16ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Το μενού της τελευταίας μέρας

Του ΠΑΝΟΥ ΜΑΝΔΑΤΖΗ

Τελευταία ημέρα σήμερα του 16ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και όποιος πρόλαβε... τα ντοκιμαντέρ είδε!

Τελευταία ευκαιρία λοιπόν για να δείτε ταινίες που ενδεχομένως δεν προλάβατε τις προηγούμενες ημέρες, αλλά και για να παρακολουθήσετε ορισμένες απ' αυτές που βραβεύθηκαν χθες κατά την τελετή λήξης.

Για παράδειγμα, όσοι δεν το είδαν, μπορούν σήμερα στις 18.00 στην αίθουσα “Σταύρος Τορνές” να παρακολουθήσουν το ελληνικό ντοκιμαντέρ “Ηθοποιοί: Ημερολόγιο σπουδής”, που χθες βραβεύθηκε με το Βραβείο Κοινού. Ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος (δεξιά φωτογραφία) καταγράφει με την κάμερά του, στην Αθήνα του 2010, μια ομάδα νέων που δίνουν εξετάσεις σε μια δραματική σχολή και ξεκινούν την προσπάθεια να γίνουν ηθοποιοί. Το ντοκιμαντέρ αφουγκράζεται τις αγωνίες και τα όνειρά τους κατά τα τρία χρόνια της φοίτησής τους, ενώ παράλληλα αποτυπώνει το πώς η όλη εμπειρία τούς διαμορφώνει όχι μόνο ως ηθοποιούς, αλλά και ως χαρακτήρες.

Βραβευμένο από χθες είναι και το ντοκιμάντέρ “Με διαφορά τεσσάρων γραμμάτων – Παιδιά στην εποχή του ΣΔΠΥ” του δανού 'Ερλεντ Ε. Μο (“Σταύρος Τορνές”, 23.00), στο οποίο απονεμήθηκε το Βραβείο Κοινού “Πιτερ Ουιντόνικ” για ξένη παραγωγή. Πρόκειται για μια ταινία για τρία παιδιά που βρίσκονται σε διαρκή κόντρα με τους εαυτούς τους και τον κόσμο γύρω τους, σε μια εποχή που ολοένα και περισσότεροι διαγιγνώσκονται με Σύνδρομο Διάσπασης Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΣΔΠΥ). Ο Βίκτορ είναι επτά. Σιχαίνεται το ΣΔΠΥ γιατί νομίζει πως έχει σχέση με τη δυσπλασία των άκρων ποδιών του (ραιβοϊπποποδία). Η Μαρτίνε αφαιρείται εύκολα και παλεύει με ανεξέλεγκτη οργή όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλει. Τις περισσότερες φορές ο Μαρίνο είναι εσωστρεφής, αλλά δεν θέλει πολύ για να γίνει επιθετικός. Ο Βίκτορ, η Μαρτίνε κι ο Μαρίνο είναι συμμαθητές σε μια ειδική τάξη σ’ ένα συνηθισμένο σχολείο στη Δανία. Οι δάσκαλοι και οι γονείς των παιδιών αποφασίζουν να τα υποβάλουν σε μια εναλλακτική θεραπεία που επικεντρώνεται πιο πολύ στις προσωπικές δυνατότητες κάθε παιδιού, παρά βασίζεται στη φαρμακευτική αγωγή.

Η ταινία “Στο χείλος του κόσμου” (Ολύμπιον, 18.00) εισάγει τον θεατή στο ασταθές περιβάλλον που ζουν οι παριζιάνοι κλοσάρ με έναν μαγευτικό και απροσδόκητο τρόπο. Ο σκηνοθέτης και ο διευθυντής φωτογραφίας επιδεικνύουν πλήρη στυλιστικό έλεγχο, κινηματογραφώντας τους χαρακτήρες από μια απόσταση και προνομιακή σκοπιά, που κάνει αυτούς τους άστεγους ανθρώπους να ξεχωρίζουν ως άτομα με αξιοπρέπεια και σοφία. Με αυτό το σκεπτικό, η Διεθνής Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου βράβευσε χθες, κατά την τελετή λήξης, το ντοκιμαντέρ του Κλάους Ντρέξελ(φωτογραφία δεξιά πάνω). Πρόκειται για μια πάρα πολύ δυνατή ταινία, που καλό είναι να μη χάσετε.

Βραβείο -αυτό της WWF σε ταινία της ενότητας «Περιβάλλον», με θέμα την αμφίδρομη σχέση του ανθρώπου με τη φύση- απονεμήθηκε χθες και στην ταινία της Κριστίνα Πίκι “Χειμώνας” (“Τώνια Μαρκετάκη”, 15.00). Η ταινία αποτελεί πορτρέτο μιας εποχής – ένα ταξίδι μέσα απ’ τη Βόρεια Ρωσία και τη Σιβηρία, μέσα από τα συναισθήματα και τις σκέψεις των ανθρώπων που πρέπει να αντεπεξέλθουν σ’ ένα από τα πιο σκληρά κλίματα του πλανήτη· μια πραγματικότητα όπου το σύνορο ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο είναι τόσο λεπτό, που μερικές φορές μοιάζει ανύπαρκτο, όπου ο πολιτισμός διαρκώς αντιμάχεται αλλά και αποδέχεται τη φύση και τους διαχρονικούς της νόμους και ιεροτελεστίες. Σ’ αυτά τα απόμακρα μέρη, οι άνθρωποι, τα ζώα και η ίδια η φύση γίνονται κομμάτια ενός σεναρίου αρχέγονου αλλά και απρόβλεπτου, στο οποίο η φυσική και πνευματική αντοχή παίζουν ρόλο εξίσου σημαντικό ρόλο όσο κι η τύχη, και στο οποίο η ζωή κι ο θάνατος συνεχώς αγκαλιάζονται. Ένας στοχασμός πάνω στη μοίρα, στην προσαρμογή και στους αμετάκλητους κύκλους της ύπαρξης.