16o ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Σήμερα η τελετή λήξης

Του ΠΑΝΟΥ ΜΑΝΔΑΤΖΗ

Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Ετσι και το 16ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης φτάνει σιγά-σιγά στο τέλος του. Τελευταίο διήμερο, σήμερα και αύριο, και οι φίλοι των ταινιών τεκμηρίωσης αναμένεται να δημιουργήσουν το αδιαχώρητο στις αίθουσες προβολών.

Επιπλέον, σήμερα, στις 21.00 στο Ολύμπιον θα πραγματοποιηθεί η τελετή λήξης του φεστιβάλ με την απονομή των βραβείων κοινού, των βραβείων FIPRESCI από τη Διεθνή Ενωση Κριτικών Κινηματογράφου καθώς και των βραβείων της WWF σε ταινία του τμήματος “Περιβάλλον” και της Διεθνούς Αμνηστίας σε ταινία του τμήματος “Ανθρώπινα δικαιώματα”. Μετά την τελετή, θ' ακολουθήσει η προβολή της ξένης ταινίας που θα έχει κερδίσει το βραβείο κοινού.

Η είσοδος στην τελετή απονομής γίνεται μόνο με προσκλήσεις. Για όσους δεν εξασφαλίσουν το μαγικό χαρτάκι, υπάρχει μια πληθώρα επιλογών από τις υπόλοιπες προβολές του φεστιβάλ. Ντοκιμαντέρ για όλα τα γούστα, που εστιάζουν στην Ελλάδα αλλά και σε όλον τον κόσμο, με ιστορίες προσωπικού αλλά και συλλογικού ενδιαφέροντος.

Δύο δημιουργίες του Πίτερ Ουιντόνικ προβάλλονται σήμερα στο πλαίσιο του 16ου ΦΝΘ, που φέτος τίμησε τον πρόωρα χαμένο κινηματογραφιστή με το αφιέρωμα στο έργο του και την καθιέρωση του βραβείου κοινού “Πίτερ Ουιντόνικ”, το οποίο θα απονέμεται στο καλύτερο ξένο ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους.

Στο ντοκιμαντέρ του “Πιστεύω σ' ό,τι βλέπω – Φορητές κάμερες, ανθρώπινα δικαιώματα και οι ειδήσεις” (“Σταύρος Τορνές”, 13.30) ο Ουιντόνικ, μαζί με την Κατερίνα Τσίζεκ, εξερευνά τις πολιτικές και κοινωνικές χρήσεις που μπορεί να έχουν οι απλές βιντεοκάμερες, αυτές λίγο-πολύ όλοι διαθέτουν, και οι νέες τεχνολογίες επικοινωνίας. Ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ερευνητές εγκλημάτων πολέμου, ζηλωτές της Δεξιάς και καθημερινοί πολίτες θωρακίζονται με τα όπλα της νέας επανάστασης του οπτικοακουστικού τομέα.

Στη δεύτερη ταινία του που προβάλλεται σήμερα (“Τώνια Μαρκετάκη”, 22.30), το” pilgrIMAGE: προσκύνημα στην εικόνα”, παρακολουθούμε τον δημιουργό σε ένα ταξίδι σε όλον τον κόσμο παρέα με την 20χρονη κόρη του Μίρα. Είναι ένα ταξίδι στην ιστορία του κινηματογράφου και στο μέλλον των μίντια, εξετάζοντας πώς διαφορετικές γενιές δημιουργών βλέπουν, χρησιμοποιούν ή κατασκευάζουν τις ταινίες, τις εικόνες, τον ήχο και τα μίντια.

Στο υπόλοιπο πρόγραμμα, στο ντοκιμαντέρ “Ιστορίες με ψυχή και ψωμί” του Τόνισλαβ Χρίστοφ (“Παύλος Ζάννας”, 15.30) ταξιδεύουμε μέχρι τη Σατόφτσα, ένα μικρό χωριό της Βουλγαρίας, όπου κατοικούν 2.021 άνθρωποι διαφορετικών εθνικοτήτων και θρησκευμάτων (ορθόδοξοι Βούλγαροι, μουσουλμάνοι Τούρκοι, Πομάκοι και ευαγγελιστές Τσιγγάνοι. Διχασμένοι μέχρι πρόσφατα, λόγω του παρελθόντος τους, που ήταν γεμάτο συγκρούσεις, τώρα πια έχουν βρει έναν απλό τρόπο να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο: με το φαγητό. Τώρα, τα πιάτα στο τραπέζι είναι φορτωμένα με περηφάνια, ταυτότητα, κοινό παρελθόν και φιλία, αλλά όλα αυτά έχουν ένα τίμημα...

Επίκαιρο και αμιγώς πολιτικό το θέμα της ταινίας “Καθημερινή επανάσταση” των Αράς Τ. Ριαχί - Αρμάν Τ. Ριαχί (“Σταύρος Τορνές”, 15.30): μια ματιά στη δύναμη των δημιουργικών, μη βίαιων διαμαρτυριών και της αστικής ανυπακοής. Τι κοινό έχουν οι Αγανακτισμένοι της Νέας Υόρκης με τους Ιντιγνάδος ή την Αραβική Άνοιξη; Υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στον αγώνα της ιρανικής κίνησης για τη Δημοκρατία και τη μη βίαιη εξέγερση στη Συρία; Ποια είναι η σύνδεση ανάμεσα στις γυμνόστηθες ακτιβίστριες Φέμεν και σε μια ισλαμική κουλτούρα σαν αυτήν της Αιγύπτου; Και, τέλος, τι σχέση έχουν με όλα αυτά η Σερβία και η Τουρκία; Οι λόγοι για τις εξεγέρσεις των λαών σε διάφορες χώρες μπορεί να ποικίλλουν, αλλά οι τακτικές ειρηνικών δημιουργικών πράξεων που εφαρμόζουν στους αγώνες τους έχουν άμεση σύνδεση μεταξύ τους.

Κι εφόσον θέλετε να μάθετε περισσότερα για τις Φέμεν, μπορείτε να παρακολουθήσετε το ντοκιμαντέρ που είναι αποκλειστικά αφιερωμένο στη δράση τους (“Παύλος Ζάννας”, 22.30). Η Κίτυ Γκριν, δημιουργός του “Η Ουκρανία δεν είναι μπουρδέλο”, έζησε μαζί με τις Φέμεν και προσφέρει μια εκ των έσω ματιά στην οργάνωση. Έξαλλες με την εικόνα που έχει ο υπόλοιπος κόσμος για τις Ουκρανές, σαν να είναι νύφες για πούλημα ή προϊόντα σεξοτουρισμού, οι Φέμεν ξεγυμνώνονται σε ένδειξη διαμαρτυρίας για να διαλύσουν αυτήν την αντίληψη και να κλονίσουν αυτές τις κτηνώδεις πατριαρχικές δυνάμεις. Ξεκινώντας από τους χιονισμένους δρόμους της διεφθαρμένης μετασοβιετικής Ουκρανίας, ο γυμνός αγώνας των Φέμεν κερδίζει έδαφος στην Ευρώπη. Αλλά προτού κατακτήσουν ολόκληρο τον κόσμο, αυτές οι όμορφες γυμνές γυναίκες πρέπει πρώτα ν’ αντιμετωπίσουν τις πεισματικές, αντιφατικές δυνάμεις που κυβερνούν την ίδια τους τη «γαργαλιστική» φεμινιστική οργάνωση.