Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΜΩΥΣΗ*


Η χειρότερη εκδοχή πολιτικάντηδων, είναι αυτή των πολύπειρων πολιτικών, που ξέρουν να παίρνουν κάποια ψήγματα αλήθειας, να τα συνδυάζουν με περισσότερα ψήγματα ανακρίβειας ή ψεύδους και να προβάλλουν το σύνολο ως προϊόν μιας μακράς πείρας και βαθιάς σοφίας, δήθεν αμόλυντης από το μικροπολιτικό συμφέρον. >>>
Συνήθως ποντάρουν στο σέβας που –θεωρούν πως- εμπνέει, το μακροχρόνιο της διαδρομής τους στα πολιτικά δρώμενα του τόπου. 

Φέτος, προσπαθούν να τους μιμηθούν και νεότεροι θαμώνες του κοινοβουλίου. 
Έχω ακούσει πολλές φορές βουλευτές, νέους και παλιούς, να μιλούν για τον κίνδυνο ενός νέου εθνικού διχασμού, μεταξύ  μνημονιακών και αντιμνημονιακών. Και είναι ο λόγος τους διαποτισμένος από έναν πόνο κακής πείρας. Και θύμιζουν οι συσπάσεις του προσώπου τους, απεγνωσμένους γονιούς που προσπαθούν να συνετίσουν τα ξεστρατισμένα παιδιά τους..
Ωστόσο, μετά το πέρας των φορτισμένων στιγμών, χρειάζεται ελάχιστη ψύχραιμη σκέψη, για να αντιληφθεί κάποιος, ότι, ειδικά οι βουλευτές που θα έπρεπε να την διαβάζουν (έστω με το ζόρι) την πολιτική ιστορία του τόπου, θα ήξεραν καλύτερα… Διότι μάλλον προάγουν συστηματικά αυτόν τον εθνικό διχασμό κάποιοι… Θυμίζω, ότι ο Εθνικός Διχασμός του 1914-1917, όταν ξαφνικά βρέθηκε η Ελλάδα με δύο ηγεσίες, μια στην Αθήνα υπό τον Βασιλιά και μια στη Θεσσαλονίκη υπό τον Βενιζέλο, είχε θεμέλια πίστεως. 
Και εξηγούμαι: Σε επίπεδο πολιτικού δυναμικού, ο διχασμός στηριζόταν στην βαθιά πίστη των δύο αντιπάλων στρατοπέδων, ότι η δική τους –κατά περίπτωση- επιδίωξη ήταν η συμφέρουσα για τον τόπο. Βασιλέας και βασιλικοί, πίστευαν στην ανάγκη ουδετερότητας και περιχαράκωσης των κεκτημένων. Βενιζέλος και βενιζελικοί, πίστευαν ακράδαντα στην ανάγκη εισόδου στον πόλεμο, στο πλευρό των συμμαχικών δυνάμεων της Αντάντ.  Αμφότεροι πίστευαν ακράδαντα (και κατάφεραν να πείσουν και τους οπαδούς τους) ότι υπηρετούσαν το καλό του τόπου. 
Σήμερα δυστυχώς, ούτε το πολιτικό δυναμικό της χώρας βασίζει τις κινήσεις του σε ανάλογα θεμέλια πίστεως, ούτε η κοινή γνώμη αποφασίζει με βάση θεμέλια πίστεως. 
Επί μακρόν, εκατοντάδες βουλευτές (κυρίως του ΠΑΣΟΚ) λειτουργούσαν στη βάση ενός σκεπτικού: «διαφωνώ, αλλά ψηφίζω για το καλό της χώρας». Αργότερα τους μιμήθηκαν και αρκετοί βουλευτές της Ν.Δ. και ίσως δούμε τα ίδια και από βουλευτές της ΔΗΜΑΡ. Η στάση τους αυτή, βεβαίως, ούτε άντεχε, ούτε αντέχει στην κοινή λογική: 
Διότι ο βουλευτής, είτε πιστεύει πως ενεργεί για το καλό της χώρας, και συνεπώς υπερψηφίζει ή καταψηφίζει από καρδιάς, είτε πιστεύει πως οι πράξεις του δεν ωφελούν την χώρα, συνεπώς θα πρέπει να αναζητήσουμε ποιους πιστεύει ότι ωφελούν, για να διαπιστώσουμε αν κινείται με όρους ιδιοτέλειας, υποτέλειας, ή και τα δύο. 
Παράλληλα, έχουμε και το πρόβλημα έναντι των …εμπράκτως διαφωνούντων! Σε κάθε περίπτωση, είναι θεωρητικώς αδύνατον να ξεχωρίσεις τους πραγματικούς «ήρωες», από εκείνους που έπραξαν ηθικό unfair σε βάρος συναδέλφων τους, παριστάνοντας εκ του ασφαλούς τους ήρωες, με αιφνίδιες παραιτήσεις ή καταψηφίσεις, και με κίνητρο τη διασφάλιση κάποιου είδους πολιτικού μέλλοντος για τους ίδιους. Θεωρητικώς αδύνατον. Διότι πρακτικώς, σε κάποια μετερίζια, όλοι γνωρίζονται. Αυτά για το πολιτικό δυναμικό. 
Όσον αφορά στον λαό, όπως προανέφερα, επίσης απουσιάζουν τα θεμέλια πίστεως. Φυσικά όταν μιλώ για λαό, δεν εννοώ την μειοψηφία που καλείται να διαλέξει «αρκετά» ή «περισσότερα». Μιλώ για τον κόσμο που καλείται να διαλέξει ανάμεσα στο «λιγοστά» και στο «ελάχιστα», ή ανάμεσα στο «ελάχιστα» και στο «τίποτα». Αυτοί όλοι λοιπόν, δεν διχάζονται ως «μνημονιακοί» ή «αντιμνημονιακοί». Όλοι αντιμνημονιακοί είναι. Κανείς δεν θέλει το μνημόνιο. Αυτό που δημιουργεί τις αποκλίνουσες τάσεις, είναι ο βαθμός πίστης για το κατά πόσον οι πιστωτές μας και εταίροι μας «μπλοφάρουν» ή όχι, όταν προειδοποιούν πως η κατ` επιλογήν μας (ή λόγω λάθος χειρισμών μας) ακύρωση του μνημονίου θα σήμαινε αυτόματη αιωνία καταδίκη της χώρας εις το πυρ το εξώτερον! 
Δεν διαβάζουν το μνημόνιο οι Έλληνες για να πουν ΝΑΙ ή ΟΧΙ. Ή έστω, δεν διαβάζουν μόνο το μνημόνιο. Και γιατί να το διαβάσουν, αφού όπως αποδείχτηκε, δεν το διαβάζουν ούτε οι πολιτικοί μας. Τους αρκεί, πως το αισθάνονται στις ολοένα πιο άδειες τσέπες τους… Και κυρίως, προσπαθούν να «διαβάσουν» το Poker Face της Μέρκελ και του Σόιμπλε, για να μαντέψουν αν οι Γερμανοί μπλοφάρουν ή όχι… Κι ανάλογα με την μαντεψιά, καταλήγουν στο ΝΑΙ (γιατί ετούτοι δεν αστειεύονται), ή στο ΟΧΙ (και σιγά μη τολμήσουν να μας χρεοκοπήσουν). 
Αυτό δεν είναι Εθνικός Διχασμός. Εθνικό Έλλειμμα είναι. Έλλειμμα ενημέρωσης του κοινού, από ελλιπέστερα ενημερωμένους πολιτικούς… Όμως το χειρότερο, είναι πως είτε «γιαλαντζί», είτε πραγματικό, τον Εθνικό Διχασμό κινδυνεύουμε να τον ζήσουμε! Διότι το «ψευτομέτωπο» μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών, ενώ αρκούσε για να διαχωρίσει τον κόσμο, δεν αρκούσε για να τον διχάσει συθέμελα. Τι έγραψα πιο πάνω; Ο πραγματικός διχασμός, προϋποθέτει θεμέλια πίστεως. 
Και έτσι, με το κέντρο να αποσαρθρώνεται, τα άκρα ενισχύονται και το εμφυλιοπολεμικό κλίμα μεταξύ «Αριστερών» και «Δεξιών» επιστρέφει ακάθεκτο. Οι Αριστεροί τσουβαλιάζουν όλους τους …μη Αριστερούς σε ένα σακί με ετικέτα αντιδραστικού και αντιλαϊκού πλουτοκράτη και εν δυνάμει φασίστα. Οι ακροδεξιοί της Χρυσής Αυγής, εμφανίζονται ως αυτόκλητοι υπερασπιστές της πατριωτικής Δεξιάς, προσπαθώντας να παρασύρουν προς τις θέσεις τους, ακόμα και τους κεντροδεξιούς που έχουν πατριωτικό φρόνημα. Έτσι και αρκετοί Κεντροδεξιοί, τσουβαλιάζουν όλους τους Αριστερούς (κοινοβουλευτικούς, εξωκοινοβουλευτικούς, αντιεξουσιαστές και αναρχοαυτόνομους) σε ένα σακί με ανθελληνική ετικέτα. Οι Κεντροαριστεροί αναγκάζονται να επιλέξουν επίσης πλευρά, ακόμα κι αν δεν θέλουν να υποκύψουν στον φανατισμό των αριστερότερων συντρόφων τους. 
Οι χαρακτηρισμοί «φασίστας» και «κομμούνι», έχουν επανακάμψει στην καθημερινότητά μας… 
Το σύνθημα δόθηκε στις αρχές του περασμένου Ιουνίου, μ` ένα χαστούκι (Κασιδιάρης vs Κανέλλη). Ήδη έχουμε φτάσει στις εξορμήσεις μικρών «στρατών» και «ταγμάτων εφόδου» δεξιών κι αριστερών, από τα Εξάρχεια και τον Άγιο Παντελεήμονα στην Αθήνα. 
Προχθές, ένας συνταξιούχος συνάδελφος, με τον οποίο ουδέποτε είχα να χωρίσω τίποτα, μου επιτέθηκε λέγοντας πως δεν θέλει παρτίδες με αμετανόητους δεξιούς.
Κι έτσι, σε ρωτώ αγαπητέ αναγνώστη:
Εσύ ο αντιμνημονιακός, που αγωνίζεσαι να τα βγάλεις πέρα στην μνημονιακή σου καθημερινότητα… 
Εσύ ο ντεμέκ μνημονιακός που απλώς φοβάσαι τα χειρότερα… 
Εσύ το δήθεν «φασιστόμουτρο», που έχεις επιθυμήσει λίγο χαλαρό χρόνο με τον κομμουνιστή συνάδελφο που παίζατε τάβλι πριν δύο καλοκαίρια και κάνατε χαβαλέ με τις κόντρες των αρχηγών σας… 
Εσύ, το κομμούνι, που πέρσι φιλούσες τα χέρια του «φασίστα» γιατρού που σ` έσωσε, αλλά τώρα τον στραβοκοιτάς επειδή ίσως έχει βγάλει λεφτά στο εξωτερικό… 
Εσύ ποιον Εθνικό Διχασμό προτιμάς σήμερα; 
_____________________________________________________________
* Ο Βαγγέλης Μωυσής είναι δημοσιογράφος
** Το κείμενο του Βαγγέλη Μωυσή δημοσιεύτηκε στο Blog του, http://dimosiografiko.blogspot.gr