Μετά από πολλά χρόνια, ο εφετινός διαγωνισμός της Eurovision έκρυβε μια έκπληξη για όσους επιμένουν να τον αντιμετωπίζουν ως διαγωνισμό τραγουδιού: Είχε... τραγούδια! Και... μούσι!

Από τα 26 τραγούδια που διαγωνίστηκαν απόψε, κάποια ήταν αδιάφορα, κάποια στυγνές αντιγραφές και κάποια ενδιαφέροντα. Όλα, όμως, ήταν τραγούδια... Όπως και το νικητήριο, της Αυστρίας, με την Κοντσίτα Βουρς, που τραγούδησε το "Rise Like a Phoenix" στην πιο εντυπωσιακή σκηνή που έχει στηθεί ποτέ...

"Αυτή η βραδιά είναι αφιερωμένη σε κάθε έναν που πιστεύει σε ένα μέλλον με ειρήνη και κάθε είδους ελευθερία", δήλωσε με το τρόπαιο στα χέρια η Κοντσίτα...

Ο εντυπωσιασμός, τον οποίο κυνηγούσαν άλλα χρόνια οι διαγωνιζόμενοι έμεινε στα... παρασκήνια και όλοι έστησαν ένα σόου γύρω από το τραγούδι τους: Άλλοτε πετυχημένο, όπως η... συνεχής βροχόπτωση στην περίπτωση της Ισπανίας, άλλοτε παντελώς αδιάφορο, όπως το τραμπολίνο της ελληνικής συμμετοχής, που πέρασε και δεν ακούμπησε.

Ειδικά τα πρώτα τραγούδια της βραδιάς (Αρμενία, Μαυροβούνιο και Νορβηγία) ήταν από αυτά που δεν τα θυμάσαι ακόμη κι αν τα ακούσεις στο τέλος της βραδιάς. Από εκεί κι έπειτα, όμως, το ενδιαφέρον φούντωσε:

Μπορεί να διαφωνεί, κάποιος, με το... αυστριακό μούσι, όμως ομολογουμένως ο/η τραγουδιστής/ίστρια είχε φωνή και το τραγούδι θα μπορούσε, κάλλιστα, να το ακούσουμε στα κρέντιτς του επόμενου 007... Δίκαιη η πρωτιά, που νίκησε ακόμη και τις συμμαχίες της πρώην ΕΣΣΔ και των Σκανδιναβικών χωρών.



Η Ισπανία διέθετε μια μέτρια μπαλάντα, αλλά μια υπέροχη φωνή και μια καταπληκτική σκηνική παρουσία. Χορεύοντας στη βροχή λεγόταν το τραγούδι και η τραγουδίστρια ήταν... μούσκεμα.

Μια ολόκληρη οικογένεια μας έβγαλε στη σκηνή η Μάλτα και μας παρέσυρε. Πολύ καλές φωνές, πολύ καλή μουσική επένδυση, ιδιαίτερα ενδιαφέρον θέμα στο τραγούδι.

Οι Ολλανδοί μπορεί να ξεσήκωσαν την αρένα, να ψηφίστηκαν κατά συρροήν, όμως το τραγούδι ήταν μια μίξη του Where the streets have no names των U2 και του Every Breath you take των Police, με ενορχήστρωση που θύμιζε -σε σημείο εμετού- Sting... Κλοπή...



Αντίθετα, οι Φιλανδοί μπορεί να θύμιζαν Smiths, όμως το τραγούδι ήταν δικό τους... Ροκάκι για τινέιτζερς...



Οι δίδυμες Ρωσίδες πλήρωσαν.... το Κίεβο. Αν και δε μας ενθουσίασαν, αφού το σκηνικό εύρημα το είχαν ξεπατικώσει από το Άβαταρ του Κάμερον...



Αδικήθηκαν Γάλλοι (ιδιαίτερα κεφάτοι), Βρετανοί (ιδιαίτερα φιλόδοξοι) και Ελβετοί (ιδιαίτερα έξυπνοι), για να αποδειχθεί ότι αυτοί που στέλνουν τραγούδια στη Γιουροβίζιον ενδιαφέρονται, πλέον, για τη μουσική, όμως αυτοί που ψηφίζουν, ενδιαφέρονται για το αν ο τραγουδιστής είναι τραγουδίστρια. Αδίκησαν τον/την Αυστριακό/ή περφόμερ που διαθέτει, αν μη τι άλλο, πολύ καλή φωνή.



Επίσης μείναμε με την απορία: Έπηξε το γιαούρτι της Πολωνίας; Το χτυπάει καλύτερα μια Σλάβα; Ή να προτιμήσουμε Σκανδιναβή; 



Όσο για την ελληνική συμμετοχή, ήταν η πιο αδιάφορη από την εποχή της Μαρινέλας και του "Λίγο Κρασί, λίγο θάλασσα και ταγοριμού-ού-ού". Ακόμη και το "Ωτοστόπ" το θυμόμαστε (έστω μη καταφέρνοντας να συγκρατήσουμε τα γέλια μας, όπως και το S.A.G.A.P.O., του Ρακιντζή, είχαν κάτι που τα έκανε διαφορετικά. Το εφετινό μας τραγούδι δεν το θυμόμαστε ούτε τώρα, που ακόμη δεν έχουν πέσει οι τίτλοι τέλους στο αποψινό σόου.

Και του χρόνου...