festival_ntokimanter_16_818748_STIGMIOTYPA_17-03-2014.jpg
Του ΠΑΝΟΥ ΜΑΝΔΑΤΖΗ
Ταινίες με πολιτικούς προβληματισμούς, ιστορικές αναδρομές, μουσική και χορό περιλαμβάνει το σημερινό πρόγραμμα του 16ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, οι πιστοί φίλοι του οποίου γεμίζουν καθημερινά τις αίθουσες προβολών.
Σκοτεινές πτυχές της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη, κατά το παρελθόν αλλά και στις μέρες μας, αναδεικνύονται μέσα από τις ταινίες “Καλάβρυτα – Άνθρωποι και Σκιές” του Ηλία Γιαννακάκη και “Η νονά” του Στέλιου Κούλογλου. Το πρώτο (Ολύμπιον, 20.30) είναι ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ πάνω στη φρίκη, μια ταινία συλλογικό-πορτρέτο των επιζώντων της σφαγής των Καλαβρύτων, τον Δεκέβριο του 1943, οι οποίοι προσπαθούν, 70 χρόνια τώρα, να καταλάβουν ποιοι είναι και τι πραγματικά τους συνέβη: Ένας αφανισμός. Εκτέλεση ολόκληρου του ανδρικού πληθυσμού από 14 χρονών και πάνω. Πυρπόληση όλων των σπιτιών. Αντίποινα, όπως είπαν οι Γερμανοί, για τη θανάτωση 80 στρατιωτών τους από τους αντάρτες. Και απέμειναν οι μανάδες. Με τα μικρά τότε παιδιά τους. Τα οποία σήμερα είναι ηλικιωμένοι άνθρωποι. Δεν είναι μονάχα η μνήμη της καταστροφής και του αίματος που τους έχει στοιχειώσει. Είναι τα ερωτήματα που βαραίνουν ακόμα περισσότερο. Θα είχαμε αποφύγει την καταστροφή αν οι αντάρτες δεν σκότωναν τους Γερμανούς; Τι σημαίνει η λέξη αντίποινα; Και τι η λέξη καταστροφή; Γιατί εμείς;
Στη “Νονά” (Ολύμπιον, 18.00) ο δημοσιογράφος Στέλιος Κούλογλου παρουσιάζει το βίο και την πολιτεία της Αγκελα Μέρκελ, στη θητεία της οποίας η πολιτική και οικονομική ηγεμονία της Γερμανίας, εντός της Ενωμένης Ευρώπης, έχει προκαλέσει πολλή συζήτηση, αμφισβήτηση και αντιδράσεις από πολλούς που δεν βλέπουν με καλό μάτι το ρόλο της πριν, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά την οικονομική κρίση του 2008. Μερικά χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, η Μέρκελ ήταν απλώς μια άσημη φυσικός από την Ανατολική Γερμανία χωρίς κανένα ενδιαφέρον για την πολιτική – σήμερα είναι η πιο ισχυρή γυναίκα στον κόσμο. Ο δάσκαλός της στη μικρή πόλη όπου μεγάλωσε λέει ότι ήταν η πιο έξυπνη μαθήτρια που είχε ποτέ. Όσοι έχουν συνεργαστεί μαζί της υποστηρίζουν ότι η «Μερκιαβέλι» ασκεί την εξουσία χωρίς ηθικούς φραγμούς, όπως δίδασκε ο Μακιαβέλι. Μια δημοσιογράφος, που τη γνωρίζει καλά, λέει ότι χρησιμοποιεί μεθόδους νονάς της Μαφίας. Είναι τελικά όντως η επιδίωξή της Μέρκελ από μια ευρωπαϊκή Γερμανία να φτάσουμε στη γερμανική Ευρώπη;
Για όσους προτιμούν να ξεχαστούν και να αφεθούν στη μαγεία της μουσικής και του χορού, το σημερινό μενού του φεστιβάλ προσφέρει πολλές και ενδιαφέρουσες δημιουργίες: “Οι μπαλαρίνοι” του νορβηγού Κένεθ Έλβεμπακ (αίθουσα “Σταύρος Τορνές”, 13.30) αναδεικνύουν την υπέροχη εκφραστικότητα του μπαλέτου μέσα από τις δυσκολίες, τις απογοητεύσεις αλλά και τους μικρούς θριάμβους τριών αγοριών μπαλαρίνων. Η “Γυμνή όπερα” της Άνγκελα Κρίστλιμπ (Ολύμπιον, 23.00) παρακολουθεί τον Μαρκ, ο οποίος επιδίδεται σ' ένα αέναο κυνήγι της τέλειας σκηνικής απόδοσης του “Ντον Τζοβάνι” ταξιδεύοντας κάθε Σαββατοκύριακο ανά την υφήλιο, αναζητώντας διαρκώς την απόλυτη παράσταση της αγαπημένης του όπερας, πάντα με τη συντροφιά όμορφων νεαρών, καταλύοντας στα καλύτερα ξενοδοχεία του κόσμου και απολαμβάνοντας τη γοητεία της παρακμής.
Στο “Άρχισαν τα όργανα” της κολεκτίβας “Meerkat Media” (“Παύλος Ζάννας, 22.30), ένα εκκεντρικό νεοϋορκέζικο συγκρότημα χάλκινων πνευστών, μια ομάδα βιρτουόζων Ρομά και οι Σέρβοι πρωταθλητές ενώνονται με μισό εκατομμύριο θαυμαστές και καταργούν πολιτικά και εθνικά σύνορα στο μεγαλύτερο φεστιβάλ τρομπέτας στον κόσμο, στην Γκούτσα της Σερβίας, ενώ η “Μεγάλη φάρσα του χιπ χοπ” της Τζίνι Φίνλι (“Σταύρος Τορνές”, 23.00) εστιάζει σε δύο σκοτσέζους φοιτητές, οι οποίοι με ψεύτικη αμερικανική προφορά και πλαστές ταυτότητες πασχίζουν να κατακτήσουν τη δόξα ως αυθεντικό δίδυμο της αμερικανικής χιπ χοπ σκηνής.
Οι φίλοι του χιπ χοπ μπορούν να επιλέξουν επίσης τη δεύτερη προβολή του ντοκιμαντέρ του Κώστα Πλιάκου “Yusef’s Song” (“Φριντα Λιάππα, 15.30). Η ιστορία διαδραματίζεται στη μετεπαναστατική Λιβύη. Πρωταγωνιστής είναι ο Γιούσεφ, ένας νέος που συμμετείχε στην επανάσταση και είναι ο διασημότερος ράπερ της Λιβύης. Μέσα από τα μάτια του, το ντοκιμαντέρ προσπαθεί να ξεδιπλώσει το όραμα των νέων στη Λιβύη για τη χώρα τους μετά τον Καντάφι. Η παρουσία του ντύνεται από τη μουσική του, ένα εξαίρετο αραβικό ραπ που δίνει ρυθμό και νεύρο στην αφήγηση.
Π.Μ.