Χρειάστηκε να φορέσω νέα  γυαλιά ηλίου όταν πάτησα πόδι μου  στο Μπερναμπέου και στο μουσείο της Ρεάλ Μαδρίτης. Τι κύπελλο και κακό ήταν αυτό. Μικρά, μεγάλα, ακόμη μεγαλύτερα. Καινούργια, παλιά και ακόμη παλιότερα. Κυριολετικά Golden Hall. Από μικρό με έλεγαν αντιδραστικό. Σπάνια διάλεγα τον καλύτερο.
Συνήθως υποστήριζα τον τύπο στη γωνία κι όχι αυτόν στο φως του προβολέα. Ήμουν φαν των “love to hate” προσωπικοτήτων κι όχι των ειδώλων μαζικής υστερίας. Οπότε είναι λογικό να μη πολυχωνεύω την ποδοσφαιρική Μπαρτσελόνα του “playstation”. Γαληνεύει η ψυχή μου όταν σε κάθε απόπειρα τους για 215 αχρείαστες πάσες του μισού μέτρου, κάποιος προπονητής βάζει το πούλμαν μπροστά στο τέρμα κι όλους τους παίκτες στην περιοχή του. Το ‘φχαριστιέμαι να τους βλέπω να ταλαιπωρούνται από το “άγιο” κατενάτσιο, τη σύγχρονη βερσιόν του Δαυίδ στο τετ-α-τετ με τον Γολιάθ. Οι Μέσι-δες είναι για άλλους. Για μας υπάρχουν οι Πάμπλο Γκαρσία κι οι Στηβεμ Τζεραρντ  αυτού του κόσμου. Οπότε η απάντηση στο δίλημμα είναι ξεκάθαρα Ρεάλ. Πρώτον γιατί δεν είναι Μπαρτσελόνα, δεύτερον γιατί έχε τον Ρονάλντο (κάνει αυτά που κάνει ο Μέσι – με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας γιατί είναι 1.85) και τρίτον γιατί στον πάγκο τους κάθεται ο Μουρίνιο. Ναι αυτός ο σπαστικός. Γιατί είναι από τους λίγους bigger than the game αθλητικούς πρωταγωνιστές που έχουν μείνει. Γουστάρω με χίλια τις αλαζονικές δηλώσεις του. Και γιατί όπως προείπα όλοι τον μισούν.
Η αντιπάθειά μου για τη Μπαρτσελόνα. Πηγάζει εξίσου από την ίδια την ομάδα, όσο κι από εξωγενείς παράγοντες.  Το μεγάλο παραμύθι που περνά επίτηδες περί σφαγής της την εποχή του Φράνκο. Μόνο που λίγοι ξέρουν πώς για μια δεκαετία επί της εποχής του δικτάτορα, η Ρεαλ δεν πήρε τίτλο. Άσε που γενικώς, η τυφλή υπερβολή σε κάθε επίπεδο χρειάζεται και ένα αντιστάθμισμα. Η πλέον ευνοούμενη περιοχή της Ισπανίας, η Καταλονία και η  φερόμενη ως αδικημένη Μπαρτσελόνα
Το βασικό είναι ότι απλώς δεν τους αντέχω βέβαια. Μεγάλο respect που έχουν χτίσει αυτή την ομάδα (κατόρθωμα, όντως) αλλά το ποδόσφαιρο που παίζουν δε το αντέχω. Κούραση κούραση κούραση κούραση κούραση γύρω- γυρω  τσίκι τσίκι για 13 λεπτά συνεχούς κατοχής και ξαφνικά ξεπέταγμα με πάσα ανάμεσα στους αμυντικούς, κοντρολάρει ο Μέσι, γκολ. Αυτό επί 5 σε κάθε ματς. Μπράβο τους, αλήθεια. Είναι τρομερά δύσκολο. Δε με νοιάζει.
Μουρίνιο. Είμαι με τον Μουρίνιο. Από τώρα, μέχρι όταν αποσυρθεί έχοντας κερδίσει 5 Τσάμπιονς Λιγκ και 19 εθνικά πρωταθλήματα σε 6 διαφορετικές χώρες, είμαι πάντα με τον Μουρίνιο.
Όμως, γενικά, πώς να μην διαλέξω Ρεάλ όταν ξέρω ότι σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ έχει πάρει ένα φορτηγό τρόπαια, έχει μια φανέλα που δεν θα τη φορούσα με τίποτα γιατί θα πάθαινα καμιά θλάση από το βάρος, η αύρα της έχει κάνει μέχρι και τον Μίσελ Σαλγκάδο να θεωρείται από τα καλύτερα δεξιά μπακ στις μέρες του (θεέ και Κύριε) και μοναδική παραφωνία είναι πως παίζει αυτός ο σιχαμένος ο Κριστιάνο Ρονάλντο που δεν άντεχα να βλέπω ούτε στη Γιουνάιτεντ, την ώρα που ο Τσάβι είναι ένας παίκτης που σέβομαι απεριόριστα στην Μπάρτσα. Ρεάλ, τέλος πάντων… Γιατι το ποδόσφαιρο, μάγκες, το έπαιζε, το παίζει και θα το παίζει η Ρεάλ. Και θα σηκώνει και τις κούπες.
Real Madrid Para Siempre. Γιατί αργά η γρήγορα η Μπαρτσελόνα θα γυρίσει στη φυσική της θέση. Αυτή της καλύτερης ομάδας της Καταλονίας.