Μετριότητα ο εφετινός διαγωνισμός της Γιουροβίζιον. Εκτός από δυο - τρία τραγούδια, τα υπόλοιπα κινήθηκαν στα ρηχά νερά. Μπορεί να έλειψαν οι εκκεντρικές εμφανίσεις του παρελθόντος   όμως αυτό δεν έφθανε για να δούμε, επιτέλους, διαγωνισμό τραγουδιού... >>>


Ανάλογα κινήθηκε και η ελληνική συμμετοχή (ένα από τα χειρότερα τραγούδια που έχουμε στείλει στο θεσμό, μετά το αλήστου μνήμης Τρεχαντήρι του Μπίγαλη). Καταταγήκαμε 16οι, με πρώτη τη Σουηδία, με ένα τραγούδι απίστευτη αντιγραφή τραγουδιών της Enya, της Celine Dion και της Bjork.

Ελάχιστα τα τραγούδια που συνδύαζαν πρωτότυπη μουσική, ενδιαφέροντα στίχο και καλή σκηνική παρουσία. Αναλυτικά:

Πρώτος βγήκε ο ηλικιωμένος κύριος από το Ηνωμένο Βασίλειο. Too old to rock n roll, to young to die... Λίγα πράματα.

Οι Ούγγροι, σαφώς καλύτεροι,  Με σύγχρονο ήχο, καλό τραγουδάκι για μπαράκι.

Η Αλβανίδα Μαντώ, με πιο σεμνό φόρεμα και τη σφηκοφωλιά στο κεφάλι, μας τρέλανε στους λαρυγγισμούς. Λίγα πράγματα, όμως, αφού οι τσιρίδες δεν είναι, σώνει και καλά, ωραία φωνή. Παρόλα αυτά, πλασαρίστηκε ψηλά.

Μετά ήρθε ένας κύριος από τη Λιθουανία, σαν το Ζορρό. Με το που έβγαλε το μαντίλι, έκανε κάτι ακροβατικά, ο ρυθμός θύμισε wham των '80's και παρακαλούσα να τελειώσει γιατί... "δεν πίστευα" αυτό που άκουγα. Μετά από wham, μετουσιώθηκε στη διαφήμιση του Πατίστα και o νεαρός θύμισε Γκλόρια Γκέινορ.

Επόμενη στάση, Βοσνία Ερζεγοβίνη. Μια κορασίς που θύμιζε τη Ζέτα Μακρυπούλια, με τα γαλλικά και το πιάνο της, με το ντεκολτέ ως το λαιμό κι ένα μαύρο φόρεμα βγαλμένο από το Δράκουλα, κατάφερε αυτό που δεν κατάφερε ο Βρετανός κυριούλης: Μας κοίμισε. Η φλογέρα δεν αρκεί για να δώσει φολκ χρώμα σε μια μπαλάντα σαν τόσες και τόσες...

Έπειτα ήρθαν οι γιαγιάδες. Έψησαν πίτα, δε μας έδωσαν, τραγούδησαν το... πάρτι τους, χόρεψαν (που λέει ο λόγος), πήραν το χειροκρότημα όλου του κόσμου, έκαψαν τα κουλουράκια...

Για τους Ισλανδούς δεν έχω να πω τίποτα. Ένα κύμα ψυχρού αέρα με μαστίγωνε καθ΄όλη τη διάρκεια του τραγουδιού.

Κι ήρθε η ώρα της Κύπρου... Χαρούμενο τραγουδάκι, μια Ήβη Αδάμου που θύμιζε λίγο Παπαρίζου, όχι και σπουδαία πράγματα. Από φωνή... φωνάρα!

Ακολούθησε η Γαλλία. Έστειλε τον.. Μελισσανίδη με τον Ταμπάκο μαζί, με στίχο Αγγλικό και πολύ με απογοήτευσε! Τρεις αδελφές και μια ντραγκ κουίν, δε θύμιζαν σε τίποτα παλιότερες συμμετοχές (ανατρέξτε στο '80)... Γέμισαν τη σκηνή πολιτικούς που κάναν κωλοτούμπες!

Περίμενα πώς και πώς την Ιταλία, που είχε στείλει παλιότερα το Τζέντε Ντι Μάρε, το Βολάρε κι άλλα παρόμοια. Τι είδα; Τη διάδοχο της συγχωρεμένης της Γουάινχάους και το ΄φχαριστήθηκα. Καλός ρυθμός, ωραία φωνή, καλοί στίχοι, τέλεια τα back up vocals, τσαχπινιά απ την τραγυδίστρια, μου θύμισε δεκαετία του 60 κι είχε κάτι το ξεχωριστό. Το δέκατο τραγούδι ήταν τραγούδι...

Μόλις είχαμε ακούσει ένα τραγούδι (με μουσική, στίχους, καλά φωνητικά, καλή παρουσίαση, δηλαδή) και ήρθε η Εσθονία. Κάτι τραγούδησε ένας νεαρός που δεν άνοιξε τα μάτια του (τόσο νύσταζε) για μια Κούλα, μας νύσταξε κι εμάς και πέρασε ένα τρίλεπτο τραγικό...

Έπειτα ήρθαν οι κουκουλοφόροι από τη Νορβηγία, να μας ζητήσουν να μείνουμε. Μας ήρθε μια ακατάσχετη επιθυμία να φύγουμε. Αν θέλαμε να ακούσουμε Φοίβο και να δούμε τον Σαρμπέλ, μέναμε Ελλάδα. Ήταν ανάγκη να πάμε Αζερμπαϊτζάν;

Εδώ η βραδιά είχε το πρώτο της διάλειμμα. Ευτυχώς... Ως τώρα, 12 τραγούδια και ξεχωρίσαμε μόνον ένα: Την Ιταλία. Μακράν η καλύτερη.

Επιστρέψαμε με το Αζερμπαϊτζάν, που μας τραγούδησε "Όταν η Μουσική Πεθαίνει". Κάτι ήξερε η κοπελίτσα... Πέρα από το σιλικονάτο μπούστο της, τα φουσκωμένα από κολλαγόνο χείλη και τα ψεύτικα δόντια (μάτι που το ΄χω) το τραγούδι δεν έλεγε ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ. Κι αν αυτό ήταν τζαζ, όπως μας έλεγε η παρουσιάστρια, τότε τρίζουν τα κόκαλα του Τελόνιους Μονκ...

Ρουμανία. Μας έλυσε πολλές απορίες η τραγουδίστρια. Βρέθηκε και ποιαν θα προσκαλούν τα ελληνικά μπιτς μπαρ, για αρπαχτή, από 15 Ιουλίου ως 15 Αυγούστου.

Μετά ήρθε μια Γερμανίδα (λέει), που γύρισε με μια κιθάρα υπό μάλης όλον τον κόσμο. Τραγούδησε για τη Δανία "Θα πρεπε να ΄ξερα καλύτερα". Κι εμείς! Κι εμείς! Δεν ήταν κι άσχημο το τραγουδάκι, καλούτσικη ήταν κι η φωνή της, όμως έπεσε πολύ μπάσο ρε παιδάκι μου! Τρίζανε τα τζάμια! Κι όλο κάτι μου θύμιζε...

Έπειτα ήταν η σειρά μας. Η νέα Παπαρίζου, Ελευθερία Ελευθερίου, έκανε ό,τι έπρεπε για Γιουριοβίζιον. Όχι κάτι διαφορετικό, πάντως. Το χορευτικό από πίσω θύμιζε Ρουβά. Η φωνή Παπαρίζου. Οι κινήσεις της.. νάμπερ ουάν και λίγο από Καλομοίρα. Λίγο απ' όλα, δηλαδή.


Ακολούθησε η Σουηδία με μια που θέλει να γίνει Βίσση...Ανεμιστήρας, ίδιο φόρεμα, κυλιόταν στα πατώματα, τα αντέγραψε όλα από την απόλυτη ελληνίδα σταρ, σας λέω... Μόνον που η Σουηδέζα είχε το κουράγιο να τρέχει δεξιά αριστερά στην σκηνή. Χόρεψε και καποέιρα μ έναν μαυρούλη, όλα καλά. Τραγούδι δεν ακούσαμε. Παρόλα αυτά, χάρη στις ψήφους των χωρών της Βαλτικής και της Κεντρικής Ευρώπης, βγήκε πρώτη.


Μετά ήρθε ένας καραβοπνιγμένος ναυτικός, με κάτι περιστρεφόμενους δερβίσηδες της συμφοράς. Τράτζικ, που λέει η κι η Τασούλα. Τραγούδι που καλά τα πήγαινε στα κουπλέ, τα χαλούσε όλα στο ρεφρέν, αφού δεν κρατούσε τη διαφορετικότητά του.

Η Ισπανία, που τελευταία μας έστελνε κάτι αηδίες στιλ "Περέα", έστειλε μια ισπανική μπαλάντα. Πρέπει να καταλάβουν όσοι στέλνουν μπαλάντες πως το είδος δεν προσφέρεται για να ξεχωρίσει κάτι. Μπορεί η Ισπανίδα τραγουδίστρια να ΄χε καλή φωνή, όμως τα Ισπανικά δε βοηθούν το πλασάρισμα του τραγουδιού. Πάντως φορούσε ένα πολύ ενδιαφέρον διάφανο λευκό ξώπλατο (ο Θεός να το κάνει) φόρεμα...

Έπειτα ήρθε η Γερμανία. Μας επέβαλε να μείνουμε ακίνητοι, με έναν συμπαθή νεαρό με καλή, βραχνή φωνή, που μάλλον θέλει να γίνει Μπόνο στη θέση του Μπόνο... Συμπαθητικό τραγουδάκι...

Η Μάλτα τράβηξε... 21. Παρά το ότι στο σπίτι διαθέτουμε μαλτέζ, το τραγούδι δεν το αντέξαμε και πολύ - πολύ. Κάτι μας θύμιζε κι αυτό...  Μετά άρχισαν κι αυτοί τις τούμπες...

Επόμενη χώρα τα Σκόπια, που τραγούδησαν "Άσπρο - Μαύρο". Η τραγουδίστρια πρέπει να ΄ταν συγγενής του Γκρούεφσκι. Το τραγούδι ήταν αντιγραφή (όπως και η ιστορία του κρατιδίου)

Στο νούμερο 23 τα δίδυμα κονσερβοκούτια από την Ιρλανδία. Θα τρίζουν τα κόκαλα του Τζόνι Λόγκαν. Τραγούδι χωρίς προσωπικότητα, που δεν έκανε "κλικ"...

Η Σερβία μας είχε κακομάθει (κύριε πρέσβη...) Και κράτησε την παράδοση. Μετά την Ιταλία, το τραγούδι που ξεχώριζε ήταν της Σερβίας. Ρυθμός, σκηνική παρουσία, καλές εναλλαγές, από τη μπαλάντα σε κάτι πιο ζωηρό... Και, φυσικά, στα Σερβοκροάτικα!

Προτελευταία η Ουκρανία. Με γοήτευσε η φωνή της τραγουδίστριας. Το τραγούδι, πάντως, δεν έλεγε ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ...

Κλείσαμε με τη Μολδαβία. Μουσική τσίρκου, γλώσσα ακατάληπτη, τραγουδιστής με ποδιά μάστορα και φάτσα Έντουαρντ Νόρτον (χωρίς την τρέλα στο μάτι) και χορεύτριες με γλάστρες αντί για φορέματα. Τίποτα το ιδιαίτερο.