Παιδί δημοτικού. Πήγαινα τρίτη τάξη. Τηλεόραση δεν υπήρχε στο σπίτι. Ζούσαμε στην Έδεσσα και στην τηλεόραση μιας γειτόνισσας είδα τον Νιλ Άρμστρονγκ -αυτόν που μας (ξ)έφυγε σήμερα- να πατά στο φεγγάρι. >>>

Η ύπαρξη τηλεόρασης στο σπίτι, το 1969, ήταν δείγμα ευκατάστατης οικογένειας. Λίγοι ήταν αυτοί που τη διέθεταν. Οι περισσότεροι στριμώχνονταν σε κανένα σνακ μπαρ κι άλλοι, οι πιο τυχεροί, είχαν γειτόνους.
Στην Έδεσσα, απέναντι από το σπίτι που νοικιάζαμε τότε, ζούσε η "θεία Όλγα". Ήταν ακόμη η εποχή που οι γειτόνισσες ήταν "θείες" κι οι γείτονες "θείοι". Και, κάθε απόγευμα, στις 5.30, περίμενα πως και πώς, να βγει στο κεφαλόσκαλο και να με φωνάξει. Για να δω "μικιμάους",
Όταν είχε Γούντι Τρυποκάρυδο, ή Ντόναλντ, σε εκείνο το παλιό ασπρόμαυρο σόου με τον Ουόλτ Ντίσνεϊ, ή το άλλο με τον Ουόλτερ Λαντζ, ήμουν τρισευτυχισμένος. Ο ασπρόμαυρος Ποπάι δε με τραβούσε τόσο. Αλλά εκείνο το απόγευμα, το σόου ήταν κάτι το διαφορετικό.
"Έλα να δεις... Θα δείξουν πώς θα περπατήσει ο άνθρωπος στη σελήνη", μου είπαν. Και μαγεύτηκα. Πριν το δω. Έφτιαξα με το νου μου ιστορία ολόκληρη. Κι όταν ήρθαν οι εικόνες κι έβλεπα τον Νιλ Άρμστρονγκ να κάνει τα πρώτα βήματα στο φεγγάρι, εγώ συμπλήρωνα τα κενά, με τη φαντασία μου.
Την εικόνα την έχετε δει, πια, όλοι, στο Youtube. Ο Άρμστρονγκ να κατεβαίνει από τη σκάλα με τα τέσσερα σκαλοπάτια, να λέει την πρόταση των 12 λέξεων, να πηδά σε έναν πλανήτη από... ταλκ. Έτσι ήταν η σελήνη κι όχι όπως την είχα φτιάξει στο νου μου. Και, λίγο αργότερα, με τον άλλον αμερικανό αστροναύτη, να πηδούν σα... μπαλόνια, δεξιά κι αριστερά, σε αργή κίνηση, να βολτάρουν, να φωτογραφίζονται, να απλώνουν την αμερικανική σημαία.
Φεύγοντας, το βράδυ, από το γειτονικό σπίτι, κοίταξα τον ουρανό κι η σελήνη ήταν πολύ διαφορετική. Ήμουν σίγουρος πως, εκείνο το σημάδι δίπλα στον κρατήρα, ήταν η σεληνάκατος...
Ο Άρμστρονγκ ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε το πόδι του στη Σελήνη. “Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα γιγάντιο άλμα για την ανθρωπότητα”, είχε πει, όταν οι ΗΠΑ κέρδισαν την ΕΣΣΔ στην κούρσα για την κατάκτηση του διαστήματος. Μια στιγμή που πέρασε στην αιωνιότητα, εκεί όπου θα τη συναντήσει ο πρωταγωνιστής της, ο οποίος “έφυγε” από τη ζωή, σήμερα, σε ηλικία 82 ετών, μετά από περιπλοκές σε καρδιακό πρόβλημα.
Οι Σοβιετικοί, από την πρώτη στιγμή, είχαν αποδοθεί σε έναν αγώνα να αποδείξουν ότι οι αμερικανοί δεν τα είχαν καταφέρει. Δημιούργησαν τη δική τους προπαγάνδα (έτσι ήταν τα πράγματα τότε, ψυχρό πόλεμο το έλεγαν), έφτιαξαν τα δικά τους βίντεο, γέμισαν τον τόπο δημοσιεύματα τα οποία είχαν την ίδια κεντρική ιδέα: Οι αμερικανοί δεν πάτησαν ποτέ το πόδι τους στη σελήνη, όλα είναι ένα κόλπο...
Ποιος το περίμενε ότι, δεκαετίες αργότερα, χάρη στο Διαδίκτυο, κάποιοι που θα έβρισκαν τα κατασκευασμένα ντοκουμέντα, θα γέμισαν το Ίντερνετ με θεωρίες συνωμοσίας. Ερωτήματα που -υποτίθεται- δεν απαντήθηκαν ποτέ, όπως οι... αντίθετες σκιές, η σημαία που δεν κυματίζει, μια μυστική βάση που βρέθηκε στη σελήνη και οι αμερικανοί αναγκάστηκαν να σταματήσουν την... αποίκιση που είχαν αρχίσει.
Όταν όλα αυτά, το ένα μετά το άλλο, καταρρίφθηκαν, άρχισε ένας άλλος αγώνας: "Εντάξει, πήγαν, αλλά ο Απόλλων 11 δεν ήταν ο πρώτος. Κατασκευασμένο ήταν το βίντεο, για να δείξουν οι αμερικανοί ότι πρόλαβαν τους Ρώσους". Και δώστου νέες θεωρίες, για το πώς οι σοβιετικοί, που ήταν τόσο μπροστά στην κούρσα της κατάκτησης του διαστήματος, έμειναν, τελικά, τόσο πίσω...
Ακόμη και σήμερα, που ο Νιλ Άρμστρονγκ έγινε αστρόσκονη, βρέθηκαν κάποιοι να χλευάσουν στο μέσον του σήμερα, στο Twittter της ανωνυμίας, που μας "πρόσφερε" ανύπαρκτες ειδήσεις, όπως το περίφημο  tweet κατά της χώρας μας από μια Γερμανίδα αθλήτρια, το θάνατο ενός ήρωα του 20ου αιώνα. Αυτοί, οι ανύπαρκτοι. Οι ελάχιστοι. Αυτοί που με τον πρώτο κραδασμό ενός πυραύλου, θα έκλαιγαν σα τα παιδάκια στο τρενάκι του λούνα παρκ... Που αν τύχαινε και ανέβαιναν, ποτέ, σε ένα πολεμικό αεροσκάφος, με το πρώτο λούπινγκ του πιλότου, θα έχαναν τις αισθήσεις τους...
Η ανθρωπότητα σκύβει νοερά το κεφάλι της, και ευχαριστεί τον Νιλ Άρμστρονγκ, ο οποίος πάτησε στη Σελήνη, στις 20 Ιουλίου του 1969, με την αποστολή του Apollo 11. Δίπλα του, αυτός που τον φωτογράφισε, ήταν ο Έντουαρντ "Μπαζ" Όλντριν. Ενώ την πιο δύσκολη δουλειά, του να μείνει ολομόναχος στο διάστημα, στο τμήμα του πυραύλου που θα υποδεχόταν τον "Αετό", ήταν ο Μάικλ Κόλινς.
Όσο για ΄μένα... "διακτίνισέ με, Σκότι"!