To salonicanews.com σας εύχεται “αίσιον και ευτυχές το νέον έτος”!

Γιατί μια ευχή από το παρελθόν εν έτει 2013; Μα, απλά, επειδή, όταν την λέγαμε… έπιανε! Κι έχουμε τόση μα τόση ανάγκη να… ξαναπιάσει μια τέτοια ευχή… >>>

 

Έτσι διαλέξαμε κι ένα λογότυπο που θυμίζει παρελθόν. Εκείνες τις υπέροχες πρωτοχρονιές της δεκαετίας του ‘60, που είχαμε πράγματα να περιμένουμε.

Και γιατί όχι; Ο άνθρωπος είχε πατήσει στο φεγγάρι, υπήρχαν ακόμη υπερδυνάμεις, μα κάποιοι ρομαντικοί επέμεναν ότι “θα τα βρουν και θα μας αφήσουν να ζήσουμε ειρηνικά”. Κάποιοι, μάλιστα, τραγουδούσαν: “Γκιβ πις ε τσέντζ”…

Ήταν τότε που στο σαλόνι το μοναδικό στολίδι ήταν ένα πλαστικό Χριστουγεννιάτικο δένδρο με γυάλινες μπάλες. Το τηλέφωνο ήταν μαύρο ή γκρι, από βακελίτη, δεν είχε κουμπιά, αλλά καντράν και, όταν θέλαμε, με το που ερχόταν ο νέος χρόνος, να ευχηθούμε στους συγγενείς εκτός πόλης, πιάναμε σειρά στο… 132. Πάντα υπήρχε μια τηλεφωνήτρια εκεί, να μας συνδέσει με μια πόλη που για μας, τότε, φάνταζε… στην άλλη άκρη της γης. ΠΑΘΕ δεν υπήρχε και, για να φθάσεις στους συγγενείς έπρεπε να ταξιδέψεις με το τρένο. Κι ένα σας λέω: Υπήρχαν ακόμη καρβουνιάρηδες.

Ήταν τότε που ελπίζαμε ότι το μέλλον θα ήταν καλύτερο. Ήταν τότε που η κάθε επόμενο χρονιά ήταν καλύτερη από την προηγούμενη. Τότε που εργάζονταν “ο πατέρας” κι “η μητέρα”
κρατούσε το σπίτι. Τότε που, ακόμη, πηγαίναμε στον μπακάλη της γειτονιάς, ανήμερα Πρωτοχρονιάς, για καμιά ρετσίνα –κι εκείνος κατέβαινε από το διαμέρισμα πάνω από το παντοπωλείο, να ανοίξει “για να εξυπηρετήσει”.

Ήταν τότε που κρατούσαμε τα ρέστα, “για σοκολάτα” κι ήμασταν τρισευτυχισμένοι με μια ΜΕΛΟ. Κι αν ήταν αμυγδάλου…

Υπήρχαν –θυμάστε;- κάτι μεγάλες σοκολάτες γάλακτος (ΙΟΝ), που άνοιγαν το χαρτονένιο κουτί τους και, στο πίσω μέρος, είχαν ένα παραμύθι. Κι όταν άνοιγαν, άλλαζε η ζωγραφιά του μπροστά μέρους και… μεγάλωνε η μύτη του Πινόκιο, ψήλωνε η φασολιά του Τζακ, φούσκωνε η κοιλιά του κακού λύκου… Κι αν το ξέραμε το τέλος του παραμυθιού τι πείραζε;

Ήταν τότε που θέλαμε, το νέον έτος να ΄ναι “ευτυχές”. Και το ευχόμασταν με την καρδιά μας. Στις παλιές καρτ ποστάλ, με τους ευτραφείς νεογέννητους Χριστούς και τους γελαστούς Αγιοβασίληδες που έρχονταν, στα κόκκινα, στο έλκηθρο. Τότε που μια δερμάτινη μπάλα κάτω από το χριστουγεννιάτικο δένδρο ήταν παιχνίδι των λίγων –οι οποίοι, πάντως, ευτυχώς, το μοιράζονταν με όλη τη γειτονιά στο δίτερμα (αν υπήρχε αλάνα, πράγμα όχι ασυνήθιστο), ή στο μπακότερμα, καταμεσίς του δρόμου που, ούτως ή άλλως, αν περνούσε ένα αυτοκίνητο κάθε εξάωρο ήταν το… θέμα της γειτονιάς.

Τότε οι ευχές “βγήκαν”. Χρόνο με το χρόνο, αποκτήσαμε θερμοσίφωνα, διαμέρισμα, τουαλέτα με μπανιέρα, ηλεκτρική κουζίνα, παρατήσαμε την παγωνιέρα για το ψυγείο, αλλάξαμε το τηλέφωνο με καντράμ με ένα με κουμπιά, μετά με ασύρματο, έπειτα με κινητό… Η ασπρόμαυρη τηλεόραση έγινε έγχρωμη, μετά ευρείας οθόνης και, τέλος, επίπεδη. Τώρα τελευταία έγινε και τρισδιάστατη.

Ένα τέτοιο 2013 θέλουμε: Που να μας κάνει να αισθανθούμε πάλι νοικοκύρηδες. Με το δένδρο μας, τα δώρα μας το γέλιο μας, την ελπίδα μας. Κυρίως αυτήν την τελευταία.