλλού απαγορεύεται η ήττα, το τέλος του περασμένου αιώνα η αποτυχία είναι η μόνη αμαρτία που δεν έχει συγχώρεση. Στο παγκόσμιο κύπελλο του 1994 μια χούφτα φανατικών έκαψε το σπίτι του τερματοφύλακα του Καμερούν Ζοζέφ Μπέλ, που δεν τα πήγε καθόλου καλά. Ο Αντρές Εσκομπάρ, παίκτης της εθνικής Κολομβίας έπεσε γαζωμένος από σφαίρες στο Μεντεγίν μετά το αυτογκόλ που σημείωσε. Φταίει το ποδόσφαιρο ή μήπως φταίει ο πολιτισμός της επιτυχίας και όλου του συστήματος εξουσίας, το οποίο ενσαρκώνει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο;