VIDEO: Αυτοί που τραγούδησαν κατά της Θάτσερ

Δεκάδες τραγούδια γράφτηκαν για την πρωθυπουργία της – Ελάχιστα τα κολακευτικά, στην πλειοψηφία τους επιθετικά >>>

 

Από τους Πινκ Φλόιντ και τον Μορισέι, ως τους Χέφνερ και τους Νιου Μόντελ Άρμι, η Μάργκαρετ Θάτσερ άκουσε… τα χίλια μύρια από τις ροκ και πανκ μπάντες της εποχής.

Έξω από τα δόντια τα είπε ο Μορισέι (ο πρώην φρόντμαν των Σμιθς): «Οι καλοί άνθρωποι/ έχουν ένα υπέροχο όνειρο/ την Μάργκαρετ στην γκιλοτίνα/ γιατί άνθρωποι σαν εσένα/ με κουράζουν/ πότε θα πεθάνεις;/ πότε θα πεθάνεις;/ πότε θα πεθάνεις;», αναρωτιόταν ο Μόρισει. Ήταν το τραγούδι των Δε Σμιθς, «Η Μάργκαρετ στην γκιλοτίνα».

Οι Νιου Μόντελ Άρμι τα έβαλαν με τη Σιδηρά Κυρία με την ευκαιρία της εισβολής στα Φόκλαντ. Στο «Spirit Of The Falklands» λένε τα πράγματα με το όνομά τους και τραγουδούν: «άνδρες νεκροί που πίστεψαν ότι πέθαναν για εσένα και για εμένα, ω, Θέε μου τι φάρσα»!

Η πανκ μπάντα Notsensibles, ακολουθώντας τα βήματα του Τζόνι Ρότεν και των Σεξ Πίστολς, όταν εκείνοι τραγουδούσαν “God Save The Queen”, τραγουδούν με τη σειρά τους: «I'm in Love with Margaret Thatcher»,

Αντίθετα, οι Χέφνερ, στο «The Day That Thatcher Dies», δεν εκφράζουν αγάπη ή έρωτα, αλλά απύθμενο μίσος: «Θα γελάσουμε την ημέρα που η Θάτσερ θα πεθάνει/ ακόμα και αν ξέρουμε ότι δεν είναι σωστό/ θα χορέψουμε και θα τραγουδήσουμε όλο το βράδυ/ ντιν ντον η μάγισσα πέθανε», έλεγαν. Είναι άγνωστο αν, σήμερα, έκαναν πράξη τα λόγια τους…

Πιο… απολιτίκ οι Σίμπλι Ρεντ. Στο «She’ll have to go» ο Μικ Χάκναλ τραγουδά εκφράζοντας την δυσαρέσκειά του απέναντι στην Θάτσερ λέγοντας πως «το μόνο που ξέρω/ είναι ότι πρέπει να φύγει». Τϊποτε άλλο, όμως, δε γνωρίζει. Προφανώς… διάβαζε.

Ο Φρανκ Τέρνερ, αντίθετα, ένας Φολκ Βρετανός τραγουδιστής, σε ένα –χαρούμενου ρυθμού- τραγουδάκι, με τον τίτλο “Thatcher F*ck*d The Kids”, δίνει… ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.

Το πανκ συγκρότημα Δε Λαρκς, με ήχο που θυμίζει έντονα Ραμόνς, στο Magie, Magie, Out, Out, Out, θυμίζουν τα τρία όχι που είπε η “κόρη του μπακάλη” στη Βρετανική βουλή για την Ενωμένη Ευρώπη και διασκευάζουν Λεντ Ζέπελιν.

Αφήσαμε για τελευταίους τους μεγάλους Πινκ Φλόιντ. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι, ολόκληρο το έπος του The Wall είναι γεμάτο νύξεις για τη Θατσερική πολιτική. Στο “The Fletcher memorial home”, όμως (ειδικά στο video clip), κάθε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις, είναι εντελώς… πραγματική.