Ήταν μια πολύ ροκ τελετή λήξης, αυτή των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου. Τι άλλο έχει να επιδείξει, άλλωστε, η Βρετανία; Ροκ, Ποπ, Μοντς, Σκα, Σέξπιρ και... Μόντι Πάιθονς. Τα είδαμε όλα... >>>

Αντίθετα από την τελετή έναρξης, η τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου μάλλον πρέπει να άφησε ικανοποιημένους τους περισσότερους. Αυτήν τη φορά, οι διοργανωτές πούλησαν αυτό που πουλούν καλύτερα από όλους τους λαούς, εδώ και αρκετές δεκαετίες: Ροκ και Ποπ μουσική.



Το σκηνικό ήταν στημένο από νωρίς. Δεν απέφυγε το πομπώδες και το κιτς, αφού αυτό το στοιχείο συνυπάρχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες (και πού να δείτε το... Ρίο σε τέσσερα χρόνια, αφού οι συμπαθείς -περισσότερο συμπαθείς από τους φλεγματικούς Βρετανούς- Βραζιλιάνοι έχουν το κιτς στο αίμα τους, όπως απέδειξαν μέσα σε δέκα λεπτά παρουσίασης της δικής τους διοργάνωσης: χορεύτριες της σάμπα με... ολόσωμες φόρμες -ε, να μην προσβάλουμε και τα Ολυμπιακά ήθη και τον άκαμπτο-κατάπια-μπαστούνι-του-γκολφ κ. Ρογκ- ράπερς ντυμένους χριστουγεννιάτικα δένδρα, ιθαγενείς-λαμπατέρ κι έναν οδοκαθαριστή με γρήγορα πόδια. Αλλά... ας μείνουμε στο Λονδίνο)...



Η τελετή λήξης ήταν ένα πάρτι. Άρχισε με σκα, Madness και "Our House (in the middle of our street)", πέρασε από μία αδιάφορη μπόι μπαντ ονόματι One Direction, που δείχνει και το μέλλον τους (τα μελιστάλαχτα "ήταν η πιο νέα μπάντα που παρουσιάστηκε ποτέ σε τελετή Ολυμπιακών Αγώνων δε νομίζω ότι αγγίζουν κανέναν) και κατέληξε στους The Who!





Το όλον σόου μας έκανε σοβαρά να σκεφτούμε αν η μουσική έχει να επιδείξει, πλέον, κάτι, ή περνά την κρίση της. Καλύτερη στιγμή, όσον αφορά τις φωνές που ακούσαμε, ήταν το... βίντεο με τον Fredie Mercury, τον αείμνηστο τραγουδιστή των Queen, που μας καλούσε να τον ακολουθήσουμε σε φωνητικούς λαρυγγισμούς, όπως έκανε σε κάθε συναυλία του συγκροτήματος στη δεκαετία του '70! Το τραγούδι που τραγούδησε ένα ολόκληρο στάδιο ήταν το "We will Rock you", πάλι των Queen, με την -ομολογουμένως- χάρμα ιδέσθαι Jessie J στα φωνητικά, τον Brian May στην κιθάρα (το σόλο πριν το τραγούδι παραμένει αξεπέραστο) και τον Roger Taylor στα ντραμς και τα τύμπανα, που γέμισαν το στάδιο -κι ας ήταν όλο το τραγούδι φωνή, κιθάρα και τύμπανα και κανένα άλλο μουσικό όργανο.



Το τραγούδι που χόρεψε ένα ολόκληρο στάδιο ήταν το "My Generation" των The Who, που έκλεισε και την τελετή λήξης, με έναν Roger Daltrie κι έναν Pete Townshead αξεπέραστους ακόμη και στα... 60φεύγα τους! Πίσω τους ένας ντράμερ αντάξιος του Keith Moon: Ο γιος του Ringo Star!



Η πιο... ροκ εμφάνιση ήταν της Annie Lenox! Ήρθε με φόρα, από τη δεκαετία του '80, φόρεσε κορσάζ και κρινολίνα, έβαλε περούκες στους χορευτές, μπάρκαρε σ' ένα πλοίο φάντασμα και ύψωσε κατάμαυρα πανιά σ' ένα σόου - αποθέωση του σκοτεινού (φαντάζομαι ο σερ Κόου δεν έχει συνέλθει ακόμη...)!




Ακόμη και οι Spice Girls ήταν... εμφάνιση από τα παλιά. Οι -κούκλες, έτσι;- πέντε τραγουδίστριες που τραγούδησαν πάνω σε... ταξί εν κινήσει, το ΄χουν διαλύσει και έχουν σταματήσει ακόμη και τη σόλο καριέρα. Κι όμως, ήταν αυτό που... we really, really want!




Να μη μιλήσουμε, δηλαδή, για τον George Michel... Θυμηθείτε πότε γράφτηκε το "Freedom" (ακόμη δεν υπήρχε... δορυφορική στην Ελλάδα) για να καταλάβετε πως μερικά πράγματα δεν παλιώνουν ποτέ. Ούτε, φυσικά, το συγκεκριμένο μήνυμα, που περνούσε από μια... γιγαντοοθόνη 60.000 θεατών!
Η "μουσική παρέμβαση" της Yoko Ono, με το "Imagine", φόρο τιμής του Λονδίνου σε ένα γνήσιο τέκνο του Λίβερπουλ, στον John Lennon, απλά μας πήγε... ακόμη πιο πίσω στο χρόνο. You may think I'm a dreamer, but I'm not the onlyone...



Το τι σημαίνει η ιστορία για τη μουσική, το απέδειξαν, μέσα στην τελετή, οι Kaiser Chiefs. Ο τραγουδιστής τους, Ricky Willson, μπήκε στο στάδιο μαζί με μια ομάδα mods, πάνω σε σκούτερ, για να τραγουδήσει το "Pinball Wizard", από το rock musical "Tommy", δημιούργημα των The Who...
Για τους Pet Shop Boys, ένα θα πω: Δε με συγκίνησαν ποτέ. Πολύ περισσότερο χθες, που εμφανίστηκαν ως... πορτοκαλί κωνοφόρα, πάνω σε ποδήλατα.



Η εύθυμη νότα της τελετής λήξης ήταν, επίσης, κάτι από τα παλιά: Άλλος ένας Monty Python, ο Eric Idle, που δε δίστασε να "παίξει" με το θάνατο, ως άνθρωπος-βολίδα και να τραγουδήσει... μετά θάνατον, το "Always Look on the Bright Side of Life". Πανέξυπνο το εύρημα με το... Bollywood που εισέβαλε κατά τη διάρκεια του τραγουδιού και έδωσε το δικό του χρώμα (στην... κυριολεξία, αφού έβαψε τον Idle, από πάνω ως κάτω...)!













Αυτήν τη φορά, τα τελετουργικά περιορίστηκαν στα απολύτως απαραίτητα: Ανάκρουση του εθνικού ύμνου της χώρας μας και έπαρση της ελληνικής σημαίας, οι (ανούσιοι, πομπώδεις και γλειψουάρ λόγοι των Ρογκ και Κόου), η -καθιερωμένη, πλέον- βράβευση των εθελοντών (που μας βγάζουν από τη δύσκολη θέση, αφού κάνουν όλη τη βρόμικη δουλειά και, μάλιστα, δωρεάν), η απονομή των μεταλλίων στους τρεις πρώτους νικητές του μαραθώνιου δρόμου, η παράδοση της Ολυμπιακής σημαίας στον δήμαρχο του Ρίο (φλάπα φλούπα να ανεμίζει πρώτα ο δήμαρχος Λονδίνου, μετά ο κ. Ρογκ, που βαρέθηκε να την ανεμίσει τέσσερις φορές, όπως θέλει η παράδοση, αλλά να ΄ναι καλά ο Εντουάρτο Παές, την ανέμισε καμιά δεκαριά και ξενιάσαμε...), η παρέλαση των αθλητών και των σημαιών, με πρώτη, φυσικά, την ελληνική.



Όσο για τις επίσημες παρουσίες, ο πρίγκιπας Χάρι έβαλε τη... γιαγιά για ύπνο, πήρε αλά μπρατσέτα τη σύζυγο και γλέντησαν το ροκ πάρτι ως τη στιγμή που ο εκφωνητής είπε "καληνύχτα και ραντεβού στο Ρίο"... Όχι όπως στην τελετή έναρξης που η βασίλισσα την... έκανε με ελαφρά πηδηματάκια κι ο σερ Πολ Μακάρτνι τραγούδησε σε άδειες καρέκλες. Και για όσους ενδιαφέρονται, ο διάδοχος πήγε στο γήπεδο με τη βασιλική Ρολς Ρόις κι όχι με ελικόπτερα, αλεξίπτωτα κ άλλες τέτοιες αηδίες... Κομψότατη η κυρία σας, μυλόρδε μου...



Πετυχημένο το εύρημα του να μπουν στο γήπεδο οι χρυσοί, αργυροί και χάλκινοι Ολυμπιονίκες από τις κανονικές θύρες, μέσα από τον κόσμο, για να μπορεί ο καθένας να αγγίξει τα μετάλλια, να ταυτιστεί με μια Ολυμπιακή νίκη, να ζήσει το όνειρο...





Ιδιαίτερα πομπώδες για τα γούστα μου, το εύρημα με τον Φοίνικα που αναγεννήθηκε από τις στάχτες του βωμού της Ολυμπιακής Φλόγας. Η παράσταση χορού, όμως, που ακολούθησε, με την Ντάρσι Μπάσελ να προσγειώνεται στο κέντρο μιας ομάδας χορευτών του Royal Ballet Theater, ήταν επιπέδου μεγάλων ορχηστικών παραστάσεων...



Όσο για το πώς έσβησε η Ολυμπιακή Φλόγα; Μα... όπως άναψε. Κατέβηκαν τα χωνιά-άνθη κι έσβησε η φλόγα, χωρίς ευρήματα (το εύρημα με το κοριτσάκι που φύσηξε, στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, θα παραμείνει αξεπέραστο -και δεν είναι εθνικοφροσύνη αυτό τώρα, έτσι;)...



Μοναδική -και απίστευτη- παραφωνία, η μίνι πασαρέλα που στήθηκε για να περπατήσουν πέντε τοπ μόντελς με Βρετανικές δημιουργίες. Μπερδέψαμε τη βούρτσα με την... ταβανόβουρτσα. 
Κυρίες, κύριοι, ραντεβού σε... τέσσερα χρόνια, στο μαγευτικό Ρίο. Θεού θέλοντος και Τρόικας επιτρεπούσης...