Τις πταίει δια την βύθισιν εις την ύφεσιν;

Του Δ.Ι.ΑΣΠΡΟΠΟΥΛΗ

Τρελαίνομαι για τριτόκλιτα. Για τρίτους δρόμους και τρίτες λύσεις. Γι αυτό και θα δώσω την τρίτη άποψη στην εθνική ερώτηση: Πώς φθάσαμε εδώ; >>>

 

Όση ώρα κι αν ακούσεις τον Σκάι, θα βγάλεις ένα συμπέρασμα: Ότι για την κρίση φταίει το ελληνικό δημόσιο. Επειδή ή δεν πληρώνει τα χρέη του προς τον ιδιωτικό τομέα, ή επειδή γιγαντώθηκε κι έχουμε γεμίσει δημόσιους υπαλλήλους.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο παραμύθι από αυτό. Δημόσιος υπάλληλος είναι ο δάσκαλος, που υποτίθεται ότι έχουμε γεμίσει, όμως τα κενά στα σχολεία είναι τεράστια. Δημόσιος υπάλληλος είναι ο νοσοκόμος, που αυτός ο οποίος σπεύδει στο νοσοκομείο υποφέροντας αναζητά αλλά δεν βρίσκει –επειδή πήρε σύνταξη!

Όσον αφορά τον τομέα των υπαλλήλων, χρειάζεται αναδιάρθρωση κι όχι απολύσεις. Κενά (κατά το λεφτά) υπάρχουν… Πολλά.

Όσον αφορά τα περίφημα χρέη του δημοσίου, είναι αλήθεια. Όμως, εδώ και δεκαετίες, ο δημόσιος τομέας περιμένει να τραφεί από το ελληνικό δημόσιο. Ήμασταν η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης και δεν το είχαμε καταλάβει.

Θυμηθείτε τις επιδοτήσεις προς βιομήχανους και βιοτέχνες για τη δημιουργία επενδύσεων στη Θράκη. Οι επιδοτήσεις δόθηκαν, οι επενδύσεις δεν έγιναν ποτέ –στη Θράκη. Αντίθετα, έγιναν στη γειτονική Βουλγαρία, με τη δικαιολογία των φθηνών εργατικών χεριών. Ο ιδιωτικός τομέας που… υποφέρει, έπαιρνε το δημόσιο χρήμα από ελληνικά χέρια και τάιζε βουλγάρικα στόματα. Για να κερδίσει περισσότερα.

Φωνάζουν για τη φορολογία οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες. Και κάποιοι έχουν δίκιο. Κάποιοι άλλοι, όμως, στη φούσκα της ελληνικής οικονομίας, δημιούργησαν πολυκατοικίες, πισίνες, βίλες, εξοχικά στη Μύκονο, σπίτια και σκάφη. Τώρα τα χάνουν και φωνάζουν ότι τους κλέβει το κράτος…

Στα πολυκαταστήματα απαγορευόταν στους υπαλλήλους να κάθονται κατά τη διάρκεια του ωραρίου τους, περιμένοντας τον πελάτη. Έπρεπε να ΄ναι όρθιοι. Σε άλλες επιχειρήσεις οι εργαζόμενοι δεν είδαν ποτέ (τον καιρό των παχιών αγελάδων) υπερωρίες και νυχτερινά –αν και τα δούλευαν… Ακόμη κι ο νόμος που θέλει τις φορτοεκφορτώσεις να γίνονται νωρίς το πρωί καταπατήθηκε –και καταπατείται- για να μην πληρώνουν νυχτερινά οι “άνθρωποι της αγοράς”.

Και δε μιλάμε γι αυτό που το ΚΚΕ αποκαλεί “μεγάλο κεφάλαιο”…

Αυτοί που πλήρωσαν την κρίση είναι οι ιδιωτικοί υπάλληλοι. Έπαιρναν έναν μισθό και σπρώχτηκαν σε ατομικές συμβάσεις. “Τόσα κι άμα θες” είναι η ατάκα που ξεστομίζουν οι εργοδότες.

Αυτοί που πλήρωσαν την κρίση είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Είδαν επιδόματα να χάνονται και τους μισθούς τους να μειώνονται. Εργαζόμενος με 30 χρόνια προϋπηρεσία, δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με δύο παιδιά, θα κληθεί να ζήσει, πλέον, με 800 ευρώ –και… πολλά είναι!

Ακούσαμε, την Παρασκευή, ότι σύμφωνα με την Γιούροστατ, η Ελλάδα έχει τον χαμηλότερο τιμάριθμο. Οι αριθμοί, που έλεγαν πάντα την αλήθεια, λένε, πλέον, μόνον ψέματα. Μια σακούλα από σούπερ μάρκετ γεμίζει με 50 ευρώ –και της λείπουν βασικά είδη. Μια τετραμελής οικογένεια θέλει πάνω από 250 ευρώ το μήνα (χωρίς να υπολογίζουμε κρέας και φρούτα) για είδη πρώτης ανάγκης. Αυτή είναι η αλήθεια.

Η κουβέντα που μας απασχολεί αυτές τις ημέρες είναι αν θα πρέπει, ή όχι, να ανοίγουν τα καταστήματα τις Κυριακές. Ακούμε το ψέμα ότι “η Ευρώπη κι οι ΗΠΑ το ΄χουν λύσει το θέμα”. Ο πιο εύκολος τρόπος να πεις ψέματα, είναι να μην πεις τίποτα…

Αλήθεια, τι σημασία έχει αν θα ανοίγουν τα καταστήματα και τις Κυριακές; Θα μπει κανείς σ’ αυτά για να αγοράσει έστω και μία τσίχλα; Αφού χρήματα δεν υπάρχουν –σύμφωνα με τους ίδιους τους καταστηματάρχες που κάνουν έρευνες και δημοσκοπήσεις κάθε φορά μετά την περίοδο των προσφορών.

Οι μικροκαταστηματάρχες γκρινιάζουν ότι θα δίνουν περισσότερα για ηλεκτρικό ρεύμα και λειτουργικά έξοδα από τα κέρδη της Κυριακής. Οι εργαζόμενοι γκρινιάζουν ότι θα υποχρεωθούν να εργάζονται και τις Κυριακές, χωρίς αμοιβή –για να… τα βγάλει πέρα η εταιρία- όπως, ήδη, γίνεται με άλλα “εξαιρέσιμα”, ή υπερωρίες. Το καταναλωτικό κοινό παρακολουθεί παγερά αδιάφορο, ανασηκώνοντας τους ώμους στα τηλεοπτικά γκάλοπ και στην ερώτηση “θέλετε ανοικτά τα μαγαζιά την Κυριακή”; Η πιο συχνή απάντηση: “Ναι, γιατί όχι”; Γιατί ναι;

Τελικά ποιον συμφέρει αυτή η αλλαγή;