Η cashcard και ο Ζορμπάς

Του ΙΩΑΝΝΗ ΚΟΣΜΙΔΗ

Η κάρτα του λογαριασμού μισθοδοσίας μου, έχει σπάσει σε ένα σημείο και μπήκα να ρωτήσω πόσο καιρό θα κάνει η αντικατάσταση της. Με το μικρό μου το μυαλό έπλασα το σενάριο ‘ζητούν να έρθει δεύτερη.

Μέχρι τότε χρησιμοποιώ την υπάρχουσα και μόλις με καλέσουν για την καινούρια, παραδίδω την παλιά και όλα καλά, όλα ωραία’.

Που πάω ρε ο Καραμήτρος, εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε-γέλασε.Η ευγενέστατη υπάλληλος μου λέει ‘θα πρέπει να μας αφήσετε την κάρτα σας και να μας φέρετε: ( φτου, έχουμε και λέμε)

α)φορολογική ενημερότητα

β)αποδεικτικό μισθοδοσίας

γ)λογαριασμό μιας ΔΕΚΟ

δ)Tαυτότητα

Η δουλειά μου είναι πρωί απόγευμα και συνήθως και το βράδυ που γυρίζω σπίτι πρέπει να κάνω δουλειά στον υπολογιστή. Στο μεταξύ, όπως όλοι, δουλεύω περισσότερο, αμείβομαι λιγότερο και έχω ένα μόνιμο σφίξιμο στο στομάχι για το άμεσο εργασιακό μου μέλλον .Όταν φτάνω σπίτι είμαι, συνήθως σαν διαλυμένο παζλ ,που κουράγιο για πρόσθετο τρέξιμο μέσα στην ημέρα. Πέραν τούτου πρέπει να ζητήσω ολιγόωρη άδεια,όμως δεν θέλω καθόλου να υποχρεώνομαι όπως και να μου το πουλάνε ως ‘’μεγάλη χάρη’’. Τέλος πάντων,το θέμα είναι άλλο. Όλα όσα μου ζητάνε, πλην της μισθοδοσίας, είναι στο διαδίκτυο, για ποιόν διαολεμένο λόγο δεν τα παίρνουν on line,υπηρεσιακά; Γιατί θα πρέπει να φάω εγώ κάποιες εργατοώρες και ο υπάλληλος που θα πρέπει να τα ελέγξει, το ίδιο;

α)Αν λόγω χρεών δεν μπορούσα να πάρω φορολογική ενημερότητα αλλά η κάρτα ήταν ΟΚ, θα είχα κάποιο πρόβλημα;

α)Αν στο μεταξύ απολυόμουν και λόγω οικονoμικών δυσκολιών γινόμουν έμπορος ναρκωτικών;

Β)Αν μετακόμιζα στην Κουάλα Λουμπούρ προκειμένου να ενώσουμε τα δράματα μας με τον Michel De Liapi, θα την ένοιαζε την τράπεζα;

δ)Αν είχα χάσει την ταυτότητα μου αλλά δεν φθειρόταν η cashcard μου θα μπορούσα να την είχα για 7578 χρόνια ακόμη;

Άλλο θέμα, παρόμοιο. Η Αγροτική τράπεζα εξαγοράστηκε από την Πειραιώς. Όλοι οι κάτοχοι λογαριασμών στην μακαρίτισσα την τράπεζα θα πρέπει να πάνε πάλι ένα χαρτομάνι διαπιστεύσεων στη νέα. Για ποιόν λόγο; Και εδώ ισχύουν όλα τα πιο πάνω ερωτήματα, μη τα ξαναλέμε. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να πάρεις τα αρχεία της παλιάς;

Όλοι οι γιατροί που είναι συμβεβλημένοι με τον ΕΟΠΠΥ υποβάλλουν κάθε ημέρα, on line τον αριθμό των ασφαλισμένων που εξετάζουν. Κι όμως κάθε τέλος του μηνός θα πρέπει να εκτυπώσουν τις επισκέψεις, τι συνταγές(επίσης online καθημερινά) και να πάνε στα κεντρικά της κάθε περιοχής γραφεία, να τα υποβάλλουν σε κάποιο γκισέ, να ελεγχθούν και μετά έχει ο θεός. Για ποιο λόγο γίνεται όλο αυτό; Οnline στα ελληνικά δεν θα πει ‘σε πραγματικό χρόνο και άμεσα διαθέσιμα προς όλους για έλεγχο και διασταύρωση’; Δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί όλο αυτό το χάσιμο χρόνου με το πάτημα ενός κουμπιού; Αλλά θα μου πείτε, πόσοι ξέρουν να χειρίζονται υπολογιστή στις υπηρεσίες;

Θέλω να καταλήξω πως δεν είναι μόνο αυτό το αφηρημένο ‘οι πολιτικοί’. Είμαστε και εμείς ,στα πιο απλά, στα καθημερινά. Πολλές τράπεζες έχουν βάλει μηχανήματα για τις καταθέσεις και τις πληρωμές λογαριασμών. Μένω άναυδος κάθε φορά που βλέπω τους συμπολίτες μας να συνωστίζονται στις ουρές και το μηχάνημα αυτό άδειο. Ακόμη χειρότερα νοιώθω όταν βλέπω νεότερους σε αυτή την ουρά. Ανθρώπους που σίγουρα στο διαδίκτυο επαναστατούν σε ύφος ‘πως μας κάνανε’ και ‘ψόφος στους δοσίλογους’.

Είμαστε μια χώρα που αρνείται να αλλάξει .Αρνείται να προχωρήσει μπροστά, να εξελιχθεί. Να ενηλικιωθεί και να αντιμετωπίσει τον κόσμο όπως είναι. Βρισκόμαστε τώρα στο πιο χαμηλό σημείο πολιτισμικά, ηθικά και φυσικά πολιτικά.

Το παλιό έχει πολύ βαθιά τις ρίζες του βυσσοδομεί και σφαδάζει, αρνούμενο να πεθάνει. Το νέο αργεί, δεν φαίνεται στον ορίζοντα.

Στο μεταξύ είμαστε γεμάτοι στερεότυπα και βεβαιότητες. Όλα απλά και εύκολα.

Ο Καζαντζάκης δια του Ζορμπά γράφει ‘’Έχει σηκώσει ο άνθρωπος γύρω από την ψυχή του αψηλό, αδιαπέραστο φράχτη, έχει οχυρώσει ένα μικρό αλώνι, όπου μάχεται να βάλει τάξη κι ασφάλεια στην καθημερινή σωματική και πνεματική ζωούλα του. Όλα μέσα στο αλώνι ετούτο πρέπει ν’ ακολουθούν τους χαραγμένους δρόμους, την άγια ρουτίνα, να υπακούν σε απλούς, ευκολονόητους νόμους, κι έτσι να μπορούμε με κάποια σιγουράδα να μπορούμε να προβλέψουμε τι μέλλεται να γίνει και πως συμφέρει να φερθούμε. Μέσα στο κατοχυρωμένο αυτό από τις βίαιες επιδρομές του μυστηρίου αλώνι, βασιλεύουν οι μικρές σαρανταποδαρούσες βεβαιότητες. Ένας είναι ο μισητός οχτρός που όλοι και όλα είναι από χιλιάδες χρόνια οργανωμένα για να τον διώξουν: Η Μεγάλη Βεβαιότητα. Κι η Μεγάλη αυτή Βεβαιότητα έχει τώρα πηδήξει το φράγμα και έχει χιμήξει απάνω μου.’